ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 1012

ย่วนชิงโซงรับมาอย่างรีบร้อน ก้มหน้าลงมอง เมื่อเห็นชื่อของตัวเองสีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย แต่ก็กลับมาเป็นปกติได้อย่างรวดเร็ว ก่อนจะเอ่ยถามอย่างสงบเยือกเย็น “ใบขนส่งออกของฉันมีปัญหาอะไรเหรอ?”

ฟางยู่เชินยิ้ม “ไม่มีปัญหา”

“ถ้าอย่างนั้นนายจับฉันมาเพื่ออะไร? ฉันสามารถฟ้องนายในข้อหาลักพาตัวได้นะ” ย่วนชิงโซงแสดงท่าทีมั่นอกมั่นใจแบบสุดๆ

“ผมจำได้ว่าตระกูลย่วนไม่มีอะไรที่มีส่วนเกี่ยวข้องกับยาเลย แล้วคุณทำไมถึงทำธุรกิจส่งออกยาล่ะ เปลี่ยนอาชีพเหรอ?”

“ฉัน…” ย่วนชิงโซงตื่นตระหนกอย่างเห็นได้ชัด “ฉันจะทำธุรกิจอะไรจำเป็นต้องรายงานนายด้วยเหรอ?”

ฟางยู่เชินไม่สนใจเขา และยังคงอ่านใบรายการส่งออกที่อยู่ในมือออกมา “โหราเดือยไก่ ใบคริสต์มาส…”

ยาที่เขาอ่านออกมาล้วนเป็นยาชนิดหายาก

มากไปกว่านั้นฟางซื่อซึ่งทำธุรกิจเวชภัณฑ์ ยาเหล่านี้ยังเป็นเรื่องที่ยากมากที่จะสามารถหาได้ในปริมาณมากถึงขนาดนี้ แต่กับเขาซึ่งไม่ได้ทำธุรกิจเวชภัณฑ์กลับหาได้ในปริมาณมาก ไม่ให้คนอื่นสงสัยสิแปลก

ทุกครั้งที่เขาอ่านชื่อยา หัวใจของย่วนชิงโซงก็สั่นสะท้าน ท้ายที่สุด เขาทนต่อไปไม่ไหวถึงได้เอ่ยขึ้นว่า “ฉันแค่ช่วยคนอื่นขนส่งสินค้า ไม่ใช่ธุรกิจของตัวฉันเอง”

“หือ?” ฟางยู่เชินเลิกคิ้ว “ใครเหรอ สะดวกจะบอกผมไหม?”

“ประธานฟาง นายเองก็คงจะรู้ดีว่าสิ่งที่สำคัญที่สุดในการทำธุรกิจคือความน่าเชื่อถือ ฉันรับปากว่าจะช่วยคนอื่นเก็บเป็นความลับ ฉันก็จะไม่บอกนาย”

ฟางยู่เชินพยักหน้า “โอเค คุณไม่บอกผมก็ได้ ถ้าอย่างนั้นผมคงต้องเดา”

เขาครุ่นคิดอย่างจริงจัง “มันคือฟางอี้หมิงใช่ไหม?”

สีหน้าของย่วนชิงโซงเปลี่ยนไปทันที พลางส่ายหัวปฏิเสธอย่างตื่นตระหนก “ไม่ ไม่ใช่เขา! จะเป็นเขาได้ยังไง?”

ฟางยู่เชินหัวเราะ “คุณไม่ต้องปฏิเสธหรอก ท่าทางของคุณบอกผมว่าเป็นเขา”

“อะไรนะ?” ย่วนชิงโซงพูดพลางหลบสายตา “ฉัน…ฉันบอกเมื่อไหร่ว่าเป็นเขา?”

“อาย่วน” ฟางยู่เชินยกใบรายการในมือขึ้น “ยาพวกนี้ล้วนเป็นของตระกูลฟางทั้งหมด หากเขาฟางอี้หมิงขนส่งเป็นการส่วนตัวโดยไม่ได้รับคำยินยอมจากผม นั่นเท่ากับเป็นการขโมย และคุณเป็นผู้สมรู้ร่วมคิด

ปริมาณมากขนาดนี้ จำนวนเงินก็มาก แบบนี้ต้องถูกตัดสินโทษเป็นสิบปีขึ้นไปแน่”

เมื่อย่วนชิงโซงได้ยิน สีหน้าก็ค่อยๆ เปลี่ยนเป็นซีดขาว เขากระชับมือทั้งสองข้างเข้าหากันแน่นอย่างประหม่า

ฟางยู่เชินยิ้มมุมปากแล้วพูดต่อ “ถ้าวันนี้คุณยอมรับว่ายาพวกนี้ฟางอี้หมิงเป็นคนให้คุณขนส่งออกไป ผมสามารถปล่อยคุณไปได้ แล้วเรื่องนี้จะไม่มีส่วนเกี่ยวข้องอะไรกับคุณอีก”

“ประธานฟาง ฉันว่านายคงหาผิดคนแล้ว”

มาถึงขนาดนี้แล้ว ย่วนชิงโซงยังคงกัดไม่ยอมปล่อย “ยาพวกนี้ไม่ใช่ของอี้หมิง แต่เป็นของคนอื่น ฉะนั้นนายอย่าคิดจะหลอกใช้ฉันเพื่อจัดการกับอี้หมิงเลย”

เมื่อได้ยินดังนั้น ใบหน้าของฟางยู่เชินเปลี่ยนเป็นเย็นชา จ้องเขม็งมองเขา

และเพียงแค่ฟังเขาพูดต่อไป “ฉันรู้ว่านายไม่ลงรอยกันกับอี้หมิงมาตลอด กลัวว่าอี้หมิงจะแย่งตำแหน่งท่านประธานของนาย ถึงอยากจะใช้ฉันเพื่อจัดการกับเขา แต่นายเสียดายนายหาผิดคนแล้วล่ะ”

ฟางยู่เชินมองเขาอย่างเงียบๆ ผ่านไปครู่หนึ่ง จู่ๆ ก็หัวเราะออกมา

“อาย่วนคิดมากเกินไปแล้ว ผมไม่เคยคิดจะจัดการฟางอี้หมิง กลับกันกลับเป็นเขามากกว่าที่เอาแต่คิดหาวิธีจัดการผมอยู่ตลอดเวลา ว่าจะดึงผมออกจากตำแหน่งประธานนี้ไปได้ยังไง”

เขาโยนใบรายการลงบนโต๊ะทำงาน พลางถอนหายใจ “ในเมื่อคุณไม่ยอมพูดความจริง ถ้าอย่างนั้นผมก็ทำได้แค่ต้องส่งเรื่องนี้ให้ทางตำรวจจัดการแล้วล่ะ”

จากนั้น เขาก็ตะโกนเรียกส้งหยาวเข้ามา “โทรไปแจ้งกับทางตำรวจ บอกว่าทางฉันมีเบาะแสสำคัญแล้ว”

“ครับ”

ส้งหยาวรับคำสั่งและออกไปอย่างรวดเร็ว

ย่วนชิงโซงก้มศีรษะลง ดวงตากลอกไปกลอกมาไม่หยุด มือทั้งสองข้างกุมกันแน่นอย่างเป็นกังวล

เขารู้ดีว่าฟางยู่เชินไม่ได้กำลังจะข่มขู่ให้ตัวเองกลัวเท่านั้น แต่เขากำลังจะมอบเรื่องให้กับทางตำรวจจริงๆ