ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 1015

ภายในร้านอาหาร เสียงเปียโนอันไพเราะค่อยๆ ไหลไปอย่างเงียบๆ

ซ่างกวนหยวนลืมตาขึ้น สายตาตกไปอยู่ที่เจียงสื้อสื้อซึ่งกำลังทานอาหารอย่างเงียบๆ อยู่ฝั่งตรงข้าม สีหน้าดูเหมือนกำลังครุ่นคิด

เจียงสื้อสื้อวางมีดและส้อมลง หยิบผ้าเช็ดปากขึ้นมาเช็ดที่มุมปากเบาๆ เงยหน้าขึ้น และสบตาเข้ากับซ่างกวนหยวนพอดี

มุมปากของเธอยกขึ้นเล็กน้อย “มีอะไรเหรอ?”

ซ่างกวนหยวนได้สติ ก่อนจะส่ายหน้ายิ้มๆ “ไม่มีอะไร แค่เห็นเธอทานอาหารดูเอร็ดอร่อยดี”

เจียงสื้อสื้อก้มหน้าลงมองอาหารที่อยู่บนจานอาหารของตัวเองแล้วพยักหน้า “รสชาติไม่เลวเลย แต่ดูเหมือนเธอจะไม่ค่อยอยากอาหารเท่าไหร่นะ”

เมื่อเทียบกับจานอาหารของเธอแล้วมันตรงกันข้ามกันโดยสิ้นเชิง อาหารบนจานของซ่างกวนหยวนเหมือนแทบจะไม่ได้แตะเลย

“ไม่ค่อยอยากอาหารจริงๆ นั่นแหละ” ซ่างกวนหยวนยิ้มอย่างขมขื่น

“เป็นอะไรหรือเปล่า?” เจียงสื้อสื้อยิ้มออกมา และถามด้วยความเป็นห่วง

ซ่างกวนหยวนเงียบไปนาน ก่อนจะเอ่ยขึ้นมาช้าๆ “ฉันตกหลุมรักผู้ชายคนหนึ่ง”

เมื่อได้ยินแบบนั้น เจียงสื้อสื้อก็เบิกตากว้างอย่างประหลาดใจ “ใครอะ?”

หรือว่าจะเป็นลูกพี่ลูกน้องของเธอ?

“เธอไม่รู้จัก”

ซ่างกวนหยวนจิบน้ำ ก่อนจะเบี่ยงหัวข้อสนทนาอย่างไม่ใส่ใจ “เธอกับประธานจิ้นรู้จักกันได้ยังไง เล่าให้ฉันฟังหน่อยได้ไหม?”

“อืม…” เจียงสื้อสื้อเปื่อยหวนนึกถึงกระบวนการทำความรู้จักของตัวเองกับจิ้นเฟิงเฉินอย่างจริงจัง และอดหัวเราะออกมาไม่ได้ “อันที่จริงก็ไม่มีอะไรน่าพูดหรอก ก็แค่เป็นโชคชะตาที่ทำให้พวกเราได้รู้จักกัน”

ซ่างกวนหยวนยิ้ม “ถ้าอย่างนั้นพวกเธอคงจะมีโชคชะตาต่อกันมากจริงๆ ไม่อย่างนั้นด้วยสถานะอย่างเขา ตอนนั้นเธอคงได้รู้จักกับเขายากมาก”

“ก็จริง” เจียงสื้อสื้อไม่ได้เก็บเอาคำพูดของเธอไปคิดให้ลึกซึ้ง รู้สึกเพียงแค่ว่าเธอพูดไม่ผิด

ในเมื่อตอนนั้นเธอไม่กล้าคิดเลยจริงๆ ว่าตัวเองจะได้พบกับจิ้นเฟิงเฉิน จนกระทั่งได้รักกันกับเขา

ซ่างกวนหยวนหมดอารมณ์ทันที เธอหยิบกระดาษทิชชูขึ้นเช็ดปาก พลางเอ่ยถาม “กินเสร็จหรือยัง?”

เจียงสื้อสื้อกำลังกินสเต๊กที่เหลืออยู่ ทันทีที่ได้ยินเธอถามแบบนี้ จึงเงยหน้าขึ้นมองเธอ “ใกล้แล้ว”

ในแววตาของซ่างกวนหยวนฉายแววความรังเกียจแวบผ่านไปอย่างรวดเร็ว พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาขึ้นว่า “ถ้าอย่างนั้นฉันไปเช็กบิลก่อน เธอค่อยๆ ทานไปนะ”

เมื่อเห็นเธอลุกขึ้นเดินไปที่เคาน์เตอร์ชำระเงิน เจียงสื้อสื้อรีบกลืนอาหารในปากลงไปอย่างรวดเร็ว แล้วลุกขึ้นไล่ตามไป

“ฉันเอง”

เธอขวางซ่างกวนหยวนไว้ แล้วยื่นบัตรของตัวเองให้แคชเชียร์ไปก่อน

ซ่างกวนหยวนขมวดคิ้ว “ตกลงกันแล้วไม่ใช่เหรอว่าฉันเลี้ยง?”

เจียงสื้อสื้อยิ้ม “ก่อนหน้านี้เธอเลี้ยงฉันแล้วก็แม่ของฉันด้วย ครั้งนี้ฉันเลี้ยงเธอคืน”

“เธอ…” ซ่างกวนหยวนส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้ “โอเค ถ้าอย่างนั้นต้องให้เธอเสียเงินแล้วล่ะ”

หลังจากชำระเงินเสร็จเรียบร้อยแล้ว ทั้งสองคนก็กลับมาที่ตำแหน่งของตัวเอง

ซ่างกวนหยวนหยิบกระเป๋าขึ้น พลางยิ้มถาม “ให้ฉันไปส่งเธอกลับไหม?”

“ไม่ต้องหรอก เดี๋ยวเฟิงเฉินจะมารับฉัน”

เจียงสื้อสื้อก้มลงไปหยิบกระเป๋า ไม่ทันได้สังเกตเห็นความอิจฉาในแววตาของซ่างกวนหยวน

ทั้งสองคนเดินมาที่ประตูทางเข้าร้านอาหารด้วยกัน เจียงสื้อสื้อหันไปมอง “ฉันยังต้องรอเฟิงเฉิน เธอกลับไปก่อนเถอะ”

“ไม่เป็นไร ฉันจะอยู่เป็นเพื่อนเธอ”

ซ่างกวนหยวนมองไปรอบๆ แล้วลากพาเธอไปที่ใต้ต้นไม้ริมถนนพลางพูดขึ้นว่า “พวกเรารออยู่ตรงนี้เถอะ”

เดิมทีเจียงสื้อสื้ออยากจะบอกว่าไม่ต้องให้เธอรอเป็นเพื่อน แต่เมื่อเห็นซ่างกวนหยวนกระตือรือร้นขนาดนั้น คำปฏิเสธที่ขึ้นมาถึงริมฝีปากก็ถูกกลืนกลับลงไปจนหมด