ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 1014

เมื่อเห็นใบหน้าโมโหของฟางอี้หมิง รอยยิ้มบนใบหน้าของฟางยู่เชินยิ่งกว้างเข้าไปใหญ่ “พี่ใหญ่ ผมก็แค่เดา พี่ไม่จำเป็นต้องตื่นเต้นขนาดนี้หรอก”

ฟางอี้หมิงแค่นหัวเราะ “เดา? ฉันว่านายคิดกับฉันแบบนี้จริงๆ มากกว่า”

เขาสูดหายใจเข้าลึกๆ ระงับความโกรธ แล้วพูดต่อว่า “ช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมาฉันทุ่มเทเพื่อฟางซื่อไปเท่าไหร่ แต่ท้ายที่สุดแล้ว กลับถูกนายปลุกปั่นข่าวลือโดยไม่มีมูลหลักฐานแบบนี้ ฉันรู้สึกไม่คุ้มค่าแทนตัวเองเลยจริงๆ”

ถ้าหากไม่รู้แต่แรกอยู่แล้วว่าเขาเป็นคนทำเรื่องนี้ ฟางยู่เชินอาจจะเชื่อใน ‘การแสดงความจริงใจ’ ของเขาในตอนนี้ไปแล้ว

“นี่มันเรื่องคนละเรื่องกัน อีกอย่างผมก็ไม่ได้ปฏิเสธความทุ่มเทเพื่อฟางซื่อของพี่ ผมแค่อยากจะรู้ว่าคนในเครื่องบันทึกเสียงนี้พี่รู้จักไหม? สิ่งที่เขาพูดเป็นเรื่องจริงหรือเปล่า?”

เมื่อต้องเผชิญกับคำถามของฟางยู่เชิน ฟางอี้หมิงหันหน้าหนี หลบสายตาของเขา “ฉันไม่รู้จักเขา และสิ่งที่เขาพูดก็ไม่เป็นความจริง”

“ก็ได้” ฟางยู่เชินพยักหน้า “ไม่รู้จักก็แล้วไป”

นี่เป็นเรื่องที่เขาคาดการณ์เอาไว้แล้ว

เขาก้าวเท้าเดินไปทางประตู ขณะที่กำลังเดินผ่านฟางอี้หมิง เขาก็ชะงักฝีเท้า เอียงศีรษะเอนไปทางเขา “พี่ใหญ่ ลืมบอกพี่ไปว่าคนที่ฉีดยาพิษหลี่เผิงคนนั้นใกล้จะจับตัวได้แล้วนะ ผมแทบจะทนรอไม่ไหวอยากจะรู้ว่าคนคนนั้นเป็นใครแล้ว”

ฟางอี้หมิงหน้าตึงเครียด มือทั้งสองข้างที่วางอยู่ข้างลำตัวกำหมัดแน่น ข้อมือซีดขาวเกือบทั้งหมด

ส่วนฟางยู่เชินก็เดินจากไปพร้อมรอยยิ้ม

“ไปตายซะ!”

ฟางอี้หมิงเหวี่ยงแขนกวาดสิ่งของบนโต๊ะทำงานหล่นลงพื้นจนหมด

“ฟางยู่เชิน!” เขากัดฟันแน่นพลางพ่นสามคำนี้ออกมา สีหน้าดูมืดมนจนน่ากลัว

เรื่องนี้กำลังจะสำเร็จแล้วแท้ๆ…

ฟางอี้หมิงหลับตาลง กัดฟันเข้าหากันอย่างแรง

ทั้งหมดต้องโทษที่เขาประเมินฟางยู่เชินต่ำเกินไป และเป็นตัวเองที่ประมาทเกินไป ไม่ให้ย่วนชิงโซงซ่อนตัวให้ดี ถึงทำให้ฟางยู่เชินมีโอกาสใช้ประโยชน์จากมันได้

ไม่ได้!

เขาลืมตาขึ้นอย่างกะทันหัน ต้องคิดหาวิธีเอาตัวเองออกจากเรื่องนี้ไปให้ได้ ไม่อย่างนั้นทุกอย่างต้องจบเห่แน่

…

เจียงสื้อสื้อไปโรงพยาบาลแต่เช้า วันนี้เป็นวันที่ฟางเสว่มั่นจะเข้ารับการตรวจร่างกาย

เมื่อถึงโรงพยาบาล คนยังไม่ทันได้นั่งพักหายใจ พยาบาลก็เข้ามาบอกพวกเขาให้ไปต่อแถวสแกนร่างกายแล้ว

เจียงสื้อสื้อรีบพาฟางเสว่มั่นไปที่อาคารใหญ่ที่ตั้งจุดตรวจสแกนร่างกายของโรงพยาบาลทันที

หลังจากทำการตรวจจนครบชุดก็เป็นเวลาเที่ยงวันแล้ว

เมื่อกลับมาที่ห้องพักผู้ป่วย ซ่างหยิงและจิ้นเฟิงเฉินต่างมาถึงกันหมดแล้ว

“เป็นยังไงบ้าง? ตรวจเสร็จหมดแล้วเหรอ?”

เมื่อเห็นพวกเธอกลับมา ซ่างหยิงก็รีบเข้ามาหา พลางช่วยพยุงฟางเสว่มั่นให้นั่งลงข้างเตียง พลางเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง

“ตรวจเสร็จหมดแล้วค่ะ” เจียงสื้อสื้อรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นลูกบอลที่ถูกปล่อยลมออกจนหมดตัวยังไงอย่างนั้น ตัวอ่อนยวบยาบ ทรุดตัวลงบนโซฟาทันที

จิ้นเฟิงเฉินเดินเข้ามาหาเธอแล้วนั่งลง เปิดกระติกเก็บความร้อนที่วางอยู่บนโต๊ะ จากนั้นหยิบชามมาเทน้ำซุปลงไป

“ดื่มซุปก่อนสักหน่อย” มือหนึ่งของเขาถือชาม อีกมือถือช้อนตักซุป ตั้งใจจะป้อนเธอ

ที่นี่ยังมีแม่กับน้าสะใภ้เล็กอยู่ด้วย แถมหน้าเธอก็บางมาก ไหนจะกล้าปล่อยให้เขาป้อน

ด้วยเหตุนี้เธอจึงนั่งตัวตรง รับชามและช้อนตักซุปจากมือของเขา พลางกล่าวด้วยรอยยิ้ม “ฉันกินเองก็ได้”

เมื่อเห็นเธอดื่มน้ำซุปทีละคำๆ ดวงตาของจิ้นเฟิงเฉินก็เต็มไปด้วยความโปรดปรานลุ่มหลง

ฟางเสว่มั่นและซ่างหยิงมองหน้ากันยิ้มๆ

วิ่งไปวิ่งมาเกือบทั้งเช้า เจียงสื้อสื้อหิวมากจริงๆ เพียงไม่นานก็ดื่มซุปจนหมด

ซ่างหยิงเพิ่งจะตักซุปให้ฟางเสว่มั่น เห็นว่าเธอดื่มหมดจนเกลี้ยงจึงเอ่ยถามยิ้มๆ “เอาอีกหน่อยไหม?”

เจียงสื้อสื้อเงยหน้าขึ้น ฉีกยิ้ม “ไม่เอาแล้วค่ะ อีกเดี๋ยวมีคนชวนหนูไปทานข้าวด้วย”

“ใครเหรอ?”

“หยวนหยวน”

ทันทีที่พูดชื่อออกไป เจียงสื้อสื้อก็รีบปิดปากและมองไปทางจิ้นเฟิงเฉินทันที

เขาเพิ่งจะบอกว่าให้เธอพยายามไปมาหาสู่กับซ่างกวนหยวนให้น้อยที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ แต่วันนี้ตัวเองกลับจะไปทานอาหารกับเธอ แบบนี้เท่ากับไม่ได้เก็บคำพูดของเขาไปใส่ใจเลย

จิ้นเฟิงเฉินสีหน้านิ่งเรียบ มองไม่ออกว่าดีหรือโกรธแต่อย่างใด