ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 102

บทที่ 102 พวกเธอเลิกกันแล้วหรือ?

วันนั้นเจียงสื้อสื้อไม่ได้รับข่าวสารใดๆจากเสี่ยวเป่าและจิ้นเฟิงเฉินอีกเลย กลับถึงบ้านคืนนั้น มองดูบ้านที่ว่างเปล่า ในใจก็อดรู้สึกว่างเปล่าไม่ได้

เจียงสื้อสื้อยิ้มอย่างทุกข์ตรม เมื่อก่อนเธอเองก็อยู่มาแบบนี้ ตอนนี้จะอยู่คนเดียวอีกจะเป็นอะไรไป เธอปลอบใจตัวเอง

หลังอาบน้ำเสร็จ เจียงสื้อสื้อก็เข้านอนเลย

วันนี้ก็ผ่านไปแบบนี้

.…..

วันต่อมา เจียงสื้อสื้อก็ทุ่มเทกำลังกายทั้งหมดไปกับงาน

ในมือเธอยังมีอีกโปรเจค เป็นการร่วมมือกันกับ บริษัทLG ที่มีผลิตภัณฑ์อยากจะโฆษณา จึงขอให้ทางบริษัทจิ่นเส้อเสนอแนวคิดมาให้

เนื่องจากต้องการพูดคุยกันให้มากขึ้น เจียงสื้อสื้อจึงได้นัดผู้จัดการของอีกฝ่ายในวันเดียวกันนั้น

ช่วงบ่าย เจียงสื้อสื้อมาถึงร้านอาหารที่นัดไว้

เดินเข้าไปในประตู เธอกำลังจะโทรหาอีกฝ่ายว่านั่งอยู่ที่ไหน เจียงสื้อสื้อก้มหน้าหยิบโทรศัพท์จากกระเป๋า จึงไม่ทันระวังข้างหน้า เดินไปเดินไปแล้วชนเข้ากับใครคนหนึ่ง

“ขอโทษค่ะ ขอโทษค่ะ ไม่เป็นอะไรใช่ไหมคะ?” เจียงสื้อสื้อรีบขอโทษและเงยหน้ามอง

ชายตรงหน้าใส่ชุดสูท หน้าตาหล่อเหล่า ดูแล้วสุภาพอ่อนโยน เมื่อสบตากัน ทั้งคู่ก็ต้องตกใจ

“รุ่นพี่ รุ่นพี่ลู่”

“เจียงสื้อสื้อ”

เมื่อได้สติ เจียงสื้อสื้อก็หัวเราะ “บังเอิญจังเลย! ไม่คิดว่าจะเจอรุ่นพี่ที่นี่”

ชายตรงหน้าชื่อ ลู่เจิง เป็นรุ่นพี่ของเจียงสื้อสื้อตอนเรียนมหาลัย

ตอนมหาลัย ผลการเรียนของเจียงสื้อสื้อนั้นดีทุกด้าน เพราะฉะนั้นจึงเข้าร่วมสหภาพนักศึกษาลู่เจิงนั้นเป็นประธานสหภาพนักศึกษา ทั้งสองคนจึงรู้จักกัน

ตอนนั้นความสัมพันธ์ของทั้งคู่นับว่าไม่เลว ลู่เจิงตอนอยู่สหภาพนักศึกษาก็ดูแลเธออย่างดี แต่ว่าต่อมาทุกคนต่างก็ยุ่ง จึงไม่ได้ติดต่อกันอีก ไม่คิดว่าวันนี้จะได้มาเจอกัน

ลู่เจิงก็หัวเราะและพูดว่า “ใช่แล้ว! บังเอิญจังเลย สื้อสื้อ ทำไมถึงมาอยู่นี่ได้ นัดใครไว้หรือ ?”

“ใช่ค่ะ! นัดพบลูกค้าไว้ค่ะ “

หลังลู่เจิงถามแบบนี้แล้ว เจียงสื้อสื้อถึงคิดขึ้นมาได้ ก้มมองเวลาบนข้อมือ บ่ายสองครึ่งแล้ว พอดีกับเวลาที่เธอนัดผู้จัดการบริษัทLG จะสายไม่ได้

เธอกดโทรหาอีกครั้ง ในเวลาเดียวกันนี้ โทรศัพท์ของลู่เจิงที่ยืนตรงหน้าก็ดังขึ้น

เจียงสื้อสื้อชะงักไปครู่นึง ลู่เจิงนามสกุลลู่ คงจะไม่......

ลู่เจิงหยิบโทรศัพท์ออกมา แล้วก็ชะงักไป

ไม่นานจากนั้น ทั้งสองนั่งในร้านอาหาร ลู่เจิงสั่งเครื่องดื่มมาสองแก้ว

ลู่เจิงมองเจียงสื้อสื้อที่อยู่ตรงหน้าและพูดว่า “ไม่คิดว่าจะบังเอิญขนาดนี้ เธอก็คือคนรับผิดชอบงานของบริษัทจิ่นเส้อ” เขามองไปที่เธอ ไม่เจอกันไม่กี่ปี จากเด็กสาวที่ไร้เดียงสาจนโตขึ้นมา ตอนนี้ก็มีเสน่ห์ไปอีกแบบ

“ใช่แล้ว! บังเอิญจริง ๆ เลย!”

ลู่เจิงหัวเราะ พูดถามอย่างอ่อนโยนว่า “ช่วงที่ผ่านมาเป็นยังไงบ้าง”

เจียงสื้อสื้อยิ้มและตอบว่า “ก็ไม่เลวค่ะ”

“ก็น่าจะใช่ หลานซือเฉิน เขาดีกับคุณมาก”

ลู่เจิงกับหลานซือเฉินเป็นเพื่อนร่วมชั้นเรียน เพราะฉะนั้นเขาจึงรับรู้ความรักของเขากับเจียงสื้อสื้อ

หลังจากจบมา ลู่เจิงก็ไม่ได้ติดต่อกับเจียงสื้อสื้ออีกเลย เพราะว่าเขาเชื่อว่ามีคนที่จะดูแลเธอได้ดี แต่ตัวเองนั้นคงเป็นแค่คนที่เคยผ่านเข้าไปในช่วงชีวิตหนึ่งของเธอแค่นั้น ถ้าหากไม่ได้พบกันวันนี้ เจียงสื้อสื้อเองก็คงไม่มีวันที่จะนึกถึงเขาหรอก!

ได้ยินชื่อลานซือเฉิน สีหน้าของเจียงสื้อสื้อก็ไม่สู้ดีเท่าไหร่ เธอรู้ว่าลู่เจิงคงคิดว่าเธอยังอยู่กับหลานซือเฉิน

หยุดไปสักพัก เธอเองก็ไม่ได้พูดอะไร หลังจากทั้งสองพูดถึงความหลังไปแล้ว จึงเริ่มไปพูดคุยเรื่องงาน