ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 103

บทที่ 103 มีคนอยากได้พี่สะใภ้

เห็นแค่ ลู่เจิงยื่นมือถือให้เจียงสื้อสื้อ แล้วพูดว่า “แอดวีแชตหน่อยสิ อีกหน่อยมีเรื่องอะไรจะได้ติดต่อสะดวก”

เจียงสื้อสื้อเองก็ไม่ได้ปฏิเสธ รับมือถือมาแล้วก็แอดวีแชตของตัวเองไปแล้วก็ยื่นให้กับลู่เจิง

“ถ้าอย่างนั้นฉันไปก่อนนะ ไว้ติดต่อกัน”

“ ได้ค่ะ รุ่นพี่เดินทางปลอดภัยนะคะ”

“อืม”

ลู่เจิงตอบกลับไปด้วยเสียงคมเข้ม เขาเดินกลับไปที่รถ ก่อนจะไปก็ส่งสายตาอ่อนโยนให้กับเจียงสื้อสื้อ จากนั้นก็สตาร์ทรถขับออกไป

แต่ภาพเมื่อสักครู่ ก็บังเอิญให้ซูซานที่เพิ่งกลับจากงานข้างนอกมาเห็นเข้า

มองดูรถที่ขับออกไป ซูซานเอ่ยปากถามว่า “สื้อสื้อ ใครส่งเธอกลับบริษัทหรือ?”

เจียงสื้อสื้อก็ไม่ได้ปิดบังอะไร พูดว่า “อ้อ ผู้จัดการซู คือผู้จัดการของบริษัทLGค่ะ ฉันไปพบเขาเพื่อคุยงานเมื่อตอนบ่าย ถึงรู้ว่าเขาคือรุ่นพี่ของฉัน”

ระหว่างที่พูดทั้งสองก็เดินเข้าไปในบริษัท

“โอ้ ใช่หรือ? ทำไมบังเอิญจัง!” ซูซานหัวเราะ แต่สีหน้าท่าทางดูแปลก ๆ

ในใจซูซานรู้สึกเหมือนจะมีอะไรไม่ชอบมาพากล แค่จากสายตาที่เขามองเจียงสื้อสื้อนั้นก็ต้องคิดอะไรแน่นอน แล้วยังเป็นรุ่นพี่ที่มหาลัยอีก ดูแล้วคงจะไม่ธรรมดา!

กลับมาที่ออฟฟิศ ซูซานก็รีบโทรหาจิ้นเฟิงเหรา รายงานเรื่องนี้ให้กับเขา

หลังวางสาย จิ้นเฟิงเหราไม่พูดพร่ำทำเพลง รีบวิ่งไปที่ห้องทำงาน รีบเอ่ยปากบอกจิ้นเฟิงเฉิน “พี่ พี่ พี่ ไม่ดีแล้ว มีผู้ชายแอบอยากได้พี่สะใภ้แล้ว”

จิ้นเฟิงเฉินที่กำลังดูเอกสาร ได้ยินแล้ว สายตาเขาค่อย ๆ มองลึกลงไป

สองวันมานี้ เขาค่อนข้างยุ่ง เพราะฉะนั้นจึงไม่มีเวลาพาเสี่ยวเป่าไปหาเจียงสื้อสื้อ

ตอนนี้เมื่อได้ยินจิ้นเฟิงเหราพูดแบบนี้ จิ้นเฟิงเฉินจึงเอ่ยปากถามว่า “เรื่องเป็นยังไง”

“ยังจะเป็นเรื่องอะไรได้ล่ะ ในมือของพี่สะใภ้มีโปรเจคหนึ่ง แล้วก็ได้พบกับชายคนหนึ่ง”

จิ้นเฟิงเฉิน......

เขาไม่ได้พูดอะไรและมองไปที่จิ้นเฟิงเหรา เม้มปากแล้วพูดว่า “เป็นกระต่ายตื่นตูมไปได้”

“ไม่ใช่นะ พี่ พี่ฟังผมพูดให้จบก่อน! ผู้ชายคนนั้นเป็นรุ่นพี่ที่มหาลัยของพี่สะใภ้ ตอนที่ผมไปสืบประวัติพี่สะใภ้ก็รู้มาว่าเขาชอบพี่สะใภ้มาตลอด เพียงแต่ว่ายังไม่ทันได้สารภาพก็ถึงหลานซือเฉินแย่งไปก่อน ตอนนี้ทั้งคู่มาเจอกัน เห็นได้ชัดว่านายลู่เจิงคนนี้อยากจะจีบพี่สะใภ้แน่นอน”

จิ้นเฟิงเฉินได้ยินแล้ว ก็ตาวาว แต่สีหน้าไม่ได้มีอะไรเปลี่ยนแปลง

จิ้นเฟิงเหราดูท่าทีของเขาไม่ได้ร้อนรนอะไร ทนไม่ได้ที่เอ่ยปากพูดว่า “พี่ พี่จะเป็นแบบนี้ต่อไปไม่ได้นะ จะปล่อยให้ผู้หญิงเหงาเดียวดายนานเกินไปไม่ดี ไม่อย่างนั้นเธออาจเปลี่ยนใจได้ทุกนาที และอีกอย่าง ลู่เจิงคนนี้ก็ไม่ได้แย่เลย เขาทั้งอ่อนโยนและหน้าตาดีทั้งยังรู้จักกับพี่สะใภ้มานาน พี่ไม่กลัวว่าพี่สะใภ้จะไปชอบเขาหรือ?”

จิ้นเฟิงเฉินพูด “เธอไม่ทำอย่างนั้นหรอก” เขานั้นเชื่อใจเจียงสื้อสื้อ หยุดไปสักพัก เขามองไปที่จิ้นเฟิงเหรา แล้วพูดอีกว่า “ช่วงนี้ว่างมากเกินไปใช่ไหม ถ้าไม่มีอะไรจะได้สั่งงานให้ไปทำเอาไหม?”

“ไม่ใช่นะ......พี่ ผม ผม ผม ผมยังมีงานต้องทำ ไม่รบกวนเวลางานพี่แล้วนะ”

พูดจบ จิ้นเฟิงเหราก็รีบวิ่งออกจากห้องทำงาน

หลังออกจากห้องมาแล้ว เขาถึงค่อย ๆ เดิน มองไปที่ประตูห้องทำงาน ในใจของจิ้นเฟิงเหราก็ไม่วายที่จะรู้สึกว่า พี่ชายตัวดีของเขานี้ช่างไม่รับรู้ความหวังดีของเขาซะเลย อุตส่าห์ไปเตือนด้วยความหวังดี แล้วยังไม่หยุดอีก

รอวันเช็ดน้ำตาตอนที่โดนแย่งพี่สะใภ้ไปเลย แล้วเขาก็จะไม่สนใจเรื่องของทั้งสองคนอีก

จิ้นเฟิงเหราที่กำลังคิดอยู่ และว่ากำลังจะออกไป ก็เป็นจังหวะที่ซูชิงหยิงเดินมา

เธอใส่ชุดทำงานสีดำ ดูแล้วภูมิฐานมาก เมื่อเห็นจิ้นเฟิงเฉิน ซูชิงหยิงก็เดินเข้ามาและยิ้มทักทายว่า “เฟิงเหรา ฉันมาหาพี่ชายคุณพอดี”