ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 1020

ซ่างกวนหยวนเดินตามฟางยู่เชินลงไปข้างล่าง เธอหันมองกลับไปทางห้องของเจียงสื้อสื้อ ใบหน้าที่แต่งหน้าอย่างละเอียดอ่อนถูกปกคลุมด้วยความเย็นชา

พอเดินมาถึงห้องนั่งเล่นชั้นล่าง ฟางยู่เชินคิดอยู่สักพักก็รู้สึกว่าจิ้นเฟิงเฉินทำเกินไปหน่อย

เขากังวลว่าซ่างกวนหยวนจะเก็บเอาไปใส่ใจ จึงพูดปลอบใจขึ้นมา “หยวนหยวน น้องเขยฉันก็นิสัยเป็นแบบนี้แหละ เธออย่าคิดมากเลยนะ”

ขณะที่พูด เขาก็หันกลับไปมองด้วย และบังเอิญเห็นใบหน้าเย็นชาของซ่างกวนหยวนเข้าพอดี

จนต้องตกตะลึงเล็กน้อยอย่างอดไม่ได้

ซ่างกวนหยวนรีบขจัดความเย็นชาเหล่านั้นออกไป และฉีกยิ้มออกมา “คุณวางใจเถอะ ฉันไม่คิดมากหรอก”

จริงเหรอ?

แล้วเมื่อครู่นี้เธอเป็นอะไรไป?

แม้ว่าฟางยู่เชินจะมีความสงสัยในใจ แต่เขาก็ไม่ได้ถามออกมา ได้แต่ยิ้มๆ “ถ้าอย่างนั้นก็ดี”

เขาคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วถาม “ฉันไปส่งเธอกลับ?”

ซ่างกวนหยวนพยักหน้า “โอเค”

ระหว่างทาง ภายในรถเงียบมาก ซ่างกวนหยวนหันมองวิวทิวทัศน์ที่ผ่านไปมาด้านนอกหน้าต่าง ในหัวนึกถึงแต่เรื่องที่เจียงสื้อสื้อเป็นลม

เธอเอาแต่รู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ

แต่ก็คิดไม่ออกว่าผิดปกติตรงไหน

เธอเอียงศีรษะมองไปทางฟางยู่เชินที่กำลังขับรถอย่างตั้งใจอยู่ที่เบาะฝั่งคนขับ ความคิดบางอย่างปรากฏขึ้นมาจึงแสร้งทำเป็นถามอย่างไม่ตั้งใจ “สื้อสื้อเป็นลม แต่ประธานจิ้นดูไม่กระวนกระวายเลยสักนิด เป็นเพราะเมื่อก่อนเคยมีเหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้นมาก่อนหรือเปล่า?”

ฟางยู่เชินเอียงศีรษะเหลือบมองเธอ แล้วตอบอย่างคลุมเครือว่า “น่าจะใช่มั้ง”

ซ่างกวนหยวนเลิกคิ้วมองอย่างแปลกใจ “หรือว่าคุณก็ไม่รู้เหรอว่าสถานการณ์ที่แท้จริงเป็นยังไง?”

“แน่นอนว่าผมรู้” ฟางยู่เชินแทบจะโพล่งออกมาโดยไม่รู้ตัว

“ถ้าอย่างนั้นบอกกับฉันได้ไหม?”

“หือ?” ฟางยู่เชินมองไปที่ใบหน้าคาดหวังของซ่างกวนหยวน และเริ่มลำบากใจขึ้นมา

ซ่างกวนหยวนยิ้มเล็กน้อย “ไม่ได้เหรอ?”

“ขอโทษนะ” ฟางยู่เชินเอ่ยขอโทษและยิ้มให้เธอ “นี่เป็นเรื่องส่วนตัวของน้องสาวฉัน ฉันไม่สามารถพูดตามใจปากตัวเองได้”

“อ้อ” ซ่างกวนหยวนทำท่าผิดหวังในทันที “ฉันคิดว่าเราเป็นเพื่อนกัน ฉันเลยถามไป หวังว่านายคงไม่ถือสาอะไร”

เมื่อได้ยินอย่างนั้น ฟางยู่เชินก็รีบส่ายหน้าอย่างรวดเร็ว “ฉันไม่ถือสา ฉันไม่ถือสาเลยสักนิด”

“ขอบคุณนะยู่เชิน”

เมื่อเห็นรอยยิ้มแสนสดใสของเธอปรากฏขึ้นมา หัวใจของฟางยู่เชินก็เต้นแรงขึ้นมาในชั่วพริบตา ใบหน้าร้อนผ่าว พลางลูบศีรษะอย่างเขินอาย “เธอพูดอะไรฉันก็ไม่ถือสาหรอก”

ซ่างกวนหยวนยิ้ม แล้วเลื่อนสายตามองไปทางด้านหน้า ถอนหายใจเบาๆ แล้วพูดว่า “อันที่จริงฉันเป็นห่วงสื้อสื้อมากจริงๆ ตอนเห็นเธอเป็นลมฉันตกใจแทบแย่ ดังนั้นฉันเลยอยากจะทำอะไรเพื่อเธอสักหน่อย”

พูดถึงตรงนี้เธอก็ถอนหายใจหนักๆ ออกมาอีกครั้ง

เมื่อเห็นว่าเธอเห็นห่วงสื้อสื้อมากจริงๆ ฟางยู่เชินครุ่นคิดเล็กน้อย “อันที่จริงก็ไม่ใช่ว่าจะบอกเธอไม่ได้…”

ซ่างกวนหยวนหันมามองเขาอย่างแปลกใจ

ฟางยู่เชินครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง “สื้อสื้อติดเชื้อไวรัสชนิดหนึ่ง ตอนนี้ยังไม่มียารักษาที่มีประสิทธิภาพมากพอจะทำลายมันได้”

“ไวรัส?”

นี่มันเหนือความคาดหมายที่ซ่างกวนหยวนคาดการณ์เอาไว้อย่างสิ้นเชิง เธอหัวเราะเบาๆ “ถ้าเป็นไวรัสที่ไม่สามารถกำจัดได้จริงๆ ถ้าอย่างนั้นทำไมเธอถึงดูปกติมากขนาดนั้นล่ะ?”

ภายในขอบเขตของความเข้าใจของเธอ เมื่อคนติดเชื้อไวรัส คนส่วนใหญ่มักจะมีอาการป่วยแสดงออกสู่ภายนอก

แต่เจียงสื้อสื้อกลับไม่มี และไม่ได้ดูแตกต่างจากคนทั่วไปเลย