ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 1019

ขณะที่จิ้นเฟิงเฉินกับฟางยู่เชินกำลังพูดคุยกันเรื่องบริษัทใหม่ เสียงเรียกเข้าโทรศัพท์ของฟางยู่เชินก็ดังขึ้นอย่างกะทันหัน

ฟางยู่เชินมองไปทางจิ้นเฟิงเฉินพลางยิ้มขอโทษ จากนั้นก็หยิบขึ้นมารับสาย “หยวนหยวน”

ทันทีที่เขาเอ่ยปาก เสียงตื่นตระหนกของซ่างกวนหยวนก็ดังสะท้อนมาจากปลายสาย “สื้อสื้อเป็นลมไปแล้ว!”

“อะไรนะ?” ฟางยู่เชินลุกขึ้นยืนด้วยความตกใจ

จิ้นเฟิงเฉินเงยหน้าขึ้นมองเขาอย่างสงสัย

“พวกเธออยู่ที่ไหน?” ฟางยู่เชินไล่ถาม

“ร้านสะดวกซื้อชั้นล่าง”

ฟางยู่เชินกดวางสาย หันกลับไปพูดกับจิ้นเฟิงเฉินอย่างรีบร้อน “เฟิงเฉิน สื้อสื้อเป็นลมอยู่ที่โรงอาหาร”

เมื่อได้ยินแบบนั้น สีหน้าของจิ้นเฟิงเฉินก็เปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน ก่อนจะรีบลุกขึ้นและวิ่งออกไปทันที

รีบลงมาจนถึงชั้นล่าง เมื่อเห็นฉากที่เจียงสื้อสื้อนอนอยู่บนพื้นฉากนั้น มันเหมือนมีหมัดหนักๆ ชกเข้ามาที่หัวใจของจิ้นเฟิงเฉินอย่างแรง เขารีบพุ่งเข้าไปอุ้มตัวคนขึ้นมา

“กู้เนี่ยน ให้โม่เหยียกับหานยู่มาที่เมืองหลวง”

ใบหน้าของเขาเย็นชา พลางอุ้มคนเดินออกไปทางด้านนอกพลางพูดออกคำสั่ง

เสียงนั้นราวกับถูกเคลือบไว้ด้วยชั้นน้ำแข็ง มันเยือกเย็นจนทำให้คนรู้สึกหวาดกลัว

กู้เนี่ยนที่คอยติดตามอยู่ด้านหลังตลอดเวลา เมื่อได้ยินคำสั่งของเขาก็รีบร้อนตอบรับ ‘ครับ’ แล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาติดต่อไปหาโม่เหยียกับหานยู่ที่เมืองจิ่น

ซ่างกวนหยวนฝากเถียนเถียนให้กับฟางยู่เชิน ก่อนจะรีบตามไป “ฉันขับรถเอง ฉันรู้จักโรงพยาบาลที่อยู่ใกล้ที่นี่มากที่สุด”

จิ้นเฟิงเฉินไม่สนใจเธอ และตะโกนด้วยเสียงเข้าว่า “กู้เนี่ยน!”

กู้เนี่ยนเพิ่งจะวางสายโทรศัพท์พอดี เมื่อได้ยินเสียงเรียกก็รีบวิ่งเข้ามาหาเขาทันที “คุณชาย”

“นายไปขับรถ กลับบ้านใหญ่ตระกูลฟาง”

“ครับ”

กู้เนี่ยนรับคำสั่ง ไปที่โรงจอดรถชั้นใต้ดินและขับรถออกมา

ซ่างกวนหยวนไม่เข้าใจ “คนเป็นลมไปแล้ว ต้องรีบส่งตัวไปที่โรงพยาบาลสิ”

จิ้นเฟิงเฉินเมินเธอ เอาแต่รอให้กู้เนี่ยนขับรถมารับด้วยสีหน้าเย็นชา

ผ่านไปสักพัก รถสีดำคันหรูก็หยุดลงที่เบื้องหน้าของจิ้นเฟิงเฉินอย่างกะทันหัน เขาเปิดประตูหลัง โน้มตัวลงก่อนจะวางสื้อสื้อเข้าไปด้านใน

“ประธานจิ้น…” ซ่างกวนหยวนยังอยากจะพูดอะไรบางอย่าง

ทันใดนั้น จิ้นเฟิงเฉินเอ่ยปากขึ้นอย่างเย็นชาว่า "คุณหนูซ่างกวน"

เยือกเย็นและห่างเหิน

“หือ?” ซ่างกวนหยวนหยุดพูด เงยหน้าขึ้น และบังเอิญสบตาเข้ากับดวงตาไร้อุณหภูมิของเขาเข้าพอดี สูดหายใจเข้าอย่างแรง ก่อนจะตกตะลึงไป

วินาทีถัดมา ประตูรถก็ปิดลงโดยไม่ทิ้งร่องรอยอารมณ์ความรู้สึกใดๆ เอาไว้เลย

ซ่างกวนหยวนถึงกับตะลึงอยู่สองวินาที จนกระทั่งรถเคลื่อนตัวออกไปแล้ว เธอถึงได้สติกลับมา ความหงุดหงิดแค้นเคืองพรั่งพรูเข้ามาในใจ

ไร้ประโยชน์จริงๆ ถูกแววตาเย็นชาแบบนั้นของจิ้นเฟิงเฉินทำเอาตกตะลึงไปเสียได้

“คุณน้า”

เสียงใสๆ ดังขึ้นจากด้านหลังของเธอ ซ่างกวนหยวนหันกลับไปมอง เห็นฟางยู่เชินกำลังจูงมือเด็กน้อยคนหนึ่งอยู่

ฟางยู่เชินยิ้มอย่างช่วยไม่ได้ พลางเอ่ยถามอย่างไม่มั่นใจ “รบกวนคุณช่วยไปส่งเด็กสองคนนี้กลับตระกูลฟางด้วยกันกับผมหน่อยจะได้ไหม?”

เขาตั้งใจอยากจะช่วยแก้หน้าให้เธอ

และซ่างกวนหยวนก็กำลังกังวลเรื่องของเจียงสื้อสื้ออยู่ และวางแผนที่จะไปตระกูลฟางด้วยตัวเองอยู่แล้ว

ในเมื่อตอนนี้ฟางยู่เชินเอ่ยปาก จึงถือโอกาสนี้ทำตามความตั้งใจของเธอ

“ได้สิ”

เมื่อเห็นว่าเธอตกลง ฟางยู่เชินก็โล่งใจ

ก่อนที่จะเอ่ยปากพูด เขากลัวว่าเธอจะปฏิเสธ

แต่ว่าเธอตอบตกลงแล้ว ดีจริงๆ

…

บ้านใหญ่ตระกูลฟาง

จิ้นเฟิงเฉินวางเจียงสื้อสื้อลงบนเตียงนอนอย่างแผ่วเบา ช่วยถอดรองเท้าให้เธอ พร้อมทั้งช่วยห่มผ้าให้อย่างระมัดระวัง เขาเอื้อมมือไปเกลี่ยเส้นผมออกจากข้างแก้มของเธอ

เธอดูเหมือนกำลังหลับอยู่

มันเป็นสถานการณ์แบบเดียวกันกับที่เธอหมดสติไปเมื่อครั้งก่อน

แล้วก็เป็นเพราะผ่านประสบการณ์จากครั้งที่แล้วมาก่อนแล้ว ครั้งนี้เขาถึงได้นิ่งสงบมากขนาดนี้