ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 1018

เจียงสื้อสื้อเล่นกับเด็กสองคนอยู่อีกทาง พวกจิ้นเฟิงเฉินและคนอื่นๆ กำลังคุยกันเรื่องงานอยู่ในพื้นที่ประชุม

“เสี่ยวเป่า เถียนเถียน พวกหนูสองคนห้ามส่งเสียงดัง เข้าใจไหม?” เจียงสื้อสื้อบอกกำชับเสี่ยวเป่ากับเถียนเถียนเสียงเบา

เด็กน้อยทั้งสองคนเสียงดังก็คือเสียงดัง แต่ก็พยักหน้าตอบรับอย่างรู้ความ “อืม พวกเราเข้าใจแล้ว”

เจียงสื้อสื้อเงยหน้าขึ้นมองจิ้นเฟิงเฉิน เขานั่งอยู่บนโซฟา กำลังตั้งใจฟังการรายงานของฟางยู่เชินอย่างจริงจัง

แม้แต่ใบหน้าด้านข้าง ก็ยังดูดีจนทำให้เจียงสื้อสื้อละสายตาไปไหนไม่ได้เลย

หางตาเหลือบเห็นซ่างกวนหยวนอย่างไม่ได้ตั้งใจ เธอหันศีรษะเหลือบมองไปเล็กน้อย ก่อนคิ้วเรียวสวยจะขมวดเข้าหากันอย่างช่วยไม่ได้

ทั้งๆ ที่เป็นฟางยู่เชินกำลังพูดอยู่แท้ๆ แต่คนที่ซ่างกวนหยวนกลับเป็นเฟิงเฉิน

ยิ่งไปกว่านั้น สายตาแบบนั้นมันช่างคุ้นเคยมาก

มันเหมือน…เหมือนกับสายตาของเธอเวลามองเฟิงเฉิน

สายตาที่ไม่สามารถปกปิดความรักเอาไว้ได้

“สื้อสื้อ ฉันตกหลุมรักผู้ชายคนหนึ่ง”

“ฉันมีคนที่ชอบแล้ว แต่เขาแต่งงานแล้ว”

…

สิ่งที่ซ่างกวนหยวนเคยพูดกับเธอและน้าสะใภ้เล็กดังสะท้อนขึ้นภายในหัวของเธออย่างช่วยไม่ได้

สีหน้าของเจียงสื้อสื้อเปลี่ยนไป ความคิดที่น่าตกใจผุดขึ้นมาภายในหัว

หรือว่าคนที่ซ่างกวนหยวนชอบคือเฟิงเฉิน?

เมื่อนึกถึงเรื่องนี้ เจียงสื้อสื้อรู้สึกจิตใจกระวนกระวาย ภายในใจเอาแต่คิดถึงเรื่องนี้ไม่หยุด จนกระทั่งไม่ทันได้สังเกตเลยว่าเด็กทั้งสองคนกำลังแย่งของเล่นกัน แย่งจนทะเลาะกันขึ้นมาแล้ว

“แง!”

เสียงร้องไห้ที่ระเบิดออกมาอย่างกะทันหันทำให้เจียงสื้อสื้อตกใจจนได้สติกลับมา เมื่อหันไปมองก็พบว่าเถียนเถียนกำลังนั่งร้องไห้อยู่บนพื้น

“เป็นอะไร?” เจียงสื้อสื้อรีบอุ้มเธอขึ้นมา

เถียนเถียนร้องห่มร้องไห้อย่างเสียใจ พูดอย่างตำหนิ “พี่ชาย…พี่ชายแย่งของเล่นหนู”

“ผมไม่ได้ทำ” เสี่ยวเป่าขอบตาแดงก่ำขึ้นมาอย่างน้อยใจ

“เกิดอะไรขึ้นกันแน่?” พวกจิ้นเฟิงเฉินกับฟางยู่เชินก็เดินเข้ามาหาแล้ว

เจียงสื้อสื้อพลางช่วยเช็ดน้ำตาให้เถียนเถียนพลางพูดไปด้วยว่า “เด็กสองคนแย่งของเล่นกันก็เลยทะเลาะกัน ไม่เป็นไรหรอก”

“เถียนเถียน เด็กดี น้าชายอุ้ม” ฟางยู่เชินเข้ามาอุ้มเถียนเถียน

เจียงสื้อสื้อลุกขึ้น เหลือบสายตามองผ่านไปที่ซ่างกวนหยวน ความรู้สึกแปลกๆ ปรากฏผ่านขึ้นมาในก้นบึ้งของหัวใจ

เธอมองไปทางจิ้นเฟิงเฉิน “ขอโทษนะ รบกวนพวกคุณเลย”

มุมปากของจิ้นเฟิงเฉินฉีกยิ้มให้บางๆ “ไม่เป็นไร”

เขาก้มลงไปมองเสี่ยวเป่า

เสี่ยวเป่ากำลังถือรถยนต์คันหนึ่งอยู่ในมือ ริมฝีปากเม้มเข้าหากันแน่น ขอบตาแดงก่ำ ดูเหมือนกำลังน้อยอกน้อยใจ

เขาคุกเข่าลง ลูบศีรษะของเสี่ยวเป่า แล้วกระซิบถามเสียงเบา “บอกแด๊ดดี้สิว่าเกิดอะไรขึ้น?”

“ผมกำลังเล่นรถอยู่ เถียนเถียนก็อยากเล่นด้วย ผมบอกว่าให้ผมเล่นอีกสักพักก่อน แล้วจะให้เธอเล่นทีหลัง เธอไม่ยอมก็เลยตีผม ผมไม่ทันระวังเลยผลักเธอล้มลงไป”

เมื่อพูดไปถึงหลังๆ เสี่ยงเป่ารู้สึกว่าตัวเองทำไม่ถูก เสียงจึงค่อยๆ เปลี่ยนเป็นเบาลง

จิ้นเฟิงเฉินลูบศีรษะของเขา แล้วหันมองไปทางเถียนเถียนที่อยู่ในอ้อมแขนของฟางยู่เชิน “เถียนเถียน พี่ชายพูดจริงหรือเปล่า?”

เถียนเถียนเหล่ตาไม่ยอมตอบคำถาม

เด็กหญิงตัวน้อยมักจะเป็นแบบนี้บ่อยๆ ตัวเองทำผิดแล้วไม่กล้ายอมรับ

เจียงสื้อสื้อเงยหน้าขึ้น พูดสั่งสอน “เถียนเถียน หม่ามี๊เคยบอกพวกหนูแล้วไม่ใช่เหรอว่าห้ามแย่งของเล่นกัน แล้วหนูทำได้หรือเปล่า?”

น้ำเสียงของเธอค่อนข้างเคร่งขรึมเล็กน้อย ทำให้เถียนเถียนตกใจจนร้องไห้หนักขึ้นมาอีก

ซ่างกวนหยวนที่เห็นแบบนั้นก็รีบเข้ามาพูดปลอบใจทันที “เถียนเถียนเด็กดี ไม่ร้องนะ หม่ามี๊ของหนูไม่ได้กำลังดุหนูนะ หนูไม่ต้องกลัวนะ”

ดุ?

เจียงสื้อสื้อขมวดคิ้วเล็กน้อย ขณะที่กำลังจะอธิบายก็เห็นซ่างกวนหยวนอุ้มเถียนเถียนเข้าไปไว้ในอ้อมแขน พลางพูดด้วยรอยยิ้มว่า “เรื่องของเด็กๆ ผู้ใหญ่อย่างเราบอกก็ไม่เข้าใจหรอก ฉันพาถียนเถียนออกไปสงบสติอารมณ์ก่อน แล้วเดี๋ยวค่อยให้เด็กทั้งสองคนแก้ไขปัญหากันเอง”

หลังจากพูดจบ ไม่ทันรอคำอนุญาตจากจิ้นเฟิงเฉินหรือเจียงสื้อสื้อ เธอก็อุ้มเถียนเถียนออกไปเลย

เจียงสื้อสื้ออยากจะรั้งก็ยังไม่ทัน

ฟางยู่เชินก็ถูกการกระทำของซ่างกวนหยวนทำเอาตกใจเช่นเดียวกัน นานกว่าจะได้สติ เขาหันไปมองเจียงสื้อสื้อ พลางเอ่ยถามอย่างไม่แน่ใจ “เธอกับเถียนเถียนสนิทกันมากเหรอ?”