ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 1032
ซ่างกวนหยวนกลับมาอยู่ข้างกายซ่างกวนเชียนด้วยความรู้สึกหนักอกหนักใจ
“ฉันอยากกลับแล้ว”
ตอนแรกที่เห็นเธอเดินมา สีหน้าซ่างกวนเชียนเต็มไปด้วยรอยยิ้ม แต่พอได้ยินคำนี้ สีหน้าก็บึ้งตึงขึ้นมาชั่วพริบตา
“เธอไม่อยากอยู่เป็นเพื่อนพี่ขนาดนี้เลยเหรอ”
“ฉันเหนื่อยแล้ว” น้ำเสียงว่างกวนหยวนเรียบเฉย
“เหนื่อยเหรอ” ซ่างกวนเชียนหัวเราะเยาะ “เมื่อกี้เธอไม่ได้ไปคุยกับฟางยู่เชินอย่างดีหรอกหรือ ทำไมพอมาหาพี่ เธอก็เหนื่อยแล้วล่ะ”
ได้ยินดังนั้น คิ้วของว่างกวนหยวนก็ขมวดมุ่น สีหน้าเห็นชัดว่าไม่พอใจ
“หรือว่าเธอคบกับเขาแล้ว” เมื่อคำถามนี้ถูกถามออกมาซ่างกวนเชียนกลั้นหายใจโดยไม่รู้ตัว
“พี่พูดเพ้อเจ้ออะไร”ซ่างกวนหยวนตะคอกเสียงเข้ม
ซ่างกวนเชียนหยีตามอง “หรือไม่ใช่”
ซ่างกวนหยวนอดไม่ได้ที่จะหัวเราะ เสียงหัวเราะกลับไม่เหมือนนัยน์ตาที่เย็นเยือก “ใช่แล้วยังไง ไม่ใช่แล้วยังไง พี่มีสิทธิ์มายุ่งเหรอ”
“ซ่างกวนหยวน！” ซ่างกวนเชียนโมโหแล้ว
มองคนที่อยู่โดยรอบ ซ่างกวนหยวนกลับนิ่งสงบลง “มีคนมองอยู่เยอะแยะขนาดนี้ คุณควบคุมอารมณ์ของพี่ไว้ดีที่สุด แล้วอีกอย่าง เรื่องของฉันไม่ต้องให้พี่มาคอยชี้นิ้วบงการ”
พูดจบ ไม่รอให้เขามีปฏิกิริยาตอบโต้ เธอหมุนตัวก้าวขาเดินจากไปทันที
ซ่างกวนเชียนมองแผ่นหลังของเธอที่จากไปอย่างไร้เยื่อใย เงยหน้ากรอกเหล้าในแก้วลงไปในคอด้วยความโกรธ
ช่างน่าโมโหเหลือเกิน!
ต้องรอถึงเมื่อไหร่ เธอจึงจะยอมปล่อยวางอคติที่มีต่อตนเอง
ตอนที่ซ่างกวนหยวนรีบเดินมาถึงประตู ก็มองเห็นพิเอร์สและแฟนของจิ่งหลิวเยว่เดินออกมาจากห้องน้ำพอดี
ก็แค่เช็ดทำความสะอาดชุดสูทต้องใช้เวลานานขนาดนี้เลยหรือ
แฟนของจิ่งหลิวเยว่ก้มหน้าก้มตา ท่าทางเขินอาย
ส่วนพิเอร์สกลับมีสีหน้าท่าทางสดชื่นยินดี กระหยิ่มยิ้มย่องใจ
มุมปากซ่างกวนหยวนกระตุกเป็นรอยยิ้มเยาะ ต่อให้เป็นแฟนของจิ่งหลิวเยว่ ก็ไม่สงบเสงี่ยม
พิเอร์สมองเห็นเธอ สายตาเป็นประกาย รีบเดินเข้ามาหา
“คุณซ่างกวน”
ซ่างกวนหยวนถอยหลังไปก้าวหนึ่ง ยิ้มอย่างเกรงใจ “คุณพิเอร์ส คุณสบายดีมั้ยคะ”
“สบายมากๆ” พิเอร์สยิ้มพลางเอ่ยตาหยี
หญิงสาวก็เดินมาแล้ว
ซ่างกวนหยวนเหลือบมองหล่อน “คุณจิ่งกำลังรอคุณอยู่นะคะ”
“เหรอคะ” หญิงสาวมองไปรอบๆ ก็มองไม่เห็นเงาของจิ่งหลิวเยว่ขมวดคิ้วอย่างไม่รู้ตัว “เขารอฉันอยู่ที่ไหน”
“ก็อยู่ที่ตรงนั้น”ซ่างกวนหยวนชี้ไปที่มุมหนึ่งไม่ไกลนัก
หญิงสาวมองเห็นแล้ว ก็ยิ้มพลางพูดกับเธอว่า “ขอบคุณ”
หันหน้าไปพูดกับว่า “คุณพิเอร์ส ฉันไปก่อนนะคะ วันหลังค่อยนัดกันใหม่”
พูดพลาง เธอก็ขยิบตาให้พิเอร์ส
ซ่างกวนหยวนหันหน้ามองหล่อนเดินไปหาจิ่งหลิวเยว่ ระหว่างคิ้วและดวงตามีความเยาะเย้ย ไม่รู้จริงๆว่าจิ่งหลิวเยว่ถูกสวมเขามานานเท่าไหร่แล้ว
“คุณซ่างกวน”
เสียงของพิเอร์สดึงความคิดของเธอกลับมา มุมปากเธอกระตุกยิ้มอย่างมีมารยาท “ทำไมเหรอคะ”
“พรุ่งนี้มีเวลาว่างมั้ยครับ” พิเอร์สถาม
ซ่างกวนหยวนคิดทบทวน “ตอนบ่ายมีเวลาว่างค่ะ”
“อย่างนั้นผมนัดคุณได้มั้ยครับ”
“นัดฉันเหรอคะ”ซ่างกวนหยวนขมวดคิ้ว ท่าทางต่อต้านเล็กน้อย
พิเอร์สเห็นเธอเข้าใจผิด ก็รีบอธิบายว่า “คุณวางใจเถอะ ผมก็แค่อยากจะคุยกับคุณเกี่ยวกับการวิจัยไวรัสล่าสุดของ SA Group ผมคิดว่าคุณน่าจะสนใจ”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！