ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 1038

จิ้นเฟิงเฉินกลับมาที่บ้านตระกูลฟาง ก็ไม่ได้พบกับซ่างกวนหยวน

เข้าไปในห้องแล้ว เขามองเจียงสื้อสื้ออย่างสงสัย “คุณไม่ใช่บอกว่า……”

เจียงสื้อสื้อหรี่ตา เหล่มองเขาอย่างไม่พอใจ “คุณผิดหวังมากเหรอ”

“เปล่า”

“จริงเหรอ” เจียงสื้อสื้อไม่เชื่อถือมากนัก

จิ้นเฟิงเฉินอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา “ทำไมผมต้องผิดหวัง”

“ทำไมนะเหรอ” เจียงสื้อสื้อคิดใคร่ครวญอย่างจริงจัง “เธอสวยมาก และก็เก่งมาก เป็นประเภทที่ผู้ชายอย่างพวกคุณชอบ”

จิ้นเฟิงเฉินขมวดคิ้ว “ดังนั้นยังไง”

“ดังนั้น……” เจียงสื้อสื้อถูกถามจนอึ้งไปเลย

“คุณกำลังหึงเหรอ” จิ้นเฟิงเฉินมองเธอเหมือนจะหัวเราะแต่ไม่ได้หัวเราะ

“ฉันเปล่านะ! ” เจียงสื้อสื้อเอียงตัว เชิดคางขึ้นอย่างทระนงตน

จิ้นเฟิงเฉินยิ้ม เขาเดินไป โอบเธอไว้ในอ้อมกอด น้ำเสียงอ่อนโยนดังขึ้นข้างหูเธอ “คนอื่นจะสวยจะเก่งมากแค่ไหน ก็ไม่เกี่ยวกับผม ในสายตาผมมีเพียงคุณตลอดไป”

“จริงเหรอคะ” ภายในใจเจียงสื้อสื้อมีความสุข ปากไม่อาจหุบยิ้มได้

“จริงแท้แน่นอน”

เจียงสื้อสื้อกัดริมฝีปาก “แต่……ฉันไม่เก่งพอ นอกจากไม่สามารถช่วยคุณในเรื่องของธุรกิจได้แล้ว ยังสร้างความวุ่นวายให้คุณเพิ่มด้วย”

พอจิ้นเฟิงเฉินได้ยิน ก็หมุนตัวเธอมา ทั้งสองเผชิญหน้ากัน

คิ้วขมวดเข้ากัน “ซ่างกวนหยวนพูดอะไรกับคุณใช่มั้ย”

ทำไมฟังประโยคนี้แล้วรู้สึกแปลกๆ

เจียงสื้อสื้อขมวดคิ้ว ลองถามเขาว่า “เธอเคยพูดอะไรแบบนี้ต่อหน้าคุณเหรอ”

จิ้นเฟิงเฉินเม้มปาก ไม่ได้ตอบ

ทันใดนั้นเจียงสื้อสื้อก็นึกเรื่องหนึ่งขึ้นมาได้ เธอยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว “มิน่าเล่าตอนนั้นคุณให้ฉันพยายามติดต่อกับเธอให้น้อยที่สุด ที่แท้ก็เป็นแบบนี้เอง”

“คุณอาจจะเห็นเธอเป็นเพื่อนด้วยความจริงใจ แต่เธอไม่ได้เป็นอย่างนั้น” จิ้นเฟิงเฉินพูด

ตอนนั้นเขาไม่ยอมพูดให้กระจ่าง ไม่อยากเห็นเธอผิดหวัง ในเมื่อซ่างกวนหยวนเป็นเพื่อนเพียงคนเดียวของเธอที่เมืองหลวง

เจียงสื้อสื้อเลิกคิ้ว “เธอไม่จริงใจที่ไหนกัน ยังมีน้ำใจด้วย”

จิ้นเฟิงเฉินขมวดคิ้ว “หมายความว่าอะไร”

“ไม่มีอะไร”

ในเมื่อเขาก็ดูไม่ออกว่าซ่างกวนหยวนมีแผนการอะไรกับเขา เช่นนั้นเขาก็ไม่จำเป็นต้องเปิดโปง

“พรุ่งนี้ผมจะกลับเมืองจิ่น” จิ้นเฟิงเฉินพูด

“อ้อ”

จิ้นเฟิงเฉินจ้องมองเธอ “ไม่พอใจเหรอ”

เจียงสื้อสื้อส่ายหน้า “เปล่า คุณไม่ได้ฉันตั้งแต่แรกแล้วเหรอว่าจะกลับไป ดังนั้นฉันก็เตรียมใจเอาไว้นานแล้ว”

แม้ว่าเธอจะพูดแบบนี้ แต่จิ้นเฟิงเฉินรู้ดีว่าความจริงแล้วในใจเธอไม่ได้คิดแบบนี้

“ไม่นานผมก็จะกลับมาเมืองหลวง” จิ้นเฟิงเฉินจับเธอแน่น สายตามองไปข้าหน้า “หวังว่าถึงตอนนั้นจะสามารถนำเอายาที่ทำลายไวรัสมาได้”

เจียงสื้อสื้อมุมปากโค้งขึ้น “ฉันก็หวังเช่นกันค่ะ”

แม้ความหวังนี้จะริบหรี่ แต่ก็ยังดีกว่าไม่มีหวังเลย

“ก็อกๆ——”

ทันใดนั้นก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น

เจียงสื้อสื้อเงยหน้าขึ้นมาจากอ้อมอกจิ้นเฟิงเฉิน ทั้งสองคนสบตากัน ขณะเดียวกันก็หันหน้ามองไปยังประตู

“สื้อสื้อ เฟิงเฉิน ทานอาหารเย็นได้แล้ว”

คือซ่างหยิง

“อ้อ ค่ะ จะไปเดี๋ยวนี้ค่ะ”

เจียงสื้อสื้อผลักจิ้นเฟิงเฉินออก ยิ้ม “ไป พวกเราลงไปข้างล่างกัน”

จากนั้น เธอก็จูงมือเขาเดินไปที่ประตู

ทั้งสองคนลงมาพร้อมกัน ตกใจที่พบว่าพ่อจิ้นแม่จิ้นก็อยู่ที่นี่ด้วย

“พ่อ แม่ พวกคุณทำไม……ทำไมอยู่ที่นี่ล่ะค่ะ” เจียงสื้อสื้อตกใจจนพูดตะกุกตะกัก