ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 105
สรุปบท บทที่ 105 ยากจะหักห้ามใจ: ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！
สรุปตอน บทที่ 105 ยากจะหักห้ามใจ – จากเรื่อง ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ โดย เมียวเมียว
ตอน บทที่ 105 ยากจะหักห้ามใจ ของนิยายมนุษย์หมาป่าแวมไพร์เรื่องดัง ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ โดยนักเขียน เมียวเมียว เต็มไปด้วยจุดเปลี่ยนสำคัญในเรื่องราว ไม่ว่าจะเป็นการเปิดเผยปม ตัวละครตัดสินใจครั้งสำคัญ หรือฉากที่ชวนให้ลุ้นระทึก เหมาะอย่างยิ่งสำหรับผู้อ่านที่ติดตามเนื้อหาอย่างต่อเนื่อง
บทที่ 105 ยากจะหักห้ามใจ
เมื่อตาจ้องตา จิ้นเฟิงเฉินเองก็ยากจะหักห้ามใจ จับที่คางของเธอและก็จูบลงไป
“อืม......”
เจียงสื้อสื้อลืมตาโต ตกใจ ไม่ทันได้ตั้งตัว
พอได้สติ เธอพยายามจะลุกขึ้น แต่กลับถูกจิ้นเฟิงเฉินกอดเธอไว้แน่น
เขากอดรัดเธอไว้ในอ้อมแขน แล้วก็ยิ่งบรรจงจูบต่อต่อไป
ปากที่ประกบกัน ส่งผ่านกลิ่นเหล้าบาง ๆ อุณหภูมิในห้องไม่รู้ทำไมถึงเหมือนจะสูงขึ้น บรรยากาศอบอวลไปด้วยกลิ่นอายความรัก
เจียงสื้อสื้อที่กำลังรู้สึกจะหายใจไม่หอกนั้น จิ้นเฟิงเฉินถึงได้ค่อย ๆ ปล่อยเธอ
เขาหลับตาลง และก็หลับไปอีกครั้ง
เจียงสื้อสื้อเหมือนกับหนีเอาชีวิตรอด วิ่งออกมาจากห้อง
ใบหน้าเธอแดงก่ำ ใจเต้นระรัว เจียงสื้อสื้อไปล้างหน้าที่ห้องน้ำอยู่นานกว่าจะสงบสติอารมณ์์และออกมา
ในใจเธอไม่วายที่จะบ่น จิ้นเฟิงเฉินทำไมถึงอาศัยการดื่มเหล้าเมา แล้วทำเรื่องแบบนี้ ที่สำคัญคือ นี่เป็นครั้งที่สองแล้ว ทุกครั้งที่จูบเสร็จก็ไม่รับผิดชอบต่อแล้วก็หลับไป
บ่นอยู่ค่อนวัน เจียงสื้อสื้อถึงกลับไปที่ห้อง จิ้นเฟิงเฉินนอนอย่างสงบบนเตียง
เจียงสื้อสื้อเดินเข้าไป ถอดรองเท้าและห่มผ้าให้เขา
ผ่านไปสักพัก เธอถึงจะกลับไปนอนที่โซฟา
……
เช้าวันต่อมา จิ้นเฟิงเฉินตื่นมา เขาขยี้ตาไปมา รู้สึกหนักอึ้งที่หัว
มองดูห้องที่ตกแต่งอย่างอบอุ่น และมีกลิ่นหอมอ่อน ๆ ลอยในอากาศ ผ่านไปสักพักเขาถึงจะนึกขึ้นได้ว่านี่คือห้องของเจียงสื้อสื้อ
เขามาอยู่ที่นี่ได้ยังไง ?
จิ้นเฟิงเฉินทำหน้าสงสัย ในหัวได้แต่คิดว่าเกิดอะไรขึ้นเมื่อคืนนี้
เมื่อคืนเขากับจิ้นเฟิงเหราและยังมีซูชิงหยินไปพบลูกค้า......
ทันใดนั้น จิ้นเฟิงเฉินก็คิดออกแล้วว่าตัวเองมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง
ในหัวของเขาคิดถึงคนในเหตุการณ์เมื่อคืน จิ้นเฟิงเฉินที่คิดว่าตัวเองฝันไป
แต่ตอนนี้ดูแล้วมันไม่ใช่ และก็ไม่รู้ว่าเมื่อคืนจะทำให้เจียงสื้อสื้อตกใจจนหนีไปหรือเปล่า......
จิ้นเฟิงเฉินลุกขึ้น ออกมาแล้วไม่เห็นเจียงสื้อสื้อจริง ๆ ด้วย แต่บนโต๊ะกลับมีอาหารเช้าและยาแก้แฮงค์เหล้า มีโน๊ตเขียนไว้ว่า “อุปกรณ์ล้างหน้า แปรงสีฟันเป็นของซื้อมาใหม่ อยู่ในห้องน้ำ”
มองดูของเหล่านี้ จิ้นเฟิงเฉินยิ้ม ดูท่าคงตกใจหนีไปแล้ว
หลังล้างหน้าแปรงฟัน ทานอาหารเช้าแล้ว จิ้นเฟิงเฉินก็มาถึงที่บริษัท
มาถึงหน้าประตูบริษัท จิ้นเฟิงเฉินก็เจอกับน้องชายตัวเอง ทั้งสองเข้าไปในลิฟท์พร้อมกัน
จิ้นเฟิงเหรานั้นรู้สึกผิด แต่ก็ยังหัวเราะแหะ ๆ พูดว่า “พี่ วันนี้ดูสดชื่นจังเลย เมื่อคืนเกิดเรื่องอะไรที่ให้คนอื่นรู้ไม่ได้หรือเปล่า?”
จิ้นเฟิงเฉินมองค้อนไปทีหนึ่ง พูดอย่างเรียบเฉยว่า “คราวหน้าห้ามทำอะไรโดยพลการ”
“พี่ ผมเปล่านะ เมื่อคืนพี่ดื่มจนเมางอแงจะไปหาพี่สะใภ้ให้ได้ ถ้าผมไม่ไปพี่ยังขู่ผมว่าจะกระโดดออกจากรถ”
สัมผัสได้ถึงแววตาสังหารนั่น ฉินเฟิงเหราไม่กล้าจะแถต่อไปอีก
“พี่ ที่ผมทำไปก็เพื่อให้พี่กับพี่สะใภ้ได้พัฒนาความสัมพันธ์มากขึ้นหรอกหรือ? ผมนี่เป็นห่วงพี่จนจะบ้าแล้ว จะหาน้องชายที่ดีอย่างผมได้ที่ไหนอีกในโลกนี้!”
พัฒนาความสัมพันธ์หรือ จิ้นเฟิงเฉินนั้นแสดงออกอย่างไม่รู้จะทำยังไง
เกิดเรื่องขึ้นอย่างเมื่อคืน สาวน้อยนั้นคงทั้งโกรธและอาย ไม่อย่างนั้นคงไม่ออกจากบ้านแต่เช้าตรู่ และก็ไม่รู้ว่าจะหลบเขาไปอีกนานแค่ไหน ยังจะให้พัฒนาความสัมพันธ์อีก !
ระหว่างที่ทั้งสองคุยกัน ลิฟท์ก็มาถึงชั้นที่ทำงาน
ช่างเถอะ ช่างเถอะ แต่ว่าตอนนี้เธอไม่อยากจะเจอหน้าจิ้นเฟิงเฉินเลยสักนิดนี่นา!
ซูซานเห็นว่าเธอไม่พูดอะไรจึงเอ่ยปากว่า “สื้อสื้อ ไม่ว่าจะยังไง จะให้เรื่องส่วนตัวทำให้เสียงานไม่ได้ เอาล่ะ เรื่องนี้ก็มอบให้เธอไปทำแล้วกันนะ ฉันเชื่อมั่นในตัวเธอมาก”
คุณชายรองจิ้นเองก็เคยบอกไว้แล้วว่า ถ้าให้เจียงสื้อสื้อไปที่จิ้นกรุ๊ปได้ก็ให้เธอไป เพราะฉะนั้นหากยังสานสัมพันธ์กับจิ้นกรุ๊ป เธอจะกล้าให้คนอื่นไปได้ยังไง!
เจียงสื้อสื้อรู้สึกเสียใจ
ก็จริงที่จะให้เรื่องส่วนตัวมาทำให้งานเสียหายไม่ได้ แต่ว่าตอนนี้เธอกับจิ้นเฟิงเฉิน......
คิดแล้วคิดอีก ตอนกลางวัน เจียงสื้อสื้อจึงได้นัด ลู่เจิงออกมา
ทั้งสองนั่งในร้านกาแฟ ลู่เจิงยิ้มและเอ่ยถามว่า “สื้อสื้อ เป็นอะไรไป ? ทำไมดูสีหน้าไม่ดีเลย"
เจียงสื้อสื้อมองเขา ถามเขาว่า “รุ่นพี่คะ บริษัทของพี่มีตัวเลือกเดียวคือจิ้นกรุ๊ปหรือคะ ? จริง ๆ แล้วในประเทศยังมีแพลตฟอร์มการโฆษณาของบริษัทอื่น ๆ ที่ก็ดีไม่แพ้กันนะคะ”
ลู่เจิงนั้นก็รู้ได้ทันทีว่าเธอกังวลอะไร เขาคิดถึงความลำบากที่เจียงสื้อสื้อต้องเจอ เพราะเป็นแพลตฟอร์มพื้นที่การโฆษณาของจิ้นกรุ๊ป คงไม่ง่ายที่จะหามาได้ ลู่เจิงเองก็ไม่อยากทำให้เธอลำบากใจ ดังนั้นจึงได้ตกลงที่ถอยไปก่อน
“ไม่เป็นไร ก็ไม่จำเป็นจะต้องเป็นของจิ้นกรุ๊ป เอาอย่างนี้ เธอลองแนะนำบริษัทอื่น ๆ ก็ได้”
ได้ยินแล้ว เจียงสื้อสื้อก็โล่งอก
ตอนแรกเธอเพียงอยากลองถามทางลู่เจิง ถ้าหากไม่ได้จริง ๆ เธอถึงจะไปคุยที่จิ้นกรุ๊ปตอนนี้ก็ดีเลย ลู่เจิงรับปากว่าสามารถใช้บริษัทอื่นได้ ถ้าเป็นแบบนี้เธอเองก็ไม่ต้องไป
จิ้นกรุ๊ป ไปเจอจิ้นเฟิงเฉินแล้ว
เจียงสื้อสื้อที่กำลังดีใจอยู่นั้น ก็มีเสียงนุ่มลึกมีเสน่ห์ของชายหนุ่มลอยมา
“พื้นที่โฆษณาของจิ้นกรุ๊ปให้เธอได้เสมอ ทำไมต้องปฏิเสธด้วยล่ะ?”
ได้ยินเสียงที่คุ้นเคยนี้ เจียงสื้อสื้อไม่ต้องหันไปดูก็รู้ว่าเป็นเสียงใคร
เธอตกใจ ในใจก็เต้นรัว นี่มันวันซวยอะไรกันนี่ ทำไมเจอกันง่ายแบบนี้?
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！