ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 105

บทที่ 105 ยากจะหักห้ามใจ

เมื่อตาจ้องตา จิ้นเฟิงเฉินเองก็ยากจะหักห้ามใจ จับที่คางของเธอและก็จูบลงไป

“อืม......”

เจียงสื้อสื้อลืมตาโต ตกใจ ไม่ทันได้ตั้งตัว

พอได้สติ เธอพยายามจะลุกขึ้น แต่กลับถูกจิ้นเฟิงเฉินกอดเธอไว้แน่น

เขากอดรัดเธอไว้ในอ้อมแขน แล้วก็ยิ่งบรรจงจูบต่อต่อไป

ปากที่ประกบกัน ส่งผ่านกลิ่นเหล้าบาง ๆ อุณหภูมิในห้องไม่รู้ทำไมถึงเหมือนจะสูงขึ้น บรรยากาศอบอวลไปด้วยกลิ่นอายความรัก

เจียงสื้อสื้อที่กำลังรู้สึกจะหายใจไม่หอกนั้น จิ้นเฟิงเฉินถึงได้ค่อย ๆ ปล่อยเธอ

เขาหลับตาลง และก็หลับไปอีกครั้ง

เจียงสื้อสื้อเหมือนกับหนีเอาชีวิตรอด วิ่งออกมาจากห้อง

ใบหน้าเธอแดงก่ำ ใจเต้นระรัว เจียงสื้อสื้อไปล้างหน้าที่ห้องน้ำอยู่นานกว่าจะสงบสติอารมณ์์และออกมา

ในใจเธอไม่วายที่จะบ่น จิ้นเฟิงเฉินทำไมถึงอาศัยการดื่มเหล้าเมา แล้วทำเรื่องแบบนี้ ที่สำคัญคือ นี่เป็นครั้งที่สองแล้ว ทุกครั้งที่จูบเสร็จก็ไม่รับผิดชอบต่อแล้วก็หลับไป

บ่นอยู่ค่อนวัน เจียงสื้อสื้อถึงกลับไปที่ห้อง จิ้นเฟิงเฉินนอนอย่างสงบบนเตียง

เจียงสื้อสื้อเดินเข้าไป ถอดรองเท้าและห่มผ้าให้เขา

ผ่านไปสักพัก เธอถึงจะกลับไปนอนที่โซฟา

……

เช้าวันต่อมา จิ้นเฟิงเฉินตื่นมา เขาขยี้ตาไปมา รู้สึกหนักอึ้งที่หัว

มองดูห้องที่ตกแต่งอย่างอบอุ่น และมีกลิ่นหอมอ่อน ๆ ลอยในอากาศ ผ่านไปสักพักเขาถึงจะนึกขึ้นได้ว่านี่คือห้องของเจียงสื้อสื้อ

เขามาอยู่ที่นี่ได้ยังไง ?

จิ้นเฟิงเฉินทำหน้าสงสัย ในหัวได้แต่คิดว่าเกิดอะไรขึ้นเมื่อคืนนี้

เมื่อคืนเขากับจิ้นเฟิงเหราและยังมีซูชิงหยินไปพบลูกค้า......

ทันใดนั้น จิ้นเฟิงเฉินก็คิดออกแล้วว่าตัวเองมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง

ในหัวของเขาคิดถึงคนในเหตุการณ์เมื่อคืน จิ้นเฟิงเฉินที่คิดว่าตัวเองฝันไป

แต่ตอนนี้ดูแล้วมันไม่ใช่ และก็ไม่รู้ว่าเมื่อคืนจะทำให้เจียงสื้อสื้อตกใจจนหนีไปหรือเปล่า......

จิ้นเฟิงเฉินลุกขึ้น ออกมาแล้วไม่เห็นเจียงสื้อสื้อจริง ๆ ด้วย แต่บนโต๊ะกลับมีอาหารเช้าและยาแก้แฮงค์เหล้า มีโน๊ตเขียนไว้ว่า “อุปกรณ์ล้างหน้า แปรงสีฟันเป็นของซื้อมาใหม่ อยู่ในห้องน้ำ”

มองดูของเหล่านี้ จิ้นเฟิงเฉินยิ้ม ดูท่าคงตกใจหนีไปแล้ว

หลังล้างหน้าแปรงฟัน ทานอาหารเช้าแล้ว จิ้นเฟิงเฉินก็มาถึงที่บริษัท

มาถึงหน้าประตูบริษัท จิ้นเฟิงเฉินก็เจอกับน้องชายตัวเอง ทั้งสองเข้าไปในลิฟท์พร้อมกัน

จิ้นเฟิงเหรานั้นรู้สึกผิด แต่ก็ยังหัวเราะแหะ ๆ พูดว่า “พี่ วันนี้ดูสดชื่นจังเลย เมื่อคืนเกิดเรื่องอะไรที่ให้คนอื่นรู้ไม่ได้หรือเปล่า?”

จิ้นเฟิงเฉินมองค้อนไปทีหนึ่ง พูดอย่างเรียบเฉยว่า “คราวหน้าห้ามทำอะไรโดยพลการ”

“พี่ ผมเปล่านะ เมื่อคืนพี่ดื่มจนเมางอแงจะไปหาพี่สะใภ้ให้ได้ ถ้าผมไม่ไปพี่ยังขู่ผมว่าจะกระโดดออกจากรถ”

สัมผัสได้ถึงแววตาสังหารนั่น ฉินเฟิงเหราไม่กล้าจะแถต่อไปอีก

“พี่ ที่ผมทำไปก็เพื่อให้พี่กับพี่สะใภ้ได้พัฒนาความสัมพันธ์มากขึ้นหรอกหรือ? ผมนี่เป็นห่วงพี่จนจะบ้าแล้ว จะหาน้องชายที่ดีอย่างผมได้ที่ไหนอีกในโลกนี้!”

พัฒนาความสัมพันธ์หรือ จิ้นเฟิงเฉินนั้นแสดงออกอย่างไม่รู้จะทำยังไง

เกิดเรื่องขึ้นอย่างเมื่อคืน สาวน้อยนั้นคงทั้งโกรธและอาย ไม่อย่างนั้นคงไม่ออกจากบ้านแต่เช้าตรู่ และก็ไม่รู้ว่าจะหลบเขาไปอีกนานแค่ไหน ยังจะให้พัฒนาความสัมพันธ์อีก !

ระหว่างที่ทั้งสองคุยกัน ลิฟท์ก็มาถึงชั้นที่ทำงาน