ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 106

บทที่ 106 ไม่ใช่แฟน

เจียงสื้อสื้อหันหลังไป เป็นอย่างที่คิด จิ้นเฟิงเฉินยืนอยู่ด้านหลัง

เธอพูดอย่างอึดอัดใจว่า “บังเอิญจังเลยนะคะ”

ใครจะเข้าใจความรู้สึกตอนนี้ของเจียงสื้อสื้อ เธอแทบอยากจะตายอยู่ตรงนั้น เธอตื่นเช้าขนาดนั้น ยังให้บริษัทLGเลือกร่วมงานกับบริษัทอื่น ก็เพื่อที่จะหลบหน้าจิ้นเฟิงเฉิน

ใครจะคาดคิด ว่ายังจะมาเจอกันที่ร้านนี้เอง เขายังได้ยินที่เธอคุยกันอีก

จิ้นเฟิงเฉินใส่ชุดสูทสีดำ ใบหน้าหล่อเหลาสีหน้าเรียบเฉยมองมาที่เธอ เม้มปากแล้วพูดว่า “ทำไมคุณมาอยู่ที่นี่ได้?”

เจียงสื้อสื้อยิ้มแห้ง ๆ ตั้งสติได้แล้วก็ตอบว่า “มาคุยโปรเจคค่ะ” หยุดไปสักพัก เธอจึงแนะนำว่า “นี่คือ บริษัทLG ประธาน ประธานลู่ คุณ ลู่เจิง ลูกค้าใหม่ของบริษัทเราค่ะ”

ลู่เจิงในตอนนี้ยังอยู่ช็อกอยู่ เขารู้ว่าชายตรงหน้าคือประธานของจิ้นกรุ๊ป จิ้นเฟิงเฉิน แม้ว่าบริษัทLGจะอยู่ในระดับแถวหน้าของตลาด เมืองA โดยเฉพาะ ลู่เจิง ในช่วงหลายปีมานี้ที่รับช่วงกิจการต่อก็ได้ทำให้ผลประกอบการนั้นเติบโตขึ้นไม่รู้กี่เท่าตัว แต่ว่าจิ้นเฟิงเฉินนั้น แม้แต่เขาเองก็ยังไม่สามารถที่จะไปเปรียบเทียบได้เลย

จิ้นเฟิงเฉินหรี่ตา ลู่เจิง เขารู้สึกคุ้น ๆ กับชื่อนี้

หยุดไปสักพัก เขานึกขึ้นมาได้ เมื่อวานจิ้นเฟิงเหราพูดว่ามีคนอยากได้เจียงสื้อสื้อ คนนั้นเหมือนจะชื่อลู่เจิง แล้วเขาก็ยังเป็นรุ่นพี่ของเจียงสื้อสื้อตอนมหาลัย ที่แท้ก็เป็นเขานี่เอง หยุดไปพักหนึ่ง จิ้นเฟิงเฉินพูดอย่างใจเย็นว่า “สวัสดีครับ”

ยังไงเสียก็ยังเป็นคนที่รู้จักมารยาทสังคม ลู่เจิงเมื่อได้สติ ก็ยังคงภาพลักษณ์ที่ดี ตอบกลับด้วยท่าทีดูดีว่า “สวัสดีครับประธานจิ้น ได้ยินชื่อเสียงของคุณมานาน วันนี้ได้มีโอกาสเจอแล้ว”

จิ้นเฟิงเฉินพูดเรียบ ๆ ว่า “ประธานลู่เกรงใจไปแล้ว”

ชายสองคน มาในสถานะที่ต่างกัน

ลู่เจิงมองทั้งสองคน จึงถามอย่างสงสัยว่า “ประธานจิ้นรู้จักกันกับสื้อสื้อหรือครับ?”

เจียงสื้อสื้ออึดอัด เธอพยักหน้าเบา ๆ จึงได้ยินจิ้นเฟิงเฉินพูดว่า “ใช่ครับ สนิทกันมาก”

เจียงสื้อสื้อ “？？？”

พวกเขาสนิทกันมากหรือ?

ลู่เจิงรู้สึกสงสัย มองไปที่เจียงสื้อสื้อถามว่า “ทำไมไม่เคยได้ยินคุณพูดถึงเลย?”

เจียงสื้อสื้อนั้นอยากจะตายให้รู้แล้วรู้รอด บนโลกนี้ ยังมีเรื่องที่น่าอึดอัดกว่านี้อีกไหม?

ลู่เจิงตอนนี้ถึงค่อย ๆ คิดขึ้นมาได้ว่า บริษัทจิ่นเส้อกับ จิ้นกรุ๊ปมีโปรเจคร่วมกันอันหนึ่ง เดิมเขาคิดว่าเจียงสื้อสื้อกับจิ้นเฟิงเฉินรู้จักกันแค่ในงาน แต่ในตอนนี้ ก็ได้ยินจิ้นเฟิงเฉินหัวเราะและพูดว่า “เธอคงไม่กล้าพูด”

พูดจบ จิ้นเฟิงเฉินก็มองเจียงสื้อสื้อ ด้วยแววตากรุ้มกริ่ม

ลู่เจิงเองก็ไม่ได้โง่ เขาถึงได้รู้ว่าทั้งสองคนคงไม่ได้แค่รู้จักกันธรรมดา หยุดไปสักพัก เขาดูแววตาของเจียงสื้อสื้อนั้นก็มีอะไรแปลก ๆ

เจียงสื้อสื้อนั้นรู้สึกอึดอัดสุดขีด เธอกระแอมออกมา แล้วก็รีบเปลี่ยนหัวข้อสนทนา เอ่ยปากถามจิ้นเฟิงเฉินว่า “ประธานจิ้นก็มาคุยธุระกิจหรือคะ?”

ความหมายที่พูดก็คือ ถ้าหากเขามาคุยธุระกิจ ก็น่าจะรีบ ๆ ไปได้แล้ว

จิ้นเฟิงเฉินเม้มปาก พูดอย่างช้า ๆ ว่า “เปล่า ผมแค่มาทานข้าว”

จริง ๆ แล้ว จิ้นเฟิงเฉินนั้นมาเพื่อจะคุยธุระกิจ เขามาพร้อมกับเลขา แต่เมื่อเดินมาถึงด้านหน้าประตูก็เห็นเจียงสื้อสื้อทานข้าวกับผู้ชายคนหนึ่ง

ทั้งสองนั้นคุยไปหัวเราะไป จิ้นเฟิงเฉินไม่รู้ว่า ลู่เจิงเป็นลูกค้าของเจียงสื้อสื้อ ทั้งสองคนมาคุยธุระกิจกันอยู่