ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 107

บทที่ 107 ไม่สามารถต้านทานเขาได้ 

เจียงสื้อสื้อมองจิ้นเฟิงเฉิน ด้วยท่าทีระวัง “ทำไมคุณ......คุณถึงมาอยู่นี่ได้?”

จิ้นเฟิงเฉินเดินเข้าไปใกล้เจียงสื้อสื้อ ชายหนุ่มพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำและมีเสน่ห์ว่า "ก็แค่อยากจะมาถามคุณหน่อย ทำไมต้องทำเหมือนเราไม่สนิทกัน ทำไมไม่ไปคุยกับจิ้น

กรุ๊ปเรื่องงานนี้ เธอรู้ได้ยังไงว่าจิ้นกรุ๊ปจะไม่มีที่ให้เธอลงโฆษณา”

“ก็ไม่สนิทอยู่แล้วนี่นา ส่วนเรื่องโฆษณา ฉันแค่ไม่อยากจะรบกวนคุณ”

ทั้งสองใกล้กันมาก เจียงสื้อสื้อรู้สึกไม่เป็นตัวเอง เธอถอยหลังไปเล็กน้อย

ได้ยินคำว่า ไม่สนิท คำนี้ จิ้นเฟิงเฉินหรี่ตา เอ่ยปากพูดว่า “แล้วตอนนี้ล่ะ?”

พูดจบ เขาก็ก้มหัวและพยุงท้ายทอยของเจียงสื้อสื้อและจูบลงไป

จูบนี้มาแบบไม่ทันตั้งตัว เจียงสื้อสื้อได้แต่ตะลึง ในหัวเหมือนระเบิดที่กำปะทุขึ้น นี่มัน......หน้าห้องน้ำนะ!

ยังไงเธอก็คิดไม่ถึงว่าผู้ชายคนนี้จะจูบเธอตรงนี้

เจียงสื้อสื้อตั้งสติ เธออยากจะผลักจิ้นเฟิงเฉินให้ออกไป แต่ว่าเขากลับโอบเอวเธอและดึงเข้ามาแนบชิดในอก

ปากที่บดจูบลงมา จูบนี้ไม่เหมือนกับจูบก่อนหน้าที่อ่อนโยน เหมือนว่าจะมีการลงโทษไปในทีกับจูบนั้น

เจียงสื้อสื้อหน้าแดง ใจเต้นระรัว ไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหน จิ้นเฟิงเฉินถึงปล่อยเธอ

เจียงสื้อสื้อสูดหายใจเอาอากาศบริสุทธิ์ด้วยความโมโห แต่ว่าไม่ทันที่จะได้เอ่ยปากพูดอะไร

จิ้นเฟิงเฉินก็พูดว่า “อย่ามาแกล้งทำเหมือนเราไม่สนิทกัน ไม่อย่างนั้น คราวหน้าผมเองก็ไม่รู้ว่าจะทำอะไรบ้าง เพื่อที่จะให้เราสนิทกันมากขึ้น”

ใคร ๆ ก็รู้ จิ้นเฟิงเฉินไม่พอใจที่เห็นเธอทานข้าวกับผู้ชาย ที่สำคัญคือ ผู้ชายคนนี้ยังคิดอะไรกับเจียงสื้อสื้ออีก ส่วนเจียงสื้อสื้อเองยังแกล้งทำเป็นไม่สนิทกับเขาต่อหน้าชายคนนี้ นี่เป็นครั้งแรกในชีวิต ที่จิ้นเฟิงเฉินได้รู้ว่าการหึงนั้นเป็นความรู้สึกแบบนี้นี่เอง

เขาขโมยจูบแล้วยังจะทำตัวว่าเป็นคนถูกอีก เจียงสื้อสื้อนั้นแทบจะระเบิดแล้ว แต่ชายตรงหน้าไม่ให้โอกาสเธอได้โมโหเลย เขาลูบไล้เส้นผมของเธอแล้วพูดว่า “กลับไปเถอะ กลางคืนผมจะไปหานะ”

จิ้นเฟิงเฉินกำลังจะก้าวเท้าออกไป หยุดไปแล้วก็หันกลับมา มุมปากเขามีรอยยิ้ม แล้วพูดว่า “อ้อ ขอบคุณที่ให้ผมพักเมื่อคืน และก็อาหารเช้าและยาแก้แฮงค์ด้วย ต่อไปไม่ต้องตื่นเช้าขนาดนั้นก็ได้ ผมจะได้ไปส่งคุณที่ทำงาน”

พูดจบ เฟิงจิ้นเฉินก็เดินจากไปอย่างพอใจ

เจียงสื้อสื้อยืนอยู่ที่เดิม ฟังเขาพูดจบ เธอแทบจะบ้าตาย

เจียงสื้อสื้อตะโกนอยู่ในใจ ไม่มีครั้งต่อไป ถ้าหากยังมีอีก เธอจะไม่ให้เขาพักเด็ดขาด!

มองดูหลังของชายหนุ่มที่เดินไปจนสุดระเบียง ใบหน้าบึ้งตึงของเจียงสื้อสื้อในแรกเริ่มก็ค่อย ๆ เย็นลง

ทำไมทุกครั้งที่เธออยากจะหนีเขาไปให้ไกล เขากลับพยายามเข้ามาใกล้ชิด

ทุกครั้งก็ทำให้เธอเองก็จนปัญญา และไม่สามารถที่จะปฏิเสธได้

จิ้นเฟิงเฉิน อย่าเข้าใกล้ฉันอีกเลยจะได้ไหม……

เจียงสื้อสื้อถอนหายใจอีกครั้ง ผ่านไปสักพัก จึงสงบอารมณ์์และทำใจให้ปกติ เดินกลับไปที่ห้องอาหาร

จิ้นเฟิงเฉินกำลังทานอาหาร และก็คุยกับลู่เจิงตลอด หน้าตาของทั้งสองคนนั้นก็ดูดี ทำให้เป็นที่สนใจของหลายคนในร้านอาหาร