ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 108

บทที่ 108 ทำไมไม่รอฉันบ้าง 

หลังกลับถึงออฟฟิศ ในหัวของเจียงสื้อสื้อยังคงยุ่งเหยิง ภาพที่ร้านอาหารค่อย ๆ ปรากฎขึ้นในหัวเธอ โดยเฉพาะที่หน้าห้องน้ำ ตอนที่เขาจูบเธอ ความรู้สึกใจเต้นแบบนั้นเหมือนยังคงอยู่ เจียงสื้อสื้อทำได้แค่ใช้การทำงานมาทำให้จิตใจเธอเย็นลง

เวลาห้าโมงกว่า เธอได้ทำงานที่ค้างไว้เสร็จแล้ว เจียงสื้อสื้อได้บอกไปทางซูซานแล้ว กะว่าจะกลับก่อน

“สื้อสื้อ เป็นอะไรไป? มีธุระอะไรด่วนหรือเปล่า?” ซูซานเอ่ยถาม

เจียงสื้อสื้อส่ายหัว พูดว่า “เปล่าค่ะ แค่อยากไปเยี่ยมแม่หน่อย”

จริง ๆ เธอคิดถึงเรื่องที่จิ้นเฟิงเฉินพูดว่าจะมาหาเธอ เจียงสื้อสื้อกลัวว่าเดี๋ยวเขาจะตรงมาที่ออฟฟิศเลยเพื่อเจอเธอ จึงอยากจะออกไปก่อน เดิมทีเธออยากจะกลับบ้าน แต่ก็กลัวว่าจิ้นเฟิงเฉินจะไปที่บ้านอีก เพราะฉะนั้นจึงตรงไปเยี่ยมแม่ที่โรงพยาบาลเลย

ซูซานเองก็ไม่ได้ปฏิเสธ “งั้นรีบไปเถอะ!”

“ค่ะ ผู้จัดการซู เจอกันพรุ่งนี้ค่ะ”

……

เจียงสื้อสื้อไปไม่ทันไร จิ้นเฟิงเฉินก็มาที่บริษัทจิ่นเส้อ

กุญแจของเธออยู่กับเขา จิ้นเฟิงเฉินกังวลว่าเธอจะกลับบ้านเสียเที่ยว จึงรีบมาก่อน

ซูซานเดินออกจากบริษัท จึงพบกับบอสใหญ่ของตัวเอง ใจของเธอแทบจะหยุดเต้น รีบเดินเข้าไปทักทายอย่างนอบน้อม “ท่านประธาน ท่านมาหาคุณเจียงหรือคะ?”

จิ้นเฟิงเฉินพยักหน้า ใบหน้าหล่อเหลานั้นไม่มีท่าทีอะไร จึงเอ่ยปากถามเบา ๆ ว่า “เธออยู่ไหน?”

“อืม ท่านประธาน คุณเจียงออกไปแล้ว”

ซูซานจะรู้ได้ยังไง ว่าท่านประธานจะมาหาเจียงสื้อสื้อวันนี้ ไม่อย่างนั้นคงไม่ปล่อยให้เธอไปหรอก

จิ้นฟิงเฉินทำหน้างง

เจียงสื้อสื้อกลับไปแล้ว กลับเช้าแบบนี้หรือว่าต้องการหลบหน้าเขา แต่ว่ากุญแจยังอยู่ที่เขานี่นา

จิ้นเฟิงเฉินเอ่ยปากถามว่า เธอกลับไปแล้วหรือ ?

ซูซานส่ายหน้า “เปล่าค่ะ คุณเจียงไปเยี่ยมแม่ที่โรงพยาบาล”

ได้ยินแล้ว จิ้นเฟิงเฉินก็ตรงไปที่รถและออกไปเลย

หลังจากเขาไปแล้ว ซูซานก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก รัศมีของประธานใหญ่นี่แทบจะทำให้เธอตกใจตายได้ทุกเมื่อเลยเชียว

……

โรงพยาบาล อาการของฟางเสว่มั่นยังคงเหมือนเดิม ไม่มีทีท่าว่าจะรู้สึกตัว

เจียงสื้อสื้อถอนหายใจ เธออยู่ในห้องคนไข้สักพักแล้วก็ออกไป

ลิฟท์ของโรงพยบาลเสีย เจียงสื้อสื้อจึงต้องเดินทางบันได ดีที่อยู่แค่ชั้นสาม แต่คิดไม่ถึงว่าแค่เดินถึงชั้นสอง ก็เจอกับเจียงนวลนวล

เจียงนวลนวลก็เห็นเจียงสื้อสื้อ เธออยู่ในชุดเดรสที่มองไปก็รู้ว่าราคาไม่ธรรมดา ใบหน้ามีรอยยิ้ม ดูแล้วอารมณ์ดีเป็นพิเศษ

“โอ้ พี่สาว บังเอิญจังเลยนะ!”