ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 108

บทที่ 108 ทำไมไม่รอฉันบ้าง 

หลังกลับถึงออฟฟิศ ในหัวของเจียงสื้อสื้อยังคงยุ่งเหยิง ภาพที่ร้านอาหารค่อย ๆ ปรากฎขึ้นในหัวเธอ โดยเฉพาะที่หน้าห้องน้ำ ตอนที่เขาจูบเธอ ความรู้สึกใจเต้นแบบนั้นเหมือนยังคงอยู่ เจียงสื้อสื้อทำได้แค่ใช้การทำงานมาทำให้จิตใจเธอเย็นลง

เวลาห้าโมงกว่า เธอได้ทำงานที่ค้างไว้เสร็จแล้ว เจียงสื้อสื้อได้บอกไปทางซูซานแล้ว กะว่าจะกลับก่อน

“สื้อสื้อ เป็นอะไรไป? มีธุระอะไรด่วนหรือเปล่า?” ซูซานเอ่ยถาม

เจียงสื้อสื้อส่ายหัว พูดว่า “เปล่าค่ะ แค่อยากไปเยี่ยมแม่หน่อย”

จริง ๆ เธอคิดถึงเรื่องที่จิ้นเฟิงเฉินพูดว่าจะมาหาเธอ เจียงสื้อสื้อกลัวว่าเดี๋ยวเขาจะตรงมาที่ออฟฟิศเลยเพื่อเจอเธอ จึงอยากจะออกไปก่อน เดิมทีเธออยากจะกลับบ้าน แต่ก็กลัวว่าจิ้นเฟิงเฉินจะไปที่บ้านอีก เพราะฉะนั้นจึงตรงไปเยี่ยมแม่ที่โรงพยาบาลเลย

ซูซานเองก็ไม่ได้ปฏิเสธ “งั้นรีบไปเถอะ!”

“ค่ะ ผู้จัดการซู เจอกันพรุ่งนี้ค่ะ”

……

เจียงสื้อสื้อไปไม่ทันไร จิ้นเฟิงเฉินก็มาที่บริษัทจิ่นเส้อ

กุญแจของเธออยู่กับเขา จิ้นเฟิงเฉินกังวลว่าเธอจะกลับบ้านเสียเที่ยว จึงรีบมาก่อน

ซูซานเดินออกจากบริษัท จึงพบกับบอสใหญ่ของตัวเอง ใจของเธอแทบจะหยุดเต้น รีบเดินเข้าไปทักทายอย่างนอบน้อม “ท่านประธาน ท่านมาหาคุณเจียงหรือคะ?”

จิ้นเฟิงเฉินพยักหน้า ใบหน้าหล่อเหลานั้นไม่มีท่าทีอะไร จึงเอ่ยปากถามเบา ๆ ว่า “เธออยู่ไหน?”

“อืม ท่านประธาน คุณเจียงออกไปแล้ว”

ซูซานจะรู้ได้ยังไง ว่าท่านประธานจะมาหาเจียงสื้อสื้อวันนี้ ไม่อย่างนั้นคงไม่ปล่อยให้เธอไปหรอก

จิ้นฟิงเฉินทำหน้างง

เจียงสื้อสื้อกลับไปแล้ว กลับเช้าแบบนี้หรือว่าต้องการหลบหน้าเขา แต่ว่ากุญแจยังอยู่ที่เขานี่นา

จิ้นเฟิงเฉินเอ่ยปากถามว่า เธอกลับไปแล้วหรือ ?

ซูซานส่ายหน้า “เปล่าค่ะ คุณเจียงไปเยี่ยมแม่ที่โรงพยาบาล”

ได้ยินแล้ว จิ้นเฟิงเฉินก็ตรงไปที่รถและออกไปเลย

หลังจากเขาไปแล้ว ซูซานก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก รัศมีของประธานใหญ่นี่แทบจะทำให้เธอตกใจตายได้ทุกเมื่อเลยเชียว

……

โรงพยาบาล อาการของฟางเสว่มั่นยังคงเหมือนเดิม ไม่มีทีท่าว่าจะรู้สึกตัว

เจียงสื้อสื้อถอนหายใจ เธออยู่ในห้องคนไข้สักพักแล้วก็ออกไป

ลิฟท์ของโรงพยบาลเสีย เจียงสื้อสื้อจึงต้องเดินทางบันได ดีที่อยู่แค่ชั้นสาม แต่คิดไม่ถึงว่าแค่เดินถึงชั้นสอง ก็เจอกับเจียงนวลนวล

เจียงนวลนวลก็เห็นเจียงสื้อสื้อ เธออยู่ในชุดเดรสที่มองไปก็รู้ว่าราคาไม่ธรรมดา ใบหน้ามีรอยยิ้ม ดูแล้วอารมณ์ดีเป็นพิเศษ

“โอ้ พี่สาว บังเอิญจังเลยนะ!”

“ความสุขหรือ? ถ้าเธออยากจะได้คิดว่าคงจะยากเสียแล้วล่ะ”

มองดูทั้งสองคนที่เข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ย เจียงสื้อสื้อหรี่ตามอง แล้วความรู้สึกโมโหก็พลุ่งพล่านเข้ามาใจใจ

หลานซือเฉินยิ้มและพูดว่า “ที่รัก ไปเถอะ กลับบ้านกันได้แล้ว”

เจียงนวลนวลพยักหน้า ทั้งสองเดินไปอย่างได้ใจ ตอนที่จะไปนั้น จิ้นเฟิงเฉินก็เดินขึ้นมาจากบันได

เขาเดินตรงไปหาเจียงสื้อสื้อ แล้วเสียงทุ้มต่ำมีเสน่ห์ของชายหนุ่มก็พูดขึ้นว่า “ทำไมไม่รอผมหน่อย ผมบอกแล้วนี่นาว่าจะไปหาคุณ”

หลานซือเฉินกับเจียงนวลนวลตะลึง พวกเขาคิดไม่ถึง จิ้นเฟิงเฉินกับเจียงสื้อสื้อยังไปมาหาสู่กันอยู่

ประเด็นคือ สิ่งที่จิ้นเฟิงเฉินพูดกับเจียงสื้อสื้อนั้น ทั้งสองคนดูเหมือนว่าจะไม่ได้รับผลกระทบใด ๆ จากงานเลี้ยงนั้นเลย เรื่องอะไรกันนี่? ตระกูลจิ้นยังอนุญาตให้ทั้งคนแบบนี้ติดต่อกับจิ้นเฟิงเฉินอีกหรือ?

คิดถึงสิ่งที่พวกเขาเพิ่งพูดกับเจียงสื้อสื้อ ไป เจียงนวลนวลกับหลานซือเฉินได้แต่รู้สึกปวดแสบปวดร้อนที่หน้า

เจียงสื้อสื้อเห็นจิ้นเฟิงเฉินมาก็ตกใจเล็กน้อย แต่ก็ไม่รู้ว่าทำไม อารมณ์ที่อัดอั้นในใจเมื่อสักครู่ ก็พลันหายไป

โดยเฉพาะชายหญิงตรงหน้าที่ตอนนี้หน้าถอดสี ในใจของเจียงสื้อสื้อนั้นก็มีความสุขขึ้นมาทันที

เจียงนวลนวลและสามีต่างก็หมั่นไส้ในใจ ทำได้แต่จากไป

เพราะยังไงแล้วพวกเขาคงไม่กล้าไปทำอะไรจิ้นเฟิงเฉิน เรื่องครั้งก่อนนั้นเกือบทำให้ทั้งสองตระกูลล้มละลาย

ถ้าหากไม่เป็นเพราะว่ามีบริษัทต่างประเทศถูกใจโปรเจคของพวกเขา ตอนนี้ตระกูลหลานและตระกูลเจียงคงต้องเจอกับหายนะแน่ ๆ