ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 109

บทที่ 109 เราควรรักษาระยะห่างกันจะดีกว่า

 แม้ว่าตระกูลหลานและตระกูลเจียงจะรอดพ้นครั้งนี้ แต่ชื่อเสียงไม่ได้ดีเหมือนเก่า ชื่อเสียงนั้นเสียหายไปมาก ตอนนี้เมื่อเจอจิ้นเฟิงเฉิน มีหรือที่จะกล้าไปมีเรื่องด้วย

เจียงนวลนวลนั้นยิ่งโมโห เดิมคิดว่าเจียงสื้อสื้อนั้นโดนทิ้งแล้ว ปรากฎว่าตัวเองต้องหน้าแตก

สีหน้าของเธอนั้นดูแย่ ทำไมช่วงนี้เธอนั้นต้องโดนพูดซุบซิบนินทา โดยเฉพาะพวกที่อยู่รอบข้าง ทุกคนต่างก็บอกว่าเธอเป็นเมียน้อย ไม่มีใครอยากจะคบค้าด้วย

แต่ว่าเจียงสื้อสื้อล่ะ! เธอยังมีชีวิตสงบสุข และยังไปมาหาสู่กับจิ้นเฟิงเฉิน

เจียงนวลนวลกัดฟันกรอด เธอไม่เชื่อหรอกว่าจิ้นเฟิงเฉินจะไม่มีวันเบื่อเจียงสื้อสื้อ ต้องมีสักวันที่เธอจะเอาคืนทุกอย่างกับสิ่งที่เธอต้องเจอตลอดทั้งเดือนที่ผ่านมานี้

……

หลังเดินออกจากโรงพยาบาล เจียงสื้อสื้อสงสัยจึงถามว่า “คุณมาที่นี่ได้ยังไง?”

“บังเอิญผ่านมาน่ะ”

เจียงสื้อสื้อ “......”

บังเอิญเจอที่ร้านอาหารก็แล้วไป แต่ยังยังเอิญเจอที่โรงพยาบาล เจียงสื้อสื้อจะเชื่อได้ยังไง มีก็แต่ซูซานที่รู้ว่าเธอมาโรงพยาบาล หรือว่าจะเป็นซูซานที่บอกจิ้นเฟิงเฉิน แต่ว่าซูซานไม่รู้จักจิ้นเฟิงเฉินนี่นา! ทำไมเธอต้องบอกเขาด้วยล่ะ ระหว่างที่สับสนอยู่นั้น ได้ยินแต่เสียงของจิ้นเฟิงเฉินพูดว่า “ไปเถอะ ไปทานข้าวกัน”

เจียงสื้อสื้อได้สติ เธอพูดเรียบเฉยว่า "ไม่ล่ะค่ะ ฉันเหนื่อยแล้ว คุณไปเถอะ ฉันจะกลับก่อนแล้ว"

จิ้นเฟิงเฉินก็ไม่ได้บังคับเธอ พูดว่า “ผมไปส่งคุณ”

“ไม่เป็นไรค่ะ ฉันกลับเองได้”

ได้ยินแล้ว จิ้นเฟิงเฉินมองเธออย่างสงสัย ถามว่า “เป็นอะไรไป? อารมณ์์ไม่ดีหรือ?”

หรือว่ายังโกรธที่เขาจูบเธอเมื่อตอนกลางวัน ?

เจียงสื้อสื้อส่ายหน้า เหมือนว่าตัดสินใจอย่างเด็ดขาดแล้ว พูดว่า “จิ้นเฟิงเฉิน ต่อไปเราก็เป็นเพื่อนกันเถอะนะ ขอบคุณที่คุณช่วยเหลือฉันมาตลอด แต่ว่าตอนนี้ฉันไม่อยากจะคอยรบกวนคุณ และอีกอย่าง......ฉันมีคนที่ชอบอยู่แล้ว”

คำพูดเหล่านี้ เป็นสิ่งที่เจียงสื้อสื้อเพิ่งจะคิดออกตอนจะออกจากโรงพยาบาล

เธอกับจิ้นเฟิงเฉิน จะเป็นแบบนี้ต่อไปอีกไม่ได้แล้ว

ได้ยินแล้ว จิ้นเฟิงเฉินหน้าชาไปเลย เขาจ้องมองไปที่เธอ ถามเธอด้วยน้ำเสียงชัดเจนว่า “เขาเป็นใคร?”

รับรู้ได้ถึงสายตาโกรธเกรี้ยวนั้น เจียงสื้อสื้อรวบรวมความกล้าแล้วพูดว่า “ไม่ว่าจะเป็นใคร ก็ไม่มีทางเป็นคุณ จิ้นเฟิงเฉิน ฉันรู้ว่าเราต่างกันขนาดไหน ฉันเองก็ไม่กล้าที่จะหวังสูง ตอนนั้นที่คบกับคุณ ก็เป็นเพราะว่าเสี่ยวเป่า...... แต่ไม่คิดว่า สุดท้ายจะเป็นแบบนี้”

เจียงสื้อสื้อสูดหายใจลึก พูดอีกว่า “สรุปคือขอให้คุณเคารพฉัน จิ้นเฟิงเฉิน ต่อไปเราควรรักษาระยะห่างจะดีกว่า”

หลังจากพูดจบ เจียงสื้อสื้อไม่กล้าสบตาเขา แล้วก็ออกจากโรงพยาบาลไปเลย

จิ้นเฟิงเฉินยืนอึ้งอยู่ที่เดิม กำลังคิดทบทวนสิ่งที่เธอพูดมา

รักษาระยะห่าง เพราะอะไร? หรือว่าเธอจะไม่ได้ชอบเขาจริง ๆ? หรือว่าเธอชอบคนอื่นแล้วจริง ๆ ? แล้วจะเป็นใคร? ลู่เจิงหรือ?

มิน่าล่ะ ช่วงนี้เธอถึงพยายามหลบเขาตลอด ไม่สนใจข้อความที่เขาส่งไป ไม่อยากไปหาเขาที่บริษัท และยังออกไปก่อน

จิ้นเฟิงเฉินคิ้วขมวด เป็นครั้งแรกที่เขารู้สึกไม่รู้จะทำยังไง เขาไม่กล้าแม้แต่จะตามเจียงสื้อสื้อไป ตามเธอไปแล้วแล้วเขาควรพูดอะไร……

เขาจ้องมองตามหลังของเธอไป สายตาของจิ้นเฟิงเฉินนั้นเสียใจอย่างแสนสาหัส โดนปฏิเสธครั้งแรก รสชาติของการโดนปฏิเสธเป็นแบบนี้นี่เอง