ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 110

บทที่ 110 ฉวยโอกาสเข้าหาเวลาที่อ่อนแอดีที่สุด

จิ้นเฟิงเหราเดินเข้าไปหน้าโต๊ะทำงาน เอ่ยปากถามว่า “พี่ นี่เป็นอะไรอีก?”

จิ้นเฟิงเฉินก้มหน้า ไม่สนใจสิ่งที่เขาพูด แต่เอ่ยปากถามด้วยสีหน้าเรียบเฉยว่า “ตอนนี้งานในมือมีที่ยังทำไม่เสร็จไหม ถ้ามีให้เอามา”

จิ้นเฟิงเหราในใจเย็นวาบ พี่ชายคนนี้กินยาอะไรผิดมาหรือเปล่า

“ไม่เป็นไรพี่ งานแค่นั้นผมทำเองได้ แต่ว่าพี่น่ะ ไม่ได้นอนไม่ได้พักเลย ระวังร่างกายจะทรุดเอานะ”

พูดแล้ว จิ้นเฟิงเหราก็เดินเข้าไป หยิบบุหรี่ข้าง ๆ เขาอย่างระวัง

จิ้นเฟิงเฉินจ้องมาที่เขา พูดเสียงเย็นชาว่า “ไม่มีอะไรก็ออกไป"

ดูสีหน้าเย็นชาของพี่ชายเขาแล้ว จิ้นเฟิงเหราได้กลิ่นอันตรายลอยมาในอากาศ ตกใจจนไม่กล้าพูดอะไร แล้วรีบออกมา

เดินมาถึงหน้าประตู แล้วรีบหายใจลึก ๆ จิ้นเฟิงเหราถึงได้โล่งใจไปเปลาะหนึ่ง ก็ยังดีดีอยู่ เกิดอะไรขึ้น ทำไมพี่ชายถึงโกรธขนาดนี้

เมื่อก่อนแม้ว่าจะโกรธ แต่ยังไงก็ยังบอกว่าเพราะอะไร แต่วันนี้...... พี่ชายเขาไม่ได้พูดอะไรเลย! ไม่รู้สาเหตุแล้วเขาจะช่วยแก้ปัญหาให้ได้ยังไงล่ะ!

จิ้นเฟิงเหราหน้าครุ่นคิด ในใจก็คิดว่า เรื่องนี้ต้องเกี่ยวกับเจียงสื้อสื้อแน่ ๆ ไม่งั้นเขาเองก็คิดไม่ออกว่าเป็นเพราะอะไร

จิ้นเฟิงเหราเดิมทีก็ชอบยุ่งเรื่องชาวบ้าน ตอนนี้ก็ทนไม่ได้ เขารีบออกจากบริษัท ขับรถตรงไปที่ บริษัทจิ่นเส้อ

พนักงานในจิ้นกรุ๊ปไม่มีใครไม่รู้ว่าวันนี้ประธานจิ้นอารมณ์์ไม่ดี เพราะฉะนั้นก็ไม่มีใครกล้าไปทำให้ไม่พอใจ

ในห้องพักผ่อน เลขาหลายคนก็พูดคุยกันต่าง ๆ นา ๆ

“พวกเธอว่าวันนี้ประธานจิ้นเป็นอะไรไป? เมื่อกี๊ฉันเห็นคุณชายรองจิ้นสีหน้างง ๆ ออกมาจากห้อง ดูแล้วก็คงไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น!”

“คงไม่ใช่ว่าอกหักหรอกนะ !ได้ยินมาว่าประธานจิ้นมีคนที่ชอบอยู่แล้ว! ได้ข่าวว่าผู้หญิงคนนั้นยังไปร่วมงานวันเกิดของคุณชายน้อยด้วย ประธานจิ้นยังคอยตามดูแลเธอตลอดเลยด้วยนะ!”

“ฉันก็ได้ยินมาเหมือนกัน ผู้หญิงคนนั้นตกน้ำ เหมือนว่าประธานจิ้นยังโดดลงไปช่วยเธอเลย!”

“โอ้โห จริงหรือนี่ ประธานจิ้นมีคนที่ชอบอยู่แล้วหรือ”

……

ตอนที่ทุกคนพูดคุยกันอยู่นั้น ก็มีเสียงลอยมาว่า

“พวกเธอพูดเหลวไหลอะไรกัน! ระวังประธานจิ้นมาได้ยินเข้า แต่ละคนยังอยากจะทำงานที่จิ้นกรุ๊ปกันไหม” คนที่พูดคือเสี่ยวหรัว ข้าง ๆ เธอคือ ซูชิงหยิน

ทุกคนต่างก็ไม่กล้าพูดอะไรแล้ว เพราะใคร ๆ ก็รู้ว่า ซูชิงหยินชอบจิ้นเฟิงเฉิน ทุกคนก็ทักทายอย่างอึดอัดเสร็จแล้วก็ออกไปจากห้อง

เสี่ยวหรัวมองตามหลังคนพวกนั้น พูดอย่างโมโหว่า “พี่ชิงหยิน พี่อย่าไปฟังคนพวกนี้พูดจาเหลวไหล พวกนี้ก็แค่ว่างเกินไป วันทั้งวันก็ได้แต่นั่งเม้าท์เรื่อยเปื่อย ประธานจิ้นจะมีคนที่ชอบได้ยังไง ถ้าหากว่ามีคนคนนั้นก็ต้องเป็นพี่ชิงหยิน”

สายตาของซูชิงหยินเป็นประกาย แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร

เธอมองไปที่ห้องทำงาน วันนี้จิ้นเฟิงเฉินอารมณ์์ไม่ดี หรือว่าจะเป็นเพราะเจียงสื้อสื้อ? ซูชิงหยินบีบมือแน่น เขาจะแคร์เจียงสื้อสื้อได้ถึงขนาดนี้เชียวหรือ?

ในใจก็โมโห แต่ไม่นาน ซูชิงหยินก็คิดได้ว่า ในเมื่อจิ้นเฟิงเฉินกับเจียงสื้อสื้อ มีปัญหากัน นั่นไม่เท่ากับว่าเป็นโอกาสที่ดีในการจะเข้าหาหรือ สักพัก เธอก็ยิ้มที่มุมปาก

……