ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 1053

เช้าวันต่อมา ฝู้จิงเหวินออกประตู มองเห็นชายชุดดำนอนบนพื้นไม่ขยับ

เขาก็ได้เข้าไป เตะชายชุดดำ

ชายชุดดำก็ได้รีบลืมตา แล้วก็ลุกขึ้นมาอย่างรวดเร็ว

“ถ้านายจะง่วงขนาดนั้นก็กลับไปนอนได้นะ นอนบนพื้นมันจะไม่สบายได้”

ฝู้จิงเหวินได้มองเขาสักพัก ก็ได้หันไปเดินเข้าลิฟต์

ชายชุดดำที่อยู่ข้างหลังก็ได้ขมวดคิ้ว ทำไมเขาถึงได้นอนบนพื้น?

เขาก็ได้พยายามหวนคิดเรื่องเมื่อคืน แต่ว่าก็คิดไม่ออก

“ไปด้วยกันไหม?”

อยู่ๆ เสียงของฝู้จิงเหวินก็ได้ดังขึ้น

เห็นว่าฝู้จิงเหวินได้เข้าไปในลิฟต์แล้ว ชายชุดดำก็ไม่มีอารมณ์ไปคิดอะไรมาก ก็ได้รีบตามไป

มาถึงสถาบันวิจัย ฝู้จิงเหวินก็ได้เหมือนปกติ ติ๊กบัตรแล้วก็ไปที่ห้องเปลี่ยนเสื้อ

ชาร์สก็อยู่

ตอนที่เขาเห็นฝู้จิงเหวิน ก็ได้ส่งเสียงออกมาอย่างไม่ชอบ

ฝู้จิงเหวินก็ได้ขมวดคิ้วเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร เขาได้แกล้งทำเป็นไม่เห็นชาร์ส แล้วก็เปลี่ยนสวมเสื้อกาวน์ของตัวเอง

“หลีก!”

ตอนที่ชาร์สเดินผ่านฝู้จิงเหวินนั้น ก็ได้จงใจออกแรงชนฝู้จิงเหวิน

ฝู้จิงเหวินไม่ได้ตั้งตัว ก็ได้ถูกชนไปที่ราวเสื้อผ้าข้างๆ

“ซี๊ด!” ฝู้จิงเหวินเจ็บจนได้สูดหายใจเข้าไป

“ออ ขอโทษ ฝู้ ฉันไม่ได้ตั้งใจ”

ในปากของชาร์สได้ขอโทษ ใบหน้ากลับได้มีความสุขที่เห็นเขาเจ็บ

ฝู้จิงเหวินก็ได้กำหมัดแน่น ก็ได้เก็บความโกรธ พยายามยิ้มออกมา “ไม่เป็นไร”

แต่ก็แค่คิดไม่ถึงว่าครั้งนี้เขาได้ทนกับมัน ชาร์สเยาะเย้ย ก็ได้พูดออกไป “คนไร้ประโยชน์!”

ใบหน้าของฝู้จิงเหวินก็ยังมีรอยยิ้มเหมือนเดิม มองเขาออกไป

รอให้ชาร์สออกไป สีหน้าของเขาก็ได้น่ากลัวขึ้นมาทันที

ก็ได้เอามือไปนวดศอกที่เจ็บของตน ตาของเขาก็ได้หรี่เล็กน้อย ความอับอายวันนี้ มีวันหนึ่งที่เขานั้นต้องเอาคืนชาร์สเป็นเท่าตัว

“ฝู้ วันนี้นายเป็นไร ทำไมไม่เหมือนนายเลย?”

ข่ายสื้อลินก็ได้พูดไปแล้วก็เดินเข้ามาไป

เธอได้มองเห็นเหตุการณ์นั้นทั้งหมด เดิมที่ในใจได้กังวล กลัวว่าฝู้จิงเหวินจะเหมือนเมื่อก่อน ที่ทนชาร์สไม่ได้แล้วก็ต่อยกันขึ้น

แต่ว่าเกินการคาดเดา ไม่ได้เพียงไม่ต่อยกัน ฝู้จิงเหวินถึงขั้นได้ยิ้มคืนเขา มองไม่เห็นความโมโห

ฝู้จิงเหวินก็ได้มองเธอเรียบๆ หันไปปิดตู้ของตัวเอง

เขาไม่พูดอะไร ข่ายสื้อลินก็ได้มีความหงุดหงิดเล็กน้อย หึอย่างเย็นชา “เห็นทีฉันมองผิดไป นายก็ยังเป็นเหมือนเดิม ทำให้คนเกลียด”

“ลิน” อยู่ๆ ฝู้จิงเหวินก็ได้เปิดปากเรียก

ข่ายสื้อลินก็ได้อึ้งไป

เพราะว่าเขาไม่เคยที่จะเรียกเธอว่า “ลิน”

ก็ได้ประหลาดใจเล็กน้อย ข่ายสื้อลินก็ได้ไอออกมาอย่างทำตัวไม่ถูกเบาๆ “อะไร?”

น้ำเสียงของเธอแข็งเล็กน้อย

ฝู้จิงเหวินก็ได้เลิกคิ้ว “เธอรู้ว่าศาสตราจารย์คูรี่ชอบอะไรไหม?”

“นายถามอันนี้ทำไม?” ข่ายสื้อลินขมวดคิ้ว

“ไม่อะไร ก็รู้สึกว่าทุกคนเป็นทีมเดียวกัน มีความสัมพันธ์ไม่ดีมันมีผลต่องาน”

เหตุผลนี้ของฝู้จิงเหวิน ข่ายสื้อลินไม่เชื่อ เธอได้หลุดขำ “ฝู้ ฉันรู้จักนายมาสักพักแล้ว นายคิดอะไรอยู่ ฉันเข้าใจดีทั้งหมด”

“อ้อ จริงเหรอ?”

ฝู้จิงเหวินก็ได้มีท่าทางที่สนใจขึ้นทันที สองมือได้กอดอก ก็ได้มองเธออย่างสบายๆ “งั้นเธอว่ามาฉันคิดอะไรอยู่?”

“นายพยายามจนเข้าร่วมทีมวิจัยของศาสตราจารย์คูรี่ได้ แต่ว่ายังไม่ได้เข้าถึงการวิจัยหลักสักที เพราะงั้นนายคิดที่จะสร้างความสัมพันธ์ที่ดีกับศาสตราจารย์คูรี่ จริงไหม?”

ไม่พูดไม่ได้เลยว่าข่ายสื้อลินฉลาดมาก แป๊บเดียวก็ได้เดาความคิดของเขาออก

ฝู้จิงเหวินไม่ได้ปิดบัง ก็ได้พยักหน้าออกไปอย่างเปิดเผย “ถูกต้อง ฉันได้คิดแบบนั้นแหละ เพราะงั้น เธอช่วยฉันไหม?”