ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 1052

อิตาลี

เพื่อที่จะหาที่อยู่สถาบันวิจัยของศาสตราจารย์คูรี่โดยเร็ว จิ้นเฟิงเฉินถึงได้ให้ชีซาช่วยหาที่อยู่ของฝู้จิงเหวินในตอนนี้

เขาอยากได้ข่าวที่เป็นประโยชน์จากฝู้จิงเหวิน

วันนั้น ฝู้จิงเหวินก็ได้กลับไปที่คอนโดของตนตามปกติ

ตอนที่เขาได้เอานิ้ววางบนที่ล็อกสแกนลายนิ้วมือนั้น ก็ได้หันไปมองชายชุดดำที่ได้ห่างจากตัวเองไม่กี่ก้าว

นั้นเป็นคนที่เบอร์เกนส่งมาจับตามองเขา

นี่เป็นผลตอบแทนที่เขาได้เข้าร่วมทีมวิจัยของศาสตราจารย์คูรี่ ไม่มีอิสระแม้แต่น้อย

คิดถึงตรงนี้ ใจในก็ได้หงุดหงิด เขาก็ได้เก็บมือ หันตัว ไปมองชายชุดดำด้วยสีหน้าไร้อารมณ์

“นายหิวไหม?” เขาถาม

“ไม่หิวครับ”

ฝู้จิงเหวินเลิกคิ้ว “ถ้านายหิว ก็ไปกินข้าวเถอะ ฉันก็ไม่ไปไหนหรอก”

ชายชุดดำไม่ขยับเลยแม้แต่น้อย

เห็นแบบนั้น มุมปากของฝู้จิงเหวินก็ได้ชี้ขึ้นราวเยาะเย้ย “ช่างเถอะ คิดว่าฉันไม่เคยพูด”

เขาเปิดประตูเข้าไปในบ้าน

ชายชุดดำไม่ได้ตามเข้าไป แต่เป็นการเดินเข้าใกล้ ยืนอยู่ตรงหน้าประตู ราวกับเทพเฝ้าประตู

ฝู้จิงเหวินก็ได้ถอดเสื้อนอกเสื้อสูทโยนไปบนโซฟา ก็ได้ออกแรงดึงเนกไท ใบหน้าที่หล่อเหลาก็ได้มีความหงุดหงิดอยู่

ไอ้เวรเบอร์เกนไม่เชื่อใจเขาเลยแม้แต่นิด

ต่อให้เข้าร่วมทีมวิจัยของศาสตราจารย์คูรี่ แต่ความลับบางอย่างก็ไม่ให้เขาแตะ

เมื่อไหร่เขาจะได้ข้อมูลหลักมาสักที

เวลานี้ อยู่ๆ โทรศัพท์เขาก็ได้ดัง

เป็นเบอร์แปลก

เขารับ “สวัสดีครับ”

“คุณฝู้ พิซซ่าที่คุณสั่งได้ทำเสร็จแล้ว ไม่ทราบว่าจะให้ไปส่งที่ไหนคะ?”

เสียงปลายสายเป็นเสียงของผู้หญิง

ฝู้จิงเหวินขมวดคิ้ว “ผมไม่ได้......”

ตอนที่เขากำลังจะพูดว่าตนนั้นไม่ได้สั่งพิซซ่า แต่อยู่ๆ ในหัวก็ได้มีความคิดหนึ่งขึ้นมา เปลี่ยนคำพูด “คุณช่วยส่งมาที่......”

เขาก็ได้บอกที่อยู่คอนโดของตนไป

“ค่ะ ดิฉันรีบส่งไปเดี๋ยวนี้”

วางสาย ฝู้จิงเหวินก็ได้เดินไปนั่งที่โซฟา นึกคิดสายที่โทรมาเมื่อกี้

อีกฝ่ายเป็นใครกันแน่?

ผ่านไปประมาณยี่สิบนาที อ๊อดประตูก็ได้ดังขึ้น

ฝู้จิงเหวินก็ได้รีบลุกขึ้นมา ก็ได้เดินไปที่ประตูอย่างไม่ลังเล

พอเปิดประตู ข้างนอกก็ได้มีผู้ชายร่างสูงยืนอยู่ บนตัวนั้นก็ได้สวมเสื้อที่มีโลโก้ร้านพิซซ่า บนหัวก็ได้สวมหมวกแก๊ป ปลายหมวกนั้นก็ได้กดจนต่ำ มองไม่เห็นหน้าเขาเลยแม้แต่นิด

ต่อให้เป็นแบบนั้น ฝู้จิงเหวินก็สัมผัสถึงความคุ้นเคยที่ได้ถาโถมเข้ามา

“คุณครับ นี่เป็นพิซซ่าที่คุณสั่ง”

ชายหนุ่มก็ได้เป็นปากพูดภาษาอิตาลีที่ชัดเจนออกมา

เสียงนี้ ต่อให้ฝู้จิงเหวินตายไปก็ไม่มีทางลืม

เขาได้ยิ้มมุมปาก “ขอบคุณมากครับ”

ได้ยินแบบนั้น ชายหนุ่มก็ได้เงยหน้าขึ้น

สบตากัน

ฝู้จิงเหวินก็ได้หรี่ตาเล็กน้อย รอยยิ้มที่มุมปากก็ได้ค่อยๆ จางหาย เขาได้มองไปยังชายชุดดำที่อยู่ข้างๆ ทางหางตา จากนั้นก็ได้ส่งสายตาให้ชายที่อยู่ตรงหน้า

ชายหนุ่มก็ได้รับรู้ ร่างกายก็ได้ขยับ

ยังไม่ได้ทันมองให้ชัดเจน ก็เห็นว่าชายชุดดำล้มไปกับพื้น

ฝู้จิงเหวินก็ได้หัวเราะออกมาเบาๆ “คิดไม่ถึงว่าคนที่เป็นถึงประธานบริษัทจิ้นกรุ๊ป ฝีมือนั้นจะร้ายกาจขนาดนี้”