ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 1073

ชีวิตสงบราบรื่นไปหลายวัน เจียงสื้อสื้อนอกจากไปอยู่เป็นเพื่อนแม่ที่โรงพยาบาล ก็อ่านหนังสืออยู่บ้าน ไม่ค่อยออกไปไหน

วันนี้ ซ่างหยิงคิดว่ากำลังจะเปลี่ยนฤดูแล้ว ก็เลยบอกว่าเธอจะไปห้างเพื่อซื้อเสื้อผ้าใหม่

“น้าสะใภ้เล็ก เสื้อผ้าเดี๋ยวหนูกลับไปเอาที่เมืองจิ่นก็พอ ไม่ต้องซื้อแล้ว” เจียงสื้อสื้อปฏิเสธความหวังดีของซ่างหยิงอย่างอ้อมค้อม

แต่ซ่างหยิงจะยอมง่ายๆได้ยังไง “ไม่ได้ ถึงจะไม่ไปซื้อเสื้อ เธอก็ต้องออกไปเดินเล่นหน่อย นอกจากโรงพยาบาลก็อยู่แต่บ้านทั้งวัน ขืนอยู่ต่อคงต้องโง่แน่”

เจียงสื้อสื้อยิ้มอย่างเอือมระอา “น้าสะใภ้เล็ก ไม่ได้น่ากลัวขนาดนั้นหรอก”

“ไม่ว่ายังไง วันนี้หนูต้องออกไปกับน้าหน่อย”

พูดยังไงก็ต้องแพ้ซ่างหยิงอยู่ดี เจียงสื้อสื้อจึงต้องไปเดินห้างกับเขาแต่โดยดี

คนขับรถส่งพวกเขาไปถึงหน้าห้างก็กลับไปก่อน

“ไปเถอะ พวกเราไปเดินกัน”

ซ่างหยิงจูงมือสื้อสื้อเดินเข้าไปในห้าง เดินไปก็บ่นพึมพำไป “ผู้หญิงก็ต้องแต่งตัวหน่อย ไม่อย่างนั้นก็เสียดายความสวยแล้ว”

เจียงสื้อสื้อฟังอย่างเงียบๆ มุมปากก็ยิ้มบางๆอย่างนี้ รู้สึกอบอุ่นในใจ

ซ่างหยิงพาเจียงสื้อสื้อไปร้านที่เธอไปประจำ พนักงานในร้านสนิทสนมกับเธอมาก พอเห็นเธอก็รีบเข้าไปต้อนรับอย่างกระตือรือร้น

“นายหญิงฟาง ทำไมวันนี้ถึงมีเวลามาคะ?”

ซ่างหยิงมองไปในร้าน แล้วถึงมองไปที่พนักงาน “ช่วงนี้มีของใหม่อะไรเข้ามาไหม?”

พนักงานฟังแล้ว ก็รีบพยักหน้า “ค่ะ วันนี้มีชุดเข้ามาใหม่หลายชุดเลยค่ะ เชิญมากับดิฉันเลยค่ะ”

พนักงานพาพวกเขาไปในโซนสินค้าใหม่ แล้วหยิบชุดกระโปรงสีเหลืองอ่อนลงมาตัวหนึ่ง “ตัวนี้ออกแบบโดยดีไซเนอร์ชื่อดังของแบรนด์เรา ทั่วโลกมีแค่สิบตัว”

ซ่างหยิงดูไปดูมา หันไปพูดกับเจียงสื้อสื้อ “เธอไปลองดู”

“หนู?” เจียงสื้อสื้อลังเล ทั่วโลกมีแค่สิบตัว ต้องแพงมากๆแน่นอน

“ไม่ชอบเหรอ?” ซ่างหยิงถาม

“ไม่ใช่ หนูแค่รู้สึกว่า......” เจียงสื้อสื้อไม่กล้าบอกว่าแพงเกินไป

แต่ซ่างหยิงแค่มองก็รู้ว่าเธอคิดยังไง “ไปลองดู ถ้าสวยยังกลัวแพงเหรอ?”

คำพูดนี้ก็พูดถูก

เจียงสื้อสื้อหยิบกระโปรงเข้าไปในห้องลองเสื้อ ส่วนซ่างหยิงก็เลือกอีกหลายตัวให้พนักงานช่วยถือ

ผ่านไปครู่หนึ่ง ม่านห้องลองเสื้อก็เปิดออก เจียงสื้อสื้อที่เปลี่ยนชุดกระโปรงเรียบร้อยแล้วเดินออกมา

ซ่างหยิงตาเป็นประกาย พูดชมว่า “สวย”

“เหรอคะ?” เจียงสื้อสื้อเดินไปที่หน้ากระจก มองซ้ายมองขวา

ผิวของเธอขาวอยู่แล้ว สีเหลืองอ่อนทำให้ผิวของเธอยิ่งดูขาวเป็นพิเศษ บวกกับเสื้อผ้าเข้ารูป เหมือนกับสั่งตัดเพื่อเธอโดยเฉพาะ ทำให้เห็นรูปร่างที่ดีของเธออย่างไม่ต้องสงสัย

เจียงสื้อสื้อหวั่นไหว เธอหันไปมองพนักงานพูดว่า “ฉันเอาตัวนี้ค่ะ”

มีอีกเสียงหนึ่งดังขึ้นพร้อมเสียงของเธอ

เธอหันไปมอง เป็นหญิงสาวคนหนึ่ง

ทั้งสองคนสบตากัน หญิงสาวเดินมา “ชุดกระโปรงบนตัวคุณฉันเอาแล้ว”

เจียงสื้อสื้อขมวดคิ้ว “ไม่ใช่ กระโปรงตัวนี้ฉันเห็นก่อน ทำไมถึงเปลี่ยนเป็นคุณจะเอา?”

“ฉันชอบ” หญิงสาวยืนยันหนักแน่น พูดเหมือนกับเป็นเรื่องปกติเรื่องหนึ่ง

เจียงสื้อสื้อมุมปากยิ้มขึ้น “คุณรู้เหตุผลของคำว่าถึงก่อนได้ก่อน คุณเข้าใจไหม?”

“คุณจ่ายเงินหรือยัง?” หญิงสาวถาม

“ยัง”

“ถ้าอย่างนั้นก็ถูกแล้ว คุณยังไม่ได้จ่ายเงินก็ยังไม่ใช่ของคุณ ฉันก็ยังมีสิทธิ์ซื้อมัน ไม่ใช่เหรอ?”

“ฉัน......” เจียงสื้อสื้อจุกจนพูดไม่ออก

ซ่างหยิงเดินมา มองหญิงสาวหัวจรดเท้า ยิ้มแล้วพูดว่า “ฉันว่าคุณก็ไม่เหมือนคนที่จะใส่เสื้อแพงขนาดนี้”

ใบหน้าหญิงสาวมีแววอึดอัดเล็กน้อย “ฉันจะใส่เสื้อผ้าแพงขนาดนี้หรือไม่ กับฉันอยากซื้อมัน มีอะไรขัดแย้งไหม?”

“ไม่ได้ขัดแย้ง แต่เขาเป็นคนลองก่อน เธอจะไปแย่งได้ยังไง?”

ซ่างหยิงหันไปถามพนักงาน “กระโปรงตัวนี้ยังมีอีกไหม?”

พนักงานยิ้มอย่างขอโทษ “นายหญิงฟาง ขอโทษด้วยค่ะ กระโปรงตัวนี้ทางร้านเรามีแค่ตัวเดียวค่ะ”

มีแค่ตัวเดียว

เจียงสื้อสื้อชอบกระโปรงชุดนี้มาก แต่ก็ไม่อยากแย่งกับคนอื่น เธอจึงพูดว่า “ช่างเถอะ กระโปรงชุดนี้ฉันไม่เอาแล้ว”

หญิงสาวดูเหมือนคิดไม่ถึงว่าเธอจะใจดีขนาดนี้ อึ้งไปนิดหนึ่ง แต่ก็รีบตอบสนอง พูดเรียบเฉยว่า “ขอบคุณ”