ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 1074

ซื้อเสื้อผ้าเสร็จ ซ่างหยิงพาเจียงสื้อสื้อและฟางยู่เชินมาถึงร้านอาหารตะวันตกร้านหนึ่ง

“น้าสะใภ้เล็ก ตอนนี้คือดื่มชายามบ่ายเหรอ?” เจียงสื้อสื้อถามอย่างสงสัย

เพราะว่า เวลานี้ ยังไม่ถึงเวลากินอาหารเย็น

“เดี๋ยวพวกเธอก็รู้” ซ่างหยิงมองฟางยู่เชินอย่างสายตาคิดอะไรบางอย่างอยู่

ฟางยู่เชินอึ้งเล็กน้อย รู้สึกไม่ค่อยดี

พวกเขาเพิ่งนั่งไปไม่นาน ก็มีแม่ลูกคู่หนึ่งเดินเข้ามา

“ซ่างหยิง”

ได้ยินแล้ว ซ่างหยิงก็เงยหน้าขึ้น ใบหน้าเต็มไปด้วยความดีใจ รีบลุกขึ้น “มั่นชิง ไม่ได้เจอกันตั้งนาน”

“ไม่เจอกันนานเลย” หญิงวัยกลางคนที่ถูกเรียกว่ามั่นชิงก็ยิ้มอย่างดีใจ

“นี่เป็นลูกสาวที่บ้านเหรอ?” ซ่างหยิงมองไปที่หญิงสาวที่อยู่ข้างกายเธอ

“เสี่ยวอี้ รีบสวัสดีเร็ว” เสิ่นมั่นชิงหันไปพูดกับหญิงสาว

หญิงสาวยิ้มให้กับซ่างหยิง “คุณน้า สวัสดีค่ะ หนูชื่อเย่เสี่ยวอี้”

“สวัสดี เสี่ยวอี้ “

สายตาที่ซ่างหยิงที่มองหญิงสาวก็เต็มไปด้วยความรักใคร่ เจียงสื้อสื้อที่อยู่ข้างๆเข้าใจแล้ว ว่านี่เป็นการนัดบอด

เธอมองไปฟางยู่เชินที่อยู่ตรงหน้าด้วยสายตาเห็นใจ

ฟางยู่เชินก็ดูออกแล้ว ก้มหน้าลง แกล้งทำเป็นไม่รู้

แต่เป็นไปได้ยังไงที่ซ่างหยิงจะปล่อยเขาไป ยื่นมือไปดึงตัวเขาขึ้นมา “ยู่เชินคนนี้ก็คือคุณน้ามั่นชิงที่เราชอบมากตอนเด็กๆไง ยังจำได้ไหม?”

“หา?” ฟางยู่เชินมองหน้าอันยิ้มแย้มของมั่นชิง สีหน้ามึนงง

พูดตามตรง เรื่องสมัยเด็ก เขาจะไปจำได้ยังไง

แต่ว่า เพื่อมารยาท ก็ยังพูดอย่างยิ้มแย้ม “คุณน้ามั่นชิง”

“ยู่เชินสูงขนาดนี้แล้วเหรอ” มั่นชิงสำรวจดูเขาหัวจรดเท้า ยิ่งดูยิ่งพอใจ “หน้าตาก็หล่อเหลามาก”

“ขอบคุณครับ” ฟางยู่เชินยิ้มอย่างเกรงใจ

“อย่ายืน รีบนั่งลง”

ซ่างหยิงบอกให้พวกเขานั่งลง เธอชี้ไปที่นั่งข้างฟางยู่เชิน พูดว่า “เสี่ยวอี้ หนูนั่งตรงนี้”

“ค่ะ” เย่เสี่ยวอี้นั่งลงข้างฟางยู่เชินอย่างเชื่อฟัง

เจียงสื้อสื้อขยับตัวอย่างรู้หน้าที่ นั่งเข้าไปมุมสุด เสิ่นมั่นชิงนั่งอยู่ข้างซ่างหยิง

“ท่านนี้คือ.....” เสิ่นมั่นชิงมองเจียงสื้อสื้ออย่างสงสัย

ซ่างหยิงรีบแนะนำ “เธอเป็นหลานสาวฉันเอง ลูกสาวของพี่สามฉัน”

“ลูกสาวของพี่เสว่มั่น?” เสิ่นมั่นชิงรู้สึกตะลึง “พี่เสว่มั่นกลับมาแล้วเหรอ?”

“อืม กลับมาแล้ว” ซ่างหยิงเปลี่ยนเรื่องทันที “พอแล้ว ไม่พูดเรื่องนี้ พูดเรื่องเธอดีกว่า พวกเธอกลับประเทศตั้งแต่เมื่อไหร่?”

“ช่วงก่อน” เสิ่นมั่นชิงถอนหายใจ “ยังไงก็ประเทศตัวเองดี เพราะฉะนั้นพวกเราตัดสินใจกลับมาอยู่ในประเทศแล้ว”

ซ่างหยิงฟังแล้ว “อย่างนี้ก็ดีเลย จากนี้ไปพวกเราก็ต้องไปมาหาสู่กันบ่อยๆ”

พูดแล้ว เธอก็หันไปดูเย่เสี่ยวอี้กับฟางยู่เชิน เห็นว่าพวกเขาสองคนเงียบมาก ไม่มีใครพูดกับใคร

เธอก็ขมวดคิ้วขึ้นเล็กน้อย

“ยู่เชิน อย่าเอาแต่นั่งเฉยๆ คุยกับเสี่ยวอี้หน่อย”

ได้ยินคำพูดนี้แล้ว เจียงสื้อสื้อเงยหน้าขึ้นมองฟางยู่เชิน อดยิ้มไม่ได้

พี่ชายที่น่าสงสารของเธอตอนนี้คงอยากหาข้ออ้างรีบออกจากที่นี่แน่นอน

ฟางยู่เชินเห็นว่าเธอกำลังแอบยิ้ม ก็ขึงตาใส่เธอ แล้วหันไปมองเสี่ยวอี้ มุมปากยิ้มขึ้นอย่างมารยาท “สวัสดีครับ ผมฟางยู่เชิน”

เย่เสี่ยวอี้ยิ้มอย่างเขินๆ “สวัสดีค่ะ ฉันชื่อเย่เสี่ยวอี้”