ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 1080

ข่ายสื้อลินจ้องหน้าเขาตาไม่กะพริบ มือที่ว่างข้างลำตัวกำแน่น

บรรยากาศเคร่งเครียดขึ้นมาทันที ไม่มีใครยอมใคร

ผ่านไปนานมาก ฝู้จิงเหวินพูดขึ้นท่ามกลางความเงียบ “ผมจะทำอะไรก็ต้องมีเหตุผลของผม คุณก็ถือสักว่าคุณไม่เห็นละกัน”

“ไม่ได้” ข่ายสื้อลินส่ายหน้า “ฉันไม่ยอมให้คุณทำเรื่องที่ทำร้ายศูนย์วิจัยแน่นอน”

ยิ่งไม่ยอมให้เขาเอาตัวไปเสี่ยง

เบอร์เกนน่ากลัวขนาดไหน เธอรู้ดีกว่าใคร ถ้ารู้เรื่อง เขาต้องไม่รอดแน่

“คุณแน่ใจเหรอว่าจะทำแบบนี้?” ฝู้จิงเหวินถาม

“ฉันกำลังช่วยคุณอยู่” ข่ายสื้อลินอารมณ์ร้อนขึ้นมา “คุณรู้ไหมว่าคุณกำลังทำอะไรอยู่? เพื่อเจียงสื้อสื้อคนเดียว คุณต้องทำถึงขั้นนี้เลยเหรอ? มันคุ้มไหม มันคุ้มค่าจริงๆเหรอ”

“หุบปาก” ฝู้จิงเหวินพูดอย่างโมโห หน้าหล่อบึ้งตึง สายตาอันเย็นชาดุจใบมีดอันแหลมคมจ้องหน้าเธออยู่ “ผมไม่อนุญาตให้คุณพูดแบบนี้”

ข่ายสื้อลินหัวเราะ ในเสียงหัวเราะนั้นเต็มไปด้วยความเสียดสี “คุณไม่ให้ฉันพูด ฉันก็จะพูด ฝู้จิงเหวิน คุณตื่นได้แล้ว ถึงแม้ว่าคุณจะทำมากแค่ไหน เจียงสื้อสื้อก็ไม่มีวันอยู่กับคุณ เธอแต่งงานแล้ว อ๊าก......”

ฝู้จิงเหวินเดินเข้าไปหาเธอ ยื่นมือไปบีบคอเธอไว้ สายตาอันโมโหจ้องตาเธอ ถามอย่างเคร่งขรึม “คุณพูดพอรึยัง?”

“ปล่อย ปล่อยฉันนะ” ข่ายสื้อลินพยายามผลักมือเขาออก แต่แรงของผู้หญิงก็สู้ผู้ชายไม่ได้ เธอได้แค่เสียแรงเปล่า

ยิ่งอยู่ยิ่งหายใจลำบาก เธอรู้สึกอึดอัดจนหน้าซีด

ตอนที่เธอคิดว่าเธอกำลังจะตายเพราะขาดลมหายใจ ฝู้จิงเหวินก็ปล่อยเธอ ให้ร่างของเธอล้มลงกับพื้นอย่างแรง จ้องมองเธอจากที่สูง น้ำเสียงเย็นชาและแข็งกระด้าง “จากนี้ไปผมไม่อยากได้ยินชื่อของสื้อสื้อจากปากของคุณ ถ้ามีอีกครั้ง ผมฆ่าคุณแน่”

สายตาของเขาเย็นชามากถึงมากที่สุด เหมือนกับเขาสามารถฆ่าเธอได้ในวินาทีถัดไป

ข่ายสื้อลินทนไม่ไหวจนเนื้อตัวสั่น เธอกัดริมฝีปากแน่น ตาแดงน้ำตาคลอ

เพราะอะไร?

เพราะอะไรเพื่อเจียงสื้อสื้อคนเดียว เขาถึงบ้าได้ถึงขนาดนี้?

ไม่พอใจ เธอไม่พอใจมาก

เธอไม่ให้เขาทำสำเร็จแน่นอน

ความโกรธแค้นประกายอยู่ในสายตาเธอ เธอกำหมัดไว้แน่น ถึงแม้เล็บจะจิกเนื้อจนรู้สึกเจ็บ

.......

เมื่อออกจากคอนโดของฝู้จิงเหวินแล้ว ข่ายสื้อลินก็ไปหาเบอร์เกนโดยตรง

เบอร์เกนอยู่ที่สโมสร สำหรับข่ายสื้อลินมาหาตัวเองดึกขนาดนี้ ทำให้เขาไม่พอใจ

เขายกแล้วเหล้าขึ้นมา ถามอย่างเรียบเฉย “มีเรื่องอะไรไหม?”

“ฉันอยากช่วยคุณไปจับเจียงสื้อสื้อ”

ข่ายสื้อลินเปิดปากพูด ก็ทำให้เบอร์เกนตะลึง ขมวดคิ้วแน่น “คุณรู้เรื่องนี้ได้ยังไง?”

“ฉันรู้ได้ยังไงไม่สำคัญ เรื่องสำคัญคือฉันยินดีไปจับเจียงสื้อสื้อแทนคุณ”

เบอร์เกนก้มหน้ามองเหล้าในแก้ว เหมือนกำลังพิจารณาคำขอของเขา

ข่ายสื้อลินกลัวเขาไม่ตอบรับ ก็พูดซ้ำ “ฉันจะช่วยคุณจับคนมาให้ได้ ขอให้คุณเชื่อฉัน”

“ฝู้จิงเหวินรู้เรื่องนี้ไหม?” เบอร์เกนรีบถาม

ข่ายสื้อลินตะลึง “เขาไม่รู้”

“ได้” เบอร์เกนพยักหน้า “ผมตกลงสำหรับคำขอของคุณ แต่ผมให้เวลาคุณเพียงหนึ่งอาทิตย์ ถึงเวลาแล้วผมต้องได้เจอเจียงสื้อสื้อ”

“ได้”

ข่ายสื้อลินก้มหน้าอย่างเคารพ มุมปากยิ้มขึ้นอย่างเย็นชา

ฝู้จิงเหวิน ฉันจะรอดูว่าถึงเวลาแล้วคุณจะช่วยเจียงสื้อสื้อยังไง

“ถ้าไม่มีเรื่องอื่นแล้ว ก็ไปได้” เบอร์เกนดูข่ายสื้อลินที่ยังยืนอยู่ จึงออกคำสั่งไล่คน

ข่ายสื้อลินก้มตัวเคารพแล้วก็หันหลังเดินจากไป

หลังจากที่เธอจากไปแล้ว ผู้หญิงคนหนึ่งเดินออกจากห้องข้างๆ เดินตรงไปนั่งข้างเบอร์เกน สองมือจับที่หน้าอกเขา ถามอย่างออดอ้อน “เธอคือใครคะ?”

“ทำไม หึงเหรอ?” เบอร์เกนมองหน้าหญิงสาวสีหน้ายิ้มเล็กน้อย