ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 1081

ทั้งสองคนไม่เพียงแต่รู้จักชื่อกัน แต่ยังแลกเปลี่ยนช่องทางการติดต่อกันด้วย แถมยังนัดที่พาเด็กๆ ออกไปเล่นด้วยกันอีกด้วย

“แล้วฉันจะติดต่อเธอนะ”

เจียงสื้อสื้อโบกไม้โบกมือให้เหลียงซินเวยที่กำลังจะเดินออกจากซูเปอร์มาร์เก็ต

เหลียงซินเวยพยักหน้าให้เบาๆ แล้วเดินออกจากซูเปอร์มาร์เก็ตไป

เจียงสื้อสื้อมองดูหมายเลขโทรศัพท์ด้วยความพึงพอใจ และมุมปากของเธออดไม่ได้ที่จะแย้มขึ้นขึ้น

ครั้งนี้เธอคงเหมือนกับซ่างกวนหยวนแล้วมั่ง

หลังจากซื้อเสร็จ เจียงสื้อสื้อก็กลับบ้าน

ทันทีที่กลับถึงบ้าน ก็ได้ยินเสียงหัวเราะของเด็กน้องดังขึ้น

เธอรีบสวมรองเท้าแตะและเดินตามเสียงไปอย่างรวดเร็ว

เมื่อเห็นเสี่ยวเป่าและเถียนเถียน รอยยิ้มที่มีความสุขได้เติมเต็มใบหน้าของเธอทันที เธอเรียกออกไปด้วยความดีใจว่า "เสี่ยวเป่า เถียนเถียน"

เมื่อได้ยินเสียงของเธอ เด็กน้อยทั้งสองก็หันหน้ามาอย่างพร้อมเพรียงกัน

“หม่ามี๊!”

เด็กน้อยทั้งสองวิ่งไปหาเธออย่างมีความสุข

เธอย่อตัวลงอย่างรวดเร็ว เด็กน้อยทั้งสองฟุบเข้ามาในอ้อมอกของเธอ กอดเธอไว้แน่น

“หม่ามี๊ หนูคิดถึงแม่มากเลยค่ะ” เถียนเถียนใช้หน้าชายเล็กๆถูไถไปที่ลำคอของเธอ

เจียงสื้อสื้อจับมือโอบเด็กๆไว้คนละข้าง เธอก็หลับตาสัมผัสกับความอบอุ่นจากเด็กน้อยทั้งสอง คนหนึ่งหัวใจนุ่มนวลราวกับแอ่งน้ำ

เสี่ยวเป่ากอดเธออย่างเงียบๆ ดวงตาที่เหมือนลูกกวางจ้องมองมาที่เธอพร้อมกับน้ำตาที่เปียกปอน ราวกับว่าเธอจะหายไปทันทีที่เขากะพริบตา

“หนูสองคนอยู่ที่บ้านทำตัวเป็นเด็กดีรึเปล่า?” เจียงสื้อสื้อลืมตาขึ้น มองไปที่เสี่ยวเป่า จากนั้นก็มองไปที่เถียนเถียนแล้วถามด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน

“ค่ะ!” เถียนเถียนตอบเสียงดังลั่น “หนูกินอย่างว่าง่าย แปรงฟันอย่างว่าง่าย และนอนอย่างว่าง่ายด้วยค่ะ”

เจียงสื้อสื้อแสร้งทำเป็นประหลาดใจ “จริงเหรอจ้ะ เถียนเถียนของเราเก่งขนาดนี้เลยเหรอ?”

“แน่นอนอยู่แล้วค่ะ” เถียนเถียนยกคางขึ้นมาอย่างภาคภูมิใจ

เจียงสื้อสื้อรู้สึกขบขัน ยกมือขึ้นลูบหัวน้อยๆของเธอ แล้วมองไปที่เสี่ยวเป่าที่ยังคงเงียบอยู่ และถามไปว่า "แล้วเสี่ยวเป่าล่ะ?"

“ผมก็เหมือนกับน้องเลยครับ”

แม้ว่าจะไม่มีการแสดงสีหน้าใดๆ แต่ก็สามารถเห็นได้ว่าเขาตั้งตารอคำชมจากเธอเช่นกัน

"เสี่ยวเป่าของเราก็เก่งมากเหมือนกัน"

เจียงสื้อสื้อลูบหัวของเขา ยืนขึ้น แล้วเดินจูงเด็กทั้งสองไปนั่งที่โซฟา

ในเวลานี้ ซ่างหยิงก็เข้ามา มองดูเด็กน้อยสองคนด้วยรอยยิ้ม “พวกเขามาถึงก็เอาแต่งอแงร้องหาเธอ ฉันเกลี้ยกล่อมพวกเขามาเป็นเวลานานกว่าพวกเขาจะยอมหยุด”

“ที่คุณยายพูดจริงรึเปล่า?” เจียงสื้อสื้อมองไปที่เด็กน้อยสองคน

เถียนเถียนแลบลิ้นออกมาด้วยความเขินอายเล็กน้อย "ก็หนูคิดถึงหม่ามี๊แล้ว เลยงอแงที่จะหาหม่ามี๊ค่ะ"

เจียงสื้อสื้อลูบหัวของเธอและพูดด้วยรอยยิ้มว่า "ต่อไปห้ามทำแบบนี้อีกนะ"

“ค่ะ” เถียนเถียนตอบอย่างเชื่อฟัง

เจียงสื้อสื้อมองไปรอบ ๆ “กู้เนี่ยนอยู่ที่ไหน?"

เธอมองไปที่ซ่างหยิง

“พอเขาพาเด็กๆมาส่งก็กลับไปเลย เขาบอกว่ามีงานที่บริษัทต้องกลับไปจัดการ"

“โอ้” เจียงสื้อสื้อพยักหน้า “ลำบากเขาแล้ว เขาจะต้องยุ่งแน่นอน ในช่วงที่เฟิงเฉินไม่อยู่แบบนี้”

ถ้าไม่ได้ผู้ช่วยที่มีความรับผิดชอบอย่างกู้เนี่ยนละก็ จิ้นเฟิงเฉินก็คงไปอิตาลีได้อย่างสบายใจไม่ได้

ตอนกลางคืน ฟางยู่เชินกลับบ้าน เขาก็รู้สึกดีใจมากเมื่อเห็นเด็กน้อยสองคนนี้

เมื่อเด็กน้อยทั้งสองเห็นเขาก็ดีใจไม่ต่างกัน

“น้าชายเล็ก” เถียนเถียนวิ่งไปหาเขา

“เถียนเถียน” ฟางยู่เชินอุ้มเธอขึ้นมาทันที ทั้งสองแตะหน้าผากกันอย่างรักใคร่

“น้าชายเล็ก ดูหล่อขึ้นอีกแล้ว” เถียนเถียนพูดเสียงอ้อแอ้

คำพูดเหล่านี้ทำให้ทุกคนต้องยิ้มออกมา