ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 1082

“พี่ พี่กำลังคิดอะไรอยู่คะ?” เจียงสื้อสื้อมองฟางยู่เชินด้วยความสงสัย

ฟางยู่เชินได้สติกลับมาแล้วยิ้มๆ "ไม่มีอะไร"

“หือ ฉันนึกว่ากำลังคิดถึงเวยเวยซะอีก”

การหยอกล้อของเจียงสื้อสื้อทำให้ฟางยู่เชินถึงกับยิ้มไม่ออก "ฉันจะไปคิดถึงเธอทำไม?"

“อืม…...” เจียงสื้อสื้อคิดอย่างจริงจัง “ฉันมีความคิดอย่างหนึ่ง อยากฟังไหมคะ?”

"ลองว่ามาซิ"

“พี่ไม่ชอบเย่เสี่ยวอี้ใช่มั้ยคะ? ถ้าอย่างนั้นพี่ก็หาใครสักคนมาแกล้งเป็นแฟนของพี่ ทำให้น้าสะใภ้เล็กล้มเลิกความคิดที่จะจับคู่พี่กับคนอื่นไปก่อน”

“ว้าว” ฟางยู่เชินอุทานออกมา “แผนนี้ของเธอไม่เลว”

เจียงสื้อสื้อเชิ้ตคางขึ้นอย่างได้ใจ "แน่นอน ลืมไปแล้วเหรอว่าฉันเป็นใคร"

“เธอคือเจียงสื้อสื้อ น้องสาวของฉัน” ฟางยู่เชินดีดหน้าผากของเธอเบา ๆ และพูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่สบอารมณ์ว่า “หาคนมาแกล้งเป็นแฟน แต่เธอเท่านั้นแหละที่สามารถคิดออกมาได้ นี่ไม่ใช่การหลอกลวงกับแม่ของฉันรึไง?"

เจียงสื้อสื้อลูบๆหน้าผากของเธอ"ก็ได้ ฉันแค่คิดแผนนี้ขึ้นมาได้กะทันหันเท่านั้น"

ไม่อย่างนั้น ด้วยความคิดที่อยากจะอุ้มหลานของน้าสะใภ้เล็ก เธอจะทำทุกอย่างเพื่อจับคู่เขากับเย่เสี่ยวอี้ให้ได้ จนกว่าสำเร็จถึงจะยอมเลิก

“ฉันยอมพูดความจริง ดีกว่าต้องโกหกแม่” ฟางยู่เชินยักไหล่

“โอเค” เจียงสื้อสื้อเม้มปาก “ถือซะว่าฉันไม่ได้พูดถึงเรื่องนี้แล้วกันนะคะ”

ฟางยู่เชินโน้มตัวเข้ามาใกล้เธอ ดวงตา ของเขาจับจ้องไปที่ใบหน้าชายเล็กๆ ของเธอ “บอกมาตามตรงว่าเธอต้องการให้ใครมาแกล้งเป็นแฟนฉัน?”

เจียงสื้อสื้อก้าวถอยหลังและมองหันไปทางอื่นด้วยความอึดอัด "จะเป็นใครได้อีกล่ะ"

ฟางยู่เชินเลิกคิ้วขึ้น “เหลียงซินเวย?”

“ค่ะ ก็เธอนั่นแหละ” เจียงสื้อสื้อแตะจมูกของเธอและอธิบายไปว่า “ฉันแค่คิดว่าเธอเป็นคนดีและเหมาะกับพี่มากเท่านั้น”

ฟางยู่เชินล้วงมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกงแล้วยิ้มออกมาด้วยความจนใจ “นั่นเป็นแค่สิ่งที่เธอคิด ฉันบอกไปแล้วว่าตอนนี้ฉันแค่ต้องการทำงานให้ดียังไม่อยากคิดเรื่องแฟน”

“ถึงพี่ไม่อยาก น้าสะใภ้เล็กก็จะบังคับให้พี่มีอยู่ดี”

“งั้นค่อยว่ากันตามสถานการณ์แล้วกัน” ฟางยู่เชินลูบหัวเธอ “ไปกันเถอะ ไปกินข้าวกัน”

เมื่อมองดูแผ่นหลังที่กำลังเดินไปยังห้องอาหารของเขา เจียงสื้อสื้อก็ถอนหายใจออกมาเบา ๆ

“หม่ามี๊ น้าชายเล็กชอบน้าหยวนหยวนไม่ใช่เหรอครับ?” จู่ๆเสี่ยวเป่าก็ถามขึ้น

เจียงสื้อสื้อตกใจและก้มลงไปมองเขาด้วยความประหลาดใจ "หนูรู้ได้ยังไงว่าน้าชายเล็กของน้าหยวนหยวน?"

"ผมดูออกครับ"

เจียงสื้อสื้อขมวดคิ้ว “ดูออกอย่างนั้นเหรอ?”

เด็กคนนี้สามารถเข้าใจเรื่องพวกนี้ได้ตั้งแต่อายุยังน้อยเลยเหรอ?

“ครับ น้าชายเล็กมักจะจ้องที่น้าหยวนหยวน เหมือนกับที่พ่อชอบจ้องหม่ามี๊เลย”

เจียงสื้อสื้อยิ้มออกมา “ที่แท้ก็เป็นแบบนี้นี่เอง”

เธอนั่งลง มองไปที่เสี่ยวเป่าในระดับสายตาเดียวกัน แล้วพูดอย่างจริงจังว่า "น้าชายเล็กของหนูไม่ได้ชอบน้าหยวนหยวนแล้ว ต่อไปหนูก็ไม่ต้องพูดถึงน้าหยวนหยวนอีกนะรู้มั้ย?"

“ทำไมล่ะครับ?” เสี่ยวเป่าถามอย่างสงสัย

“ทำไมนะเหรอ?” เจียงสื้อสื้อคิดอยู่ครู่หนึ่ง “เพราะถ้าพูดถึงน้าหยวนหยวน น้าชายเล็กจะเสียใจ หนูไม่อยากให้น้าชายเล็กต้องเสียใจใช่มั้ย?”

เสี่ยวเป่าพยักหน้า

“แบบนั้นก็ดี ต่อไปก็อย่าพูดถึงน้าหยวนหยวนอีกนะ”

ความจริง เจียงสื้อสื้อไม่อยากพูดถึงซ่างกวนหยวนอีก พอนึกถึงการที่ตัวเองมองว่าเขาเป็นเพื่อนที่ดี แต่พวกเขาก็จ้องที่จะฮุบสามีของตัวเองซะได้

มันเป็นความรู้สึกแย่ๆที่เหมือนเอาหัวใจไปให้หมากินเลย

……

หลังอาหารเย็น เจียงสื้อสื้อก็พาเด็กสองคนขึ้นไปชั้นบน

ทันทีที่เธอเข้ามาในห้อง เธอหยิบมือถือออกมากดวิดีโอคอล

ไม่นาน ทางนั้นก็รับสาย จิ้นเฟิงเฉินปรากฏขึ้นบนหน้าจอโทรศัพท์

“เสี่ยวเป่า เถียนเถียนมาหาแด๊ดดี่หน่อย”

พอเจียงสื้อสื้อเรียกแบบนั้น เด็กน้อยสองคนที่กำลังวิ่งอยู่รอบห้องก็รีบวิ่งมาข้างเธอทัน แล้วทักทายจิ้นเฟิงเฉินที่อยู่บนหน้าจอโทรศัพท์อย่างพร้อมเพรียงกันว่า "แด๊ดดี้"

เจียงสื้อสื้อถลึงตาใส่เขา "พอเลยค่ะ อย่าพูดแบบนี้ต่อหน้าเด็กๆนะคะ "

ทันใดนั้น ก็ได้ยินเถียนเถียนพูดกับเสี่ยวเป่าว่า "พี่คะ แด๊ดดี้บอกว่าคิดถึงหม่ามี๊ด้วยแหละ” "

“อืม หม่ามี๊ก็คิดถึงแด๊ดดี้เหมือนกัน” เสี่ยวเป่าพูด

“อย่าพูดมั่วๆนะ” เจียงสื้อสื้อหันไปแสร้งทำหน้าไม่พอใจ

เถียนเถียนแสดงสีหน้าประหลาดใจออกมา “หม่ามี๊ไม่คิดถึงแด๊ดดี้เหรอคะ?”

เจียงสื้อสื้อถึงกับพูดไม่ออกเลย

“หม่ามี๊ต้องคิดถึงแด๊ดดี้อยู่แล้ว” เสี่ยวเป่าตอบแทนเจียงสื้อสื้ออย่างมั่นใจ

“ถ้าอย่างนั้นเราไม่ได้พูดมั่วๆ” เถียนเถียนมองไปที่เสี่ยวเป่าพี่ชายของเธอ

เสี่ยวเป่าพยักหน้า “อืม ไม่ได้มั่ว”

เจียงสื้อสื้อถูกเด็กน้อยสองคนพูดจนต้องขำออกมา เธอก็ส่ายหัว "เอาล่ะ พวกลูกไม่ได้พูดมั่วๆ ไปเล่นกันเองไป หม่ามี๊กับแด๊ดดี้มีอะไรต้องคุยกันนิดหน่อย"

หลังจากที่เด็กสองคนเดินออกไป เจียงสื้อสื้อถึงได้หันมาสนใจจิ้นเฟิงเฉินที่อยู่ในหน้าจอโทรศัพท์อีกครั้ง

เธอมองมาที่เขา "วันนี้ฉันรู้จักเพื่อนใหม่เพิ่มอีกคน"

"ใครครับ?"

"เป็นสาวน้อยแสนสวยคนหนึ่ง"

จิ้นเฟิงเฉินขมวดคิ้ว "ในช่วงนี้คุณพยายามอย่าออกไปข้างนอกและอย่าติดต่อกับคนที่คุณไม่รู้จักใช่ไหมมากนัก"

“ทำไมเหรอคะ?” เจียงสื้อสื้อถามด้วยความสงสัย

“ไม่ต้องถาม ทำตามที่ผมบอกก็พอ”

เขาไม่ต้องการบอกเธอว่าเบอร์เกนอาจจะลงมือกับเธอ เขากลัวว่ามันจะทำให้เธอกับคนในตระกูลฟางต้องตื่นตระหนก แต่อะไรที่ควรป้องกันได้ก็ต้องป้องกันอยู่ดี

เจียงสื้อสื้อได้แต่พยักหน้าตอบ "ได้ค่ะ ฉันจะไม่พยายามออกไปข้างนอก"

การที่เขาจะบอกให้เธอทำแบบนี้ เขาก็ต้องมีเหตุผลของเขา และทั้งหมดที่เธอทำได้คือฟังเขาและหยุดสร้างปัญหาให้เขา