ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 1083

ฝู้จิงเหวินวาดแผนผังโครงสร้างของสถาบันเสร็จแล้ว แต่เขารายละเอียดบางอย่างก็จำไม่ได้

ในวันนี้ เขาอาศัยช่วงพัก จึงได้เดินสำรวจสถาบันอีกครั้ง

"ศาสตราจารย์คูรี่พร้อมที่ทำการทดลองกับคนจริงแล้ว"

เมื่อเขาเดินไปที่มุมที่นักวิจัยมักสูบบุหรี่ นั้น จู่ๆเขาก็ได้ยินประโยคนั้นดังขึ้น

ขาเขาหยุดเดินโดยสัญชาตญาณทันที เขายื่นหน้าออกไปดู ปรากฏว่าเป็นผู้ช่วยสองคนของศาสตราจารย์แกงคูรี่กำลังคุยกันอยู่

ทดลองกับคนอย่างนั้นเหรอ?

เขาขมวดคิ้วและรีบซ่อนตัวอยู่หลังกระถางต้นไม้ข้างๆ

“อันที่จริง ผมไม่อยากทำการทดลองกับคนจริงเลย มันโหดร้ายเกินไป”

“ถ้าคุณไม่ทำ ศาสตราจารย์คูรี่ไม่มีทางปล่อยคุณไปแน่นอน”

“เฮ้อ ถ้าผมรู้ผมคงไม่มาเป็นผู้ช่วยของเขาแล้ว เอาแต่ทำการทดลองที่โหดร้าย คุณรู้ไหม? คุณเบอร์เกนเคยสัญญาว่าจะจับคนมาให้เขาแล้ว”

“จับใครเหรอ?”

“ได้ยินมาว่าเป็นคนที่ติดเชื้อไวรัสแล้วแต่ยังมีชีวิตอยู่ได้ คุณว่า มีคนที่ติดเชื้อแล้วยังรอดมาได้จริงๆเหรอ?”

เมื่อได้ยินแบบนั้น ในหัวของฝู้จิงเหวินก็นึกถึงเจียงสื้อสื้อขึ้นมาทันที

ใบหน้าของเขาซีดเผือดไปทันที หรือคนที่ศาสตราจารย์คูรี่ต้องการจับจะเป็นสื้อสื้อ?

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ เขาก็ไม่มีอารมณ์จะฟังต่อแล้ว จึงหันหลังแล้วเดินจากไป

ขณะที่เขาเดินออกจากสถาบัน เขาหยิบก็โทรศัพท์มือถือออกมาแล้วส่งรูปที่วาดเสร็จแล้วไปให้จิ้นเฟิงเฉินพร้อมกับข้อความที่ว่า สื้อสื้อตกอยู่ในอันตราย

ทันทีที่ข้อความถูกส่งออกไป เขาก็เห็นเบอร์เกนกำลังเดินเข้ามาหาเขา

ฝู้จิงเหวินรีบลบข้อความทิ้ง มือข้างที่จับมือถือไว้ก็ล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกง แสร้งทำเป็นว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น รอให้เบอร์เกนเข้ามาใกล้ๆ เขาค่อยก้มหน้าลงด้วยความเคารพ "คุณเบอร์เกน"

เบอร์เกนหยุดอยู่ตรงหน้าเขา เอียงหัวมามองเขาแล้ว "ฝู้ คุณจะออกไปไหน?"

“มีธุระนิดหน่อยครับ” ฝู้จิงเหวินตอบไปตามตรง

เบอร์เกนพยักหน้าแล้วขยิบตาให้ลูกน้องของเขา "หลายวันนี้พวกคุณไปติดตามคุณฟูแล้วกัน ถ้าเขาต้องการความช่วยเหลืออะไรก็ต้องช่วย เข้าใจมั้ย?"

“ครับ” ลูกน้องหลายคนที่มากับเขาตอบรับพร้อมกัน

“คุณเบอร์เกนครับ ฉันไม่มีอะไรให้คนช่วยเลยครับ” ฝู้จิงเหวินปฏิเสธด้วยใบหน้าที่เรียบเฉย

“ฝู้ คุณคิดว่าที่ผมส่งคนไปติดตามคุณ เพื่อให้ช่วยเหลือคุณจริงๆอย่างนั้นเหรอ?” เบอร์เกนจ้องมาที่เขาด้วยแบบจะยิ้มไม่ยิ้ม

ฝู้จิงเหวินไม่นิ่งเงียบ มือของเขาในกระเป๋ากางเกงกำแน่นโดยไม่รู้ตัว

“ต่อจากนี้คูรี่มีการทดลองที่สำคัญมากต้องทำ ไม่ต้องการเกิดอุบัติเหตุใดๆขึ้น คุณน่าจะเข้าใจสิ่งที่ผมต้องการสื่อใช้มั้ย?” เบอร์เกนยิ้มอย่างมีความหมาย

“เข้าใจครับ” ฝู้จิงเหวินพยักหน้า

เขาแค่ต้องการจับตาดูตัวเองเท่านั้น เพื่อเวลาที่จับสื้อสื้อมา จะได้ไม่ทำให้เสียเรื่อง

“เข้าใจก็ดีแล้ว”

เบอร์เกนไม่พูดอะไรอีกและเดินดุ่มๆเข้าไปข้างใน

ฝู้จิงเหวินหันมองไปแผ่นหลังของเขาจนหายไปในมุมทางเดิน จากนั้นก็ถอนสายตากลับมา เหลือบมองพวกลูกน้องของเขาดวงตาของเขาหรี่เล็กลง จากนี้ไปถ้าเขาคิดจะทำอะไรมันก็จะยากขึ้นไปอีก

...

จิ้นเฟิงเฉินได้รับข้อความ พอเห็นคำว่า "สื้อสื้อตกอยู่ในอันตราย" นัยน์ตาของเขาก็หดลง หรือที่เขาคาดเดาไว้จะเป็นจริง?

เขาโทรหาฝู้จิงเหวิน แต่ก็ไม่มีใครรับสายเลย

ลางสังหรณ์ที่ไม่ดีแวบเข้ามาในหัว

ในเวลาเดียวกัน เห้อซูหานเดินดุ่มๆเข้ามา "คุณชายครับ เบอร์เกนส่งคนไปที่ในประเทศครับ"

ข้อมูลนี้บวกกับข้อมูลที่ฝู้จิงเหวินส่งมา ยืนยันแล้วว่าการเดาของจิ้นเฟิงเฉินนั้นถูกต้อง

ทันทีที่เขารู้ว่าคูรี่ได้ค้นคว้ายาออกมาได้แล้ว เขาคิดว่าอีกฝ่ายอาจต้องการใช้มันทดลองกับคนจริงๆ แบบนี้ถึงจะรู้ได้ว่ายานั้นมีประสิทธิภาพในการกับไวรัสจริงๆ หรือไม่

ส่วนหนูทดลองตัวนี้ จะดีที่สุดก็ต้องเป็นคนที่ติดเชื้อไปแล้ว

คนเดียวในโลกที่ติดเชื้อไวรัสที่ยังมีชีวิตอยู่ก็คือสื้อสื้อ

ดังนั้น สื้อสื้อจึงเป็นเป้าหมายแรกที่พวกเขาเล็งไว้

"ผมจำเป็นต้องกลับประเทศ"

เห้อซูหานรีบพูดขึ้นมาทันที "ผมจะจองตั๋วให้คุณเดี๋ยวนี้เลยครับ"

ในตอนที่เห้อซูหานหันหลังแล้วกำลังจะเดินออกไปอยู่นั้นเอง จิ้นเฟิงเฉินก็เรียกเธอไว้ก่อน “เดี๋ยวก่อน อย่าเพิ่งจองตั๋ว”