ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 1084

จิ้นเฟิงเฉินเดินออกจากสถาบันและเห็นเบอร์เกนที่อยู่ตรงหน้า

“คุณจิ้น สวัสดียามดึกครับ” เบอร์เกนมองเขาด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม

จิ้นเฟิงเฉินหยุดเดิน กำมือทั้งสองข้างกำแน่นขึ้นเรื่อยๆ จ้องมองที่เขาด้วยสายตาที่เย็นชา

“ทำไมคุณไม่บอกผมก่อนว่ามาที่อิตาลี? ผมจะได้ต้อนรับคุณในฐานะเจ้าบ้านอย่างเต็มที่”

แม้ว่าเบอร์เกนจะกำลังยิ้มอยู่ แต่ก็ยังรู้สึกถึงความเย็นยะเยือกที่ซ่อนอยู่ในรอยยิ้มนั้น

“ผมจะไปกล้ารบกวนคุณเบอร์เกนได้ยังล่ะครับ?” เสียงของจิ้นเฟิงเฉินนั้นค่อนข้างเรียบเฉย

“จะเกรงใจอะไรขนาดนั้นครับ?” เบอร์เกนมองไปยังสถาบันวิจัยที่อยู่ข้างหลังเขาด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้มมากขึ้น “การที่คุณไม่มารบกวนผม สถานการณ์มันยิ่งดูแย่หนักเข้าไปอีกไม่ใช่เหรอครับ?”

จิ้นเฟิงเฉินไม่ได้พูดอะไร

“คุณพูดมาหน่อยซิว่าคุณทำลายสถาบันวิจัยของผมไปกี่ที่แล้ว?” เบอร์เกนยักคิ้วให้เขา “ถ้าคุณไม่อยากพูด เดี๋ยวผมพูดแทนคุณเอง ไม่นานมานี้ คุณทำลายสถาบันวิจัยของผมไปหลายแห่ง และยังเอาตัวอย่างไวรัสบางส่วนไปด้วย คราวนี้คุณทำลายสถาบันวิจัยที่สำคัญที่สุดของผมโดยตรง แต่น่าเสียดายที่คุณไม่สามารถเอาผลการวิจัยที่สำคัญที่สุดไปได้ "

ตอนที่เขาพูดแบบนั้นออกมา เบอร์เกนไม่ได้ปกปิดความสะใจบนใบหน้าของเขาเลยแม้แต่น้อย

“คุณสงสัยไหมว่าทำไมคนของผมถึงถอนตัวเร็วได้ขนาดนี้?”

จิ้นเฟิงเฉินกระตุกคิ้วเล็กน้อย แต่ก็แค่มองเขาอย่างเงียบไ

“เพราะผมรู้ว่าคุณมาอิตาลีนานแล้ว” ความจริงจุดนี้จิ้นเฟิงเฉินได้คาดการณ์ไว้แล้ว

"ในงานเลี้ยงวันเกิดของภรรยาผม ผมก็จำคุณได้แล้ว" เบอร์เกนพูด "ในเมื่อคุณเป็นศัตรูตัวฉกาจที่สุดของผม ผมจึงเป็นรู้จักคุณดีที่สุด"

หลังจากที่สถาบันถูกทำลายไปครั้งก่อน เขามีความเข้าใจอย่างลึกซึ้งในตัวจิ้นเฟิงเฉิน เขารู้ทุกอย่างตั้งแต่ภูมิหลังทางครอบครัวไปจนถึงนิสัยเล็กๆ น้อยๆ จิ้นเฟิงเฉินจนหมดแล้ว

“เหตุการณ์ในวันนี้เป็นฉากที่คุณจัดขึ้นใช่ไหมครับ?” จิ้นเฟิงเฉินถาม

“ถูกต้องครับ ผมแค่รอดูคุณอยู่ที่นี่”

เบอร์เกนหันไปพูดกับลูกน้องของเขาว่า "พวกคุณยังไม่รีบไปต้อนรับคุณท่านจิ้นอีก"

ทันทีที่เขาพูดแบบนั้นออกมา ลูกน้องของเขาตะโกนพร้อมกันว่า “ยินดีต้อนรับครับคุณท่านจิ้น”

เห้อซูหานกับชีซาที่อยู่ในสถาบันวิจัยที่ได้ยินเสียงนี้ ก็หันมามองหน้ากันแล้วรีบวิ่งออกไปทันที

พอพวกเขาออกไปเห็นเบอร์เกน ทั้งคู่ก็ตกใจทันที

“คุณชาย นี่มันเกิดอะไรขึ้นครับ?” เห้อซูหานวิ่งไปข้างๆจิ้นเฟิงเฉิน จ้องมองที่พวกเบอร์เกนด้วยสายตาที่หวาดระแวง

“ไม่มีอะไร” จิ้นเฟิงเฉินเหลือบมองเขา เหมือนมุมปากของเขาจะแย้มขึ้นมาแวบหนึ่ง แล้วเขาก็ลดเสียงลงและพูดว่า “เดี๋ยวหาวิธีจัดการพวกเขาทิ้งซะ”

เห้อซูหานพยักหน้า “ครับ”

ชีซาก็ได้ยินแบบนั้นเหมือนกัน เธอก็พูดห้ามอย่างรวดเร็ว “อย่าทำเป็นคิดทำอะไรวู่วามนะ ใครจะไปรู้ว่าพวกเขายังมีคนรอซุ่มโจมตีอยู่รึเปล่า?”

เบอร์เกนเห็นว่าพวกของจิ้นเฟิงเฉินออกมาแล้ว เขาก็เปลี่ยนจากใบหน้าที่ยิ้มแย้มเมื่อจากเป็นใบหน้าที่เคร่งขรึมแล้วพูดไปว่า "นี่คุณท่านจิ้น ผมต้องการเลี้ยงเครื่องดื่มคุณสักแก้ว คุณน่าจะมีเวลาใช่ไหมครับ?"

“ถ้าผมปฏิเสธล่ะครับ?” จิ้นเฟิงเฉินไม่ตอบแต่ถามกลับ

“งั้นก็อย่าโทษที่ผมลงมือแล้วกันครับ”

ทันทีที่เบอร์เกนพูดจบ คนที่อยู่ข้างหลังเขาก็พากันชักปืนออกมา

เมื่อเห็นแบบนี้ เห้อซูหานก็รีบขึ้นมาปกป้องจิ้นเฟิงเฉินอยู่ข้างหน้า ส่วนคนอื่นๆ วิ่งไปข้างหน้าสองสามก้าว แล้วชักปืนออกมาเล็งไปที่พวกเบอร์เกนเหมือนกัน

ทั้งสองฝ่ายเผชิญหน้ากัน บรรยากาศเริ่มตึงเครียดขึ้นมาทันที

ชีซามองไปรอบ ๆ เอนตัวเข้าไปหูจิ้นเฟิงเฉินแล้วพูดว่า "ถ้าต้านไม่ไหว เราก็ถอยกลับไปที่สถาบันวิจัยแล้วค่อยหาวิธีหนีออกไปอีกที"

จิ้นเฟิงเฉินเหลือบมองเธอด้วยท่าทางครุ่นคิด

ในขณะนั้นเองเสียงของผู้หญิงก็ดังขึ้น

“คุณเบอร์เกนคะ นี่ก็ดึกมากแล้ว คุณยังทำงานอยู่อีกเหรอคะ?”

มันเป็นเสียงที่คุ้นเคย

จิ้นเฟิงเฉินมองตามเสียงไป รูม่านตาแข็งเกร็ง เป็นซ่างกวนหยวนนี่เอง

สายตาของซ่างกวนหยวนกวาดตามองผ่านใบหน้าของเขาแล้วไปหยุดอยู่ที่เบอร์เกน