ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 1090

ตอนที่เบอร์เกนเห็นหน้าเจียงสื้อสื้อนั้น เขารู้สึกก็ตกใจมาก

"คุณนั้นเอง!"

เจียงสื้อสื้อมองเขาด้วยการเยาะเย้ยที่มุมปากของเขา "ที่แท้คุณก็คือคุณเบอร์เกนนี่เอง"

ยังจำผู้ชายที่ช่วยตัวเองไว้ในคืนนั้นได้เลย เขาเองก็ชื่อเบอร์เกนด้วยเหมือนกัน เธอไม่เคยเอาสองคนนี้มารวมกันมาก่อน แต่ไม่คิดเลยว่าพวกเขาจะเป็นคนคนเดียวกัน

“โซเฟย่า” เบอร์เกนหัวเราะออกมาเบาๆ “ที่แท้คุณก็คือเจียงสื้อสื้อนี่เอง โลกนี้มันช่างแคบซะเหลือเกิน”

ที่แท้พวกเขาก็รู้จักกันมานานแล้ว

ข่ายสื้อลินที่ยืนอยู่ข้างๆต้องขมวดคิ้ว “คุณเบอร์เกน คุณรู้จักเธอด้วยเหรอคะ?”

เบอร์เกนเหลือบมองไปที่เธอแล้วพูดออกมาอย่างเรียบเฉยว่า "เคยมีวาสนาได้เจอกันครั้งหนึ่ง"

หลังจากครั้งนั้น เขามักจะนึกถึงเธออยู่บ่อยครั้ง นึกถึงใบหน้าตะวันออกที่งดงามของเธอ

ข่ายสื้อลินรู้สึกได้ว่า เบอร์เกนสนใจในตัวเจียงสื้อสื้อมาก

เพื่อป้องกันไม่ให้เขาปล่อยไปจากความรู้สึกเหล่านั้น เธอจึงรีบพูดว่า "คุณเบอร์เกนคะ ศาสตราจารย์คูรี่กำลังรอการทดลองอยู่นะคะ"

“ใจเย็นๆครับ” เบอร์เกนจ้องเขม็งไปที่เจียงสื้อสื้อ

เธอดูมีสติมาก ไม่มีความตื่นตระหนกหรือหวาดกลัวเลย

เขาอดไม่ได้ที่จะรู้สึกสงสัย “คุณไม่กลัวเหรอครับ?”

“กลัวค่ะ” เจียงสื้อสื้อตอบได้ตรงมาก

“จริงเหรอครับ?” เบอร์เกนมองเธอตั้งแต่หัวจรดเท้า “ทำไมผมถึงดูไม่ออกล่ะครับ?”

“ถ้าฉันแสดงให้เห็น แล้วคุณจะปล่อยฉันไหมล่ะ?”

"ไม่ครับ"

“งั้นทำไมฉันต้องเสียพลังงานเพื่อทำแบบนั้นด้วยล่ะคะ?” เจียงสื้อสื้อถามเขากลับ

เบอร์เกนมองตรงเข้าไปในดวงตาที่ใสสะอาดของเธอ และความรู้สึกแปลกๆ แล่นผ่านเข้ามาในใจของเขา เขาหลบตาอย่างรวดเร็วแล้วออกคำสั่งไปว่า “พาเธอไปขังที่ห้องบนที่อยู่ชั้นสอง”

"ครับ"

เจียงสื้อสื้อถูกคุมตัวขึ้นไปชั้นบน

“คุณเบอร์เกน คุณไม่รีบเหรอคะ?” ข่ายสื้อลินถาม

“มีอะไรรีบร้อน?” เบอร์เกนถามโดยไม่ตอบ

“การทดลองไงคะ ศาสตราจารย์คูรี่ไม่ได้พัฒนายาออกมาได้แล้วไม่ใช่เหรอคะ เขารอแค่ทดสอบประสิทธิภาพของยาเท่านั้น”

เบอร์เกนขมวดคิ้ว “ลิน ทำไมคุณดูจะรีบร้อนกว่าผมอีกนะ?”

นัยน์ตาของข่ายสื้อลินเลิกลักไปแวบหนึ่ง “ฉันก็แค่รีบร้อนแทนคุณเท่านั้น การวิจัยนี้เราทำการทดลองกันมาเป็นเวลานานแล้ว พอเห็นว่ามันกำลังจะสำเร็จ ฉันก็ต้องร้อนใจแน่นอนอยู่แล้วสิคะ”

“เรื่องของผมไม่ต้องให้คุณมาชี้นู่นชี้นี่หรอก” ” เบอร์เกนตักเตือนแล้วเหลือบมองเธอแวบหนึ่ง

ข่ายสื้อลินตื่นตระหนกแล้วก้มหน้าลงอย่างรวดเร็ว "ขอโทษค่ะ ฉันล้ำเส้นเกินไป"

“ลิน คุณต้องจำไว้ว่าผมมีจังหวะของผม คุณแค่รอคำสั่งจากผมก็พอ”

“ค่ะ” ข่ายสื้อลินตอบอย่างสุภาพ

เบอร์เกนมองดูนาฬิกาของเขาแล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่เคร่งขรึมว่า “ไม่มีอะไรแล้ว คุณกลับไปได้”

"ได้ค่ะ"

ก่อนออกเดินออกไป ข่ายสื้อลินก็ได้เงยหน้ามองขึ้นไปที่ชั้นสอง ตราบใดที่เจียงสื้อสื้อยังอยู่ที่นี่ เธอก็ไม่มีทางสบายใจได้เลย

แต่เบอร์เกนได้พูดไว้อย่างชัดเจนแล้ว ว่าเธอทำได้แค่รอเท่านั้น

…...

พอลี่ซารู้ว่าเบอร์เกนได้จับกุมผู้หญิงคนหนึ่งไปขังไว้วิลล่าของเขา เธอก็รีบพาคนไปเอาเรื่องทันที

“เบอร์เกน คุณออกมาเดี๋ยวนี้นะ”

ลี่ซาผลักพ่อบ้านที่ขวางเธอออกไป แล้วพุ่งเข้าไปในบ้านทันที

เข้าไปก็เห็นเบอร์เกนนั่งอยู่ในห้องนั่งเล่น เธอพุ่งเข้าไปหาเขา แล้วถามไปอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ยว่า "ผู้หญิงคนนั้นอยู่ที่ไหน?"

เบอร์เกนเขย่าแก้วเหล้าในมือเบาๆ ก้มมองไปที่ของเหลวในแก้ว มุมปากของเขาดูเหมือนแย้มขึ้น “ผู้หญิงคนไหน?”