ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 1089

จิ้นเฟิงเฉินถูกขังเอาไว้

อย่างไรก็ตาม เบอร์เกนก็ไม่ได้ทำร้ายเขา

เขาไม่ได้กังวลเรื่องของตัวเอง เขาเป็นห่วงแค่สถานการณ์ของเจียงล็อกเท่านั้น กังวลว่าเธอจะถูกเบอร์เกนจับมาด้วยหรือเปล่า

เบอร์เกนเปิดประตูให้ออก เข้ามาก็เห็นชายร่างสูงที่ยืนอยู่ข้างหน้าต่าง มุมปากของเขาก็แย้มขึ้นอย่างได้ใจ

คิดว่าจะเป็นคู่ต่อสู้ที่ร้ายกาจมากซะอีก ตอนนี้ก็ต้องมาเป็นนักโทษของเขาอยู่ดี

“เข้ามา” เบอร์เกนเอียงหัวเล็กน้อย หางตากวาดมองผู้หญิงที่ยืนอยู่ข้างหลังเขา

เธอไม่ใช่ใครอื่น หากแต่เป็นซ่างกวนหยวนนั่นเอง

เธอรีบเดินตามเบอร์เกนเข้าไปในห้อง สายตาที่หลงใหลของเธอล็อกอยู่ไปยังผู้ชายที่ยืนอยู่ตรงหน้าต่าง

“คุณจิ้น มีคนมาเยี่ยมคุณ”

เมื่อได้ยินแบบนั้น จิ้นเฟิงเฉินก็ค่อยๆ หันกลับมา เมื่อเขาไปที่ซ่างกวนหยวน แววตาของเขาก็เย็นชารู้สึกถึงอะไรไม่ได้เลย

“เฟิงเฉิน” ซ่างกวนหยวนเรียกเขาอย่างระมัดระวัง

จิ้นเฟิงเฉินขมวดคิ้วเล็กน้อย เมื่อได้ยินเธอเรียกชื่อของตัวเอง

เบอร์เกนมองจิ้นเฟิงเฉินด้วยความสนใจ “คุณจิ้น คุณซ่างกวนตั้งใจมาเยี่ยมคุณเป็นพิเศษเลยนะครับ ยังไงคุณก็ควรคุยกับเธอสักหน่อยมั้ย?”

จิ้นเฟิงเฉินยืนนิ่งไม่ขยับเขยื้อน

ดวงตาของซ่างกวนหยวนมีความผิดหวังปรากฏออกมาแวบหนึ่ง เธอหันไปมองเบอร์เกน “คุณเบอร์เกนคะ วันนี้นอกจากที่ฉันจะมาเยี่ยมเขา ฉันยังต้องการพาเขาไปด้วย”

ราวกับมันเป็นเรื่องตลก เบอร์เกนได้หัวเราะออกมาเสียงดัง "คุณซ่างกวน คุณจิ้นเขาเป็นแขกคนพิเศษของผมนะครับแล้วคุณจะพาเขาไปได้ยังไง"

“ตระกูลซ่างกวนสามารถจัดหาวัตถุดิบในการทำยาให้คุณได้อย่างไม่มีข้อแม้ใดๆ” ซ่างกวนหยวนกล่าว

เบอร์เกนพยักหน้ารัวๆ "นี่ช่างน่าดึงดูดจริงๆ"

พอซ่างกวนหยวนได้ยิน เธอก็รู้สึกดีใจทันที “คุณเบอร์เกนคะ ทันทีที่คุณตกลง ฉันจะติดต่อพี่ชายของฉันทันที”

เบอร์เกนหัวเราะไม่หยุด “เกรงว่าผมจะไม่ต้องการมัน”

“คุณเบอร์เกน...”

ซ่างกวนหยวนต้องการเกลี้ยกล่อมเขาอยู่ แต่เขาก็ยกมือขึ้นหยุดเธอไว้ "มันไม่จำเป็นแล้วครับ ถึงแม้ผมจะตกลง แต่คุณจิ้นก็ไม่ยอมไปกับคุณอยู่ดี"

“สิ่งที่เบอร์เกนพูดเป็นจริงรึเปล่าคะ?” ซ่างกวนหยวนมองจิ้นเฟิงเฉิน

จิ้นเฟิงเฉินลืมตาขึ้นมาช้าๆ สายตาที่เย็นชาของเขาจ้องมาที่ใบหน้าของเธอ ริมฝีปากบาง ๆ ของเขาก็เปิดออกเบา ๆ"ต้องขอบคุณความหวังดีจากคุณซ่างกวงด้วยครับ"

"นี่คุณ!"

ความเดือดดาลพุ่งเข้ามาในหัว ซ่างกวนหยวนสูดหายใจเข้าลึกๆ “คุณไม่อยากเจอเจียงสื้อสื้ออีกแล้วเหรอคะ?”

เบอร์เกนเป็นคนบุคลิกไม่มั่นคง ใครจะรู้ว่าตอนนี้เขายังสุภาพกับจิ้นเฟิงเฉินอยู่ แต่อีกเดี๋ยวเขาจะลงมือรึเปล่าก็ไม่รู้

เธอจำเป็นต้องพาเขาไปด้วย!

พอพูดถึงเจียงสื้อสื้อ ใบหน้าที่ตึงเครียดของจิ้นเฟิงเฉินก็ได้ผ่อนคลายลงเล็กน้อย

ซ่างกวนหยวนเหลือบมองเบอร์เกน พร้อมรอยยิ้มที่เต็มหน้า และพูดไปว่า "คุณเบอร์เกนคะ ฉันขอคุยกับคุณจิ้นตามลำพังสักครู่ได้มั้ยคะ?"

"ได้อยู่แล้วครับ"

ยังไงก็อยู่ในบ้านของเขาอยู่แล้ว ยังต้องกลัวว่าพวกเขาจะติดปีกแล้วบินหนีไปอีกเหรอ

หลังจากเบร์เกนออกไป ซ่างกวนหยวนก็เดินเข้ามา เอาหูแนบไปที่ประตู พอมั่นใจว่าไม่มีการเคลื่อนไหวภายนอกแล้วเธอก็เดินไปหาจิ้นเฟิงเฉิน "เจียงสื้อสื้อถูกคนของเบอร์เกนจับมาที่อิตาลีแล้ว…..."

“คุณพูดว่าอะไรนะ?” จิ้นเฟิงเฉินเข้าไปคว้าแขนเธอไว้ทันที จ้องเขม็งมาที่เธอด้วยสายตาที่แหลมคม “คุณพูดอีกครั้งซิ”

ถึงแม้แขนจับถูกเขาบีบจนเจ็บ ซ่างกวนหยวนก็ทนได้ เธอแย้มริมฝีปากขึ้น "จะเชื่อหรือไม่ก็แล้วแต่คุณ ตอนนี้เจียงสื้อสื้ออยู่ที่อิตาลีแล้ว ถ้าคุณยังอยู่ที่นี่ต่อไป ก็ไม่มีใครสามารถช่วยเธอได้"

จิ้นเฟิงเฉินจ้องเขม็งไปที่เธอ พยายามจับผิดจากสีหน้าของเธอว่าเธอกำลังโกหกอยู่หรือ

แต่เธอดูใจเย็นมาก ดูไม่เหมือนคนที่กำลังโกหกอยู่

เขาปล่อยมือออก “คุณแน่ใจใช่มั้ยว่าจะสามารถพาผมออกไปจากที่นี่ได้?”

ในที่สุดเขาก็โล่งอกไปบ้าง

ถึงแม้จะทำเพื่อเจียงสื้อสื้อ

ซ่างกวนหยวนแย้มริมฝีปากสีแดงของเธอ ขึ้น “ขอแค่คุณเต็มใจติดตามฉันออกไป ฉันก็จะหาวิธีเอง”

จิ้นเฟิงเฉินหันกลับมามองออกไปนอกหน้าต่าง