ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 1088

จิ้นเฟิงเหรารีบไปที่สนามบิน พอเจอฟางยู่เชินแล้ว เขาก็รีบถามอย่างร้อนใจว่า "ตกลงมันเกิดอะไรขึ้น?

“คุณช่วยใจเย็นก่อน” ฟางยู่เชินพูดให้เขาสงบสติอารมณ์ลงก่อน ค่อยพูดต่อว่า “สื้อสื้อพาลูกๆ ออกไปเที่ยวเล่นกับเพื่อน ของเธอข้างนอก มีหญิงต่างชาติพาคนหนึ่งมาอุ้มเถียนเถียนไปในช่วงที่พวกเธอไม่ทันระวัง เธอข่มขู่สื้อสื้อและขอให้สื้อสื้อตามกับเธอไป"

“ผู้หญิงต่างชาติเหรอ?” จิ้นเฟิงเหราขมวดคิ้วอย่างแรง

ฟางยู่เชินพยักหน้า "ครับ ผมขอให้ผู้ช่วยเอาวิดีโอจากกล้องวงจรปิดของในเวลานั้นมาแล้ว ถ้าผมเดาไม่ผิดละก็…... "

พอพูดถึงจุดนี้ ใบหน้าของเขาเริ่มจริงจังขึ้นมา

“มีอะไรเหรอครับ?” จิ้นเฟิงเหราถาม

"น่าจะเป็นคนของเบอร์เกน วันก่อนผมเพิ่งโทรคุยกับเฟิงเฉิน เขาบอกผมว่าเบอร์เกนวิจัยยาออกมาได้แล้ว เหลือแค่ผลการทดสอบของยาเท่านั้น"

เมื่อได้ยินแบบนั้น จิ้นเฟิงเหราก็คิดอยู่ครู่หนึ่ง "หรือว่าพวกเขาต้องการทำการทดสอบกับคนอย่างนั้นเหรอ?"

"นั่นแหละคือสิ่งที่เฟิงเฉินพูดกับผม เขาบอกกับผมว่าพยายามอย่าให้สื้อสื้อออกจากบ้าน แต่...…ผมขอโทษ ผมประมาทเกิดไป"

ฟางยู่เชินรู้สึกเสียใจมาก

เสียใจกับความประมาทของตัวเอง สื้อสื้อถึงได้ถูกจับตัวไป

จิ้นเฟิงเหราถอนหายใจออกมา “คุณไม่จำเป็นต้องขอโทษ มันไม่ใช่ความผิดของคุณ ต่อให้สื้อสื้อไม่ออกไปข้างนอกพวกเขาก็จะหาวิธีมาจับเธอไปอยู่ดี สิ่งที่สำคัญที่สุดตอนนี้คือเราต้องทำยังไงถึงจะช่วยเธอกลับมาได้”

ฟางยู่เชินพยักหน้า "จริงสิ โทรศัพท์ของเฟิงเฉินติดต่อไม่ได้เลย คุณมีวิธีอื่นที่สามารถติดต่อเขาได้หรือเปล่า?"

“อันที่จริง……” จิ้นเฟิงเหราลังเลไปครู่หนึ่ง “พี่ชายของผมก็ถูกคุมตัวไปแล้วเหมือนกัน เราจึงไม่สามารถติดต่อเขาได้ชั่วคราว”

“คุณพูดว่าอะไรนะ?” ฟางยู่เชินตกใจมากเมื่อได้ยินข่าวนี้

จิ้นเฟิงเฉินยิ้มออกมาอย่างขมขื่น “ตอนนี้เราไม่เพียงต้องหาวิธีที่ช่วยพี่สะใภ้ของผม แต่เรายังต้องหาทางช่วยพี่ชายของผมด้วย”

ฟางยู่เชินครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดไปว่า “ไม่ว่าจะใช้วิธีอะไรก็ตาม ผมก็ต้องช่วยสองคนนั้นกลับมาให้ได้”

“รบกวนด้วยครับ” จิ้นเฟิงเหราถอนหายใจออกมาอีกครั้ง “ผมไปอิตาลีไม่ได้ แต่ผมจะส่งคนไปกับคุณ หากคุณมีปัญหาอะไรสามารถติดต่อผมได้ทุกเมื่อ”

“ครับ” ฟางยู่เชินพยักหน้า

………

เครื่องบินลงจอดที่สนามบินบนเกาะซิซิลี

ข่ายสื้อลินพาเจียงสื้อสื้อเดินออกจากสนามบินและเข้าไปนั่งในรถเก๋งสีดำที่รออยู่ตรงทางออกนานแล้ว

“คุณจะพาฉันไปไหน?” เจียงสื้อสื้อมองดูทิวทัศน์ที่อยู่นอกรถแล้วหันมามองข่ายสื้อลิน

ข่ายสื้อลินยิ้มออกมาเล็กน้อย “ถึงแล้วคุณก็จะรู้เองแหละ”

เจียงสื้อสื้อกัดริมฝีปากล่าง สองมือกำแน่น เธอจะรอแค่ให้คนช่วยอย่างเดียวไม่ได้ เธอต้องหาทางช่วยตัวเองให้ได้ก่อนไม่รู้ว่าเฟิงเฉินจะรู้เรื่องที่เธอถูกจับมาแล้วแล้วหรือยัง

“เจียงสื้อสื้อ อย่าคิดว่าจิ้นเฟิงเฉินจะมาช่วยเธอเลย ตอนนี้เขาเองก็เอาตัวไม่รอดเหมือนกัน”

คำพูดของข่ายสื้อลินราวกับสายฟ้าที่ผ่ามาในตอนที่ท้องฟ้าสดใส เจียงสื้อสื้อถึงกับงง"คุณหมายความว่าอย่างไร?"

คงไม่ได้เกิดอะไรขึ้นกับเฟิงเฉินใช่ไหม?

"ตอนนี้จิ้นเฟิงเฉินเขากำลังไปเป็นแขกอยู่ที่บ้านของคุณเบอร์เกนแล้ว"

ดวงตาของเจียงสื้อสื้อเบิกกว้างขึ้นในทันที"คุณแค่จับฉันไปก็พอแล้ว ทำไมถึงยัง..."

เธอไม่สามารถยอมรับได้

และไม่ยอมให้จิ้นเฟิงเฉินต้องมาถูกทำร้ายเพราะเธอเด็ดขาด

"ไม่มีเหตุผล" ข่ายสื้อลินจ้องเขม็งมาที่เธอด้วยความเย็นชา "สิ่งที่คุณเบอร์เกนทำไม่เคยต้องการเหตุผลมาก่อน"

“ในเมื่อคุณจับฉันมาแล้ว ก็ปล่อยเขาไปซะ!”

เมื่อเห็นเจียงสื้อสื้อใส่อารมณ์แล้ว ข่ายสื้อลินก็ตะคอกออกไปว่า “ทางที่ดีคุณควรใจเย็นกว่านี้หน่อย ไม่อย่างนั้นอย่าหาว่าฉันไม่เกรงใจนะ!”

กัดฟันและจ้องเขม็งไปที่เธอ สองมือกำแน่น เล็บของเธอฝังลึกลงไปในฝ่ามือ

“เจียงสื้อสื้อ ครั้งนี้ คุณไม่ต้องหวังว่าจะมีใครช่วยคุณได้” ข่ายสื้อลินยื่นมือออกไปลูบแก้มของเธอ ความพึงพอใจปรากฏขึ้นที่มุมปากของเธอ