ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 1087

“คุณต้องการทำอะไรกับฉัน?”

ภายในรถ เจียงสื้อสื้อคลายฝ่ามือของเธอที่เธอกำแน่นมาโดยตลอด แล้วมองที่ข่ายสื้อลิน "ฉันเป็นแค่ผู้หญิงธรรมดาๆคนหนึ่ง พวกคุณจับฉันไปจะมีประโยชน์อะไร?"

“มีประโยชน์หรือไม่ คุณน่าจะรู้อยู่แก่ใจดี” ข่ายสื้อลินขำออกมาอย่างไม่สบอารมณ์

"นอกจากจะเป็นไวรัสที่อยู่ในร่างกายของฉัน"

เมื่อได้ยินแบบนั้น ข่ายสื้อลินก็รู้สึกแปลกใจเล็กน้อย “ที่แท้คุณก็รู้อยู่แล้วนี่เอง”

“พวกคุณต้องได้รับกรรมแน่”

พวกเขาตั้งใจทำการวิจัยไวรัสที่เป็นอันตรายกับคนแบบนี้ ช่างเป็นเรื่องที่น่าชั่วช้าจริงๆ

“ฉันไม่เข้าใจที่คุณกำลังพูดถึงอะไร” ข่ายสื้อลินที่เป็นชาวต่างชาติ ไม่เข้าใจความหมายของคำว่า "รับกรรม" ที่เธอพูด

"ถ้าไม่เข้าใจก็ช่างมันเถอะ"

เจียงสื้อสื้อหันมองไปนอกหน้าต่าง อันที่จริง เธอกำลังรู้สึกร้อนรนและหวาดกลัวอยู่ แต่เธอแค่ไม่อยากแสดงให้ข่ายสื้อลินเห็นเท่านั้น

เนื่องจากอีกฝ่ายมาที่นี่เพื่อไวรัส ดังนั้นสถานการณ์ของเธอตอนนี้ก็น่าจะอันตรายมากแน่ๆ

แต่ไม่ว่ายังไง ตอนนี้จิ้นเฟิงเฉินก็อยู่อิตาลี จึงไม่สามารถช่วยเธอได้เลย

เธอทำได้เพียงฝากความหวังไว้ที่เหลียงซินเวยเท่านั้น โดยหวังว่าเธอจะไปพบพี่ของเธอให้เร็วที่สุด

…...

แท็กซี่จอดอยู่ที่ชั้นล่างตึกของฟางซื่อกรุ๊ป หลังจ่ายค่าโดยสาร เหลียงซินเวยก็พาเด็กสามคนลงจากรถแล้วเดินดุ่มๆเข้าไปในตึก

“ฉันต้องการพบฟางยู่เชินค่ะ” เธอเดินไปที่แผนกต้อนรับและแสดงความตั้งใจของเธอออกไป

พนักงานที่แผนกต้อนรับมองเธอขึ้นๆ ลงๆ แล้วมองดูเด็กสามคนที่เธอพามาด้วย ด้วยสายตาที่ดูถูกอย่างเห็นได้ชัด"ต้องขออภัยด้วยค่ะ ถ้าได้นัดหมายไว้ก่อน ก็เข้าพบประธานฟางไม่ได้นะคะ"

“ฉันเป็นเพื่อนกับน้องสาวของเขาและก็ฉันมีเรื่องที่สำคัญมากๆต้องบอกเขา”

แม้ว่าเหลียงซินเวยจะแสดงตัวตนของเธอชัดเจนแล้ว แต่พนักงานแผนกต้อนรับก็ยังไม่ยอมให้เธอเข้าไปอยู่ดี "ขออภัยด้วยค่ะ ถ้าไม่ได้นัดหมายก็เข้าพบไม่ได้ค่ะ"

“พี่สาวคะ หนูอยากเจอน้าชายเล็กค่ะ” เถียนเถียนพยายามเขย่งขาขึ้นมา แล้วเงยหน้าขึ้นมาพูดกับพนักงาน

“แล้วน้าชายเล็กของหนูเป็นใคร?”

"น้าชายเล็กของหนูเป็นประธานของบริษัทนี้ค่ะ"

“ท่านประธานเหรอ?” พนักงานต้อนรับขมวดคิ้ว

ทันใดนั้นเอง ก็มีเสียงที่เซอร์ไพรส์ดังขึ้น

"เสี่ยวเป่า เถียนเถียน"

เมื่อได้ยินเสียงนั้น เหลียงซินเวยและเด็กทั้งสามก็หันไปพร้อมกัน มองไปที่ต้นเสียง

แล้วก็ได้เห็นชายคนหนึ่งเดินตรงมาที่พวกเขา

“ลุงส้ง” เถียนเถียนและเสี่ยวเป่าตะโกนออกมาโดยพร้อมเพรียงกัน

ส้งหยาวเดินไปหาทั้งสองคนแล้วพูดด้วยความประหลาดใจว่า "พวกเธอมาที่นี่ได้ยังไง?"

“น้าเวยเวยต้องการพบน้าชายเล็กค่ะ” เถียนเถียนหันไปมองเหลียงซินเวย

ส้งหยาวก็หันไปมอง แล้วขมวดคิ้ว “คุณคือ?”

“ฉันเป็นเพื่อนของสื้อสื้อค่ะ ฉันมีเรื่องที่สำคัญมากต้องบอกประธานฟาง” เหลียงซินเวยรีบบอกความตั้งใจของเธอไป

“เรื่องสำคัญมากเหรอครับ?”

“ใช่ค่ะ มันสำคัญมาก ขอร้องล่ะค่ะ ให้ฉันไปพบประธานฟางนะคะ”

เมื่อเห็นว่าเธอทำท่ากังวลมาก บวกกับเสี่ยวเป่าและเถียนเถียนก็อยู่ด้วย ส้งหยาวจึงพยักหน้า "ตกลงครับ มากับผม"

เดิมทีเหลียงซินเวยยังรู้สึกร้อนรนอยู่เลย แต่พอเห็นฟางยู่เชิน เธอรีบเข้าคว้ามือเขาไว้ทันที "พี่สื้อสื้อถูกชาวต่างชาติพาตัวไปแล้ว คุณรีบส่งคนไปช่วยเธอเถอะค่ะ"

“คุณพูดว่าไงนะ?” ฟางยู่เชิน ขมวดคิ้วอย่างแรง เขาคิดว่าตัวเองได้ยินผิดไป

เหลียงซินเวยสูดหายใจเข้าลึกๆ “พี่สื้อสื้อถูกคนพาตัวไปแล้ว และเธอยังบอกอีกว่าเธอจะไปอิตาลี ตอนนี้อาจจะยังไปไม่มาถึงสนามบินก็ได้ คุณรีบส่งคนไปช่วยเธอเดี๋ยวนี้เลยค่ะ”

ครั้งนี้ฟางยู่เชินได้ยินอย่างชัดเจนแล้ว สีหน้าของเขาดูแย่ขึ้นมาทันที

"ส้งหยาว"

ส้งหยาวรีบก้าวมาข้างหน้า "ครับ"

“รีบพาคนตามผมไปที่สนามบินทันที”

หลังจากสิ้นเสียง ฟางยู่เชินก็เดินออกไปก่อน

“พวกคุณรออยู่นี่นะ อย่าออกไปไหน”

ส้งหยาวพูดเสร็จ ก็รีบตามออกไป

เหลียงซินเวยมองไปที่ประตูที่ปิดลง เธอก็เอามือประสานกันที่หน้าอกของ อธิษฐานอย่างเงียบๆให้พวกเขาสามารถช่วยสื้อสื้อกลับมาให้จงได้

“น้าเวยเวยครับ” จู่ๆเสี่ยวเป่าดึงแขนเสื้อของเธอ

"ว่าไงจ๊ะ?"