ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 1086

ทันทีที่ฝู้จิงเหวินเห็นภาพถ่ายพวกนั้น เขาก็ลุกพรวดขึ้นมา ดวงตาคู่นั้นจ้องจ้องเขม็งไปที่รูปถ่าย

ข่ายสื้อลินไปที่ประเทศแล้ว!

เขาหายใจเข้าลึกๆอดกลั้นความโกรธที่ปะทุขึ้น แล้วกดโทรออกไป

อีกฝ่ายรับสายอย่างรวดเร็ว

“ฝู้ เห็นรูปแล้วมั้ยคะ ไม่ได้เจอกันตั้งนาน คุณคงคิดถึงเธอมากแล้วใช่ไหมคะ?” ข่ายสื้อลินพูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงเยาะเย้ย

“คุณคิดจะทำอะไร?” เขากำโทรศัพท์แน่นโดยไม่รู้ตัว ใบหน้าหล่อเหลาของเขากำลังเคร่งเครียด

ข่ายสื้อลินที่อยู่อีกฟากของมือถือขำออกมาเบาๆ"คุณลองทายดูสิว่าฉันจะทำอะไร?"

“ผมบอกไว้เลยนะ ถ้าคุณกล้าทำร้ายสื้อสื้อละก็ ผมฆ่าคุณแน่!”

แม้อยู่อีกฟากของโทรศัพท์ เธอก็ยังได้ยินเสียงกัดฟันที่ดังออกมา แล้วข่ายสื้อลินก็หัวเราะ

“ฝู้ คุณเป็นคนบังคับฉันเอง ถ้าไม่ใช่เพราะคุณคิดไม่ซื่อกับสถาบันวิจัยละก็ ฉันก็คงไม่มาเมืองหลวง และไม่มีทางที่ฉันจะมานั่งดูพวกเจียงสื้อสื้อแบบนี้”

“ข่ายสื้อลิน!”

ฝู้จิงเหวินคำรามออกมาราวกับจะทำให้โทรศัพท์ระเบิดไปเลย ยิ่งเขาโกรธมากเท่าไหร่ ข่ายสื้อลินก็ยิ่งเกลียดเจียงสื้อสื้อมากขึ้นเท่านั้น

“ฝู้จิงเหวิน คุณคิดถึงเธอมากไม่ใช่เหรอคะ? อีกไม่นาน อีกไม่นานฉันก็จะพาเธอไปหาคุณแล้ว” พอพูดจบ ข่ายสื้อลินก็วางสายไปทันที

“บัดซบ!” ฝู้จิงเหวินโยนมือถือลงพื้น

มือถือแหลกเป็นชิ้นๆไปทันที

เขาหลับตาลง สองมือกำแน่น ตัวสั่นอย่างควบคุมไม่ได้

สื้อสื้อ

เขาไม่ยอมให้ใครมาทำร้ายเธอเด็ดขาด!

เมื่อคิดได้แบบนั้น เขาลืมตาขึ้นมาทันที หันหลังเดินเข้าห้องนอน ยกหมอนขึ้น เผยให้เห็นปืนพกสีดำกระบอกหนึ่ง

เขาถือปืนพกไว้ในมือ เหลือบตาขึ้น พร้อมกับแววตาที่เย็นเยือก

ถึงครั้งนี้จะต้องแลกด้วยชีวิต ก็ต้องปกป้องสื้อสื้อไว้ให้ได้

เขาไม่อยากต้องเสียใจอีกครั้ง

……

“นี่ไง แฮมเบอร์เกอร์กับเฟรนซ์ฟรายส์ของพวกเธอ”

เจียงสสื้อสื้อวางจานอาหารลงบนโต๊ะ

เด็กทั้งสามรีบเข้าไปหยิบแฮมเบอร์เกอร์ของตัวเองขึ้นมา

เจียงสื้อสื้อมองพวกเขาด้วยรอยยิ้มที่อ่อนโยน "ค่อยกินนะ"

เธอลูบหัวเด็กๆแล้วนั่งลงข้างๆ เหลียงซินเวย

"เธออยากกินอะไรไหม?"

เหลียงซินเวยส่ายหน้าเบาๆ “ฉันไม่หิว”

เจียงสื้อสื้อยิ้ม แล้วเปลี่ยนเรื่องคุย เธอถามไปว่า "วันนี้นี้วันหยุดเหรอ?"

“วันนี้เป็นคิวที่ฉันได้หยุด เลยพาอานอานออกไปเดินเล่นพอดี” เหลียงซินเวย มองไปที่อานอาน ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความรักที่มีต่อเขา

“แล้ว..…พี่สาวของเธอล่ะ?” เจียงสื้อสื้อถามไปอย่างระมัดระวัง

เหลียงซินเวยก้มหน้าลง

ไม่รู้ว่าเธอคิดไปเองหรือเปล่า แต่เจียงสื้อสื้อรู้สึกว่ามีความเศร้าบางๆเล็ดลอดออกมาจากตัวเธอ

เจียงสื้อสื้อตระหนักได้ว่าเธออาจถามคำถามที่ไม่ควรถามไปแล้ว จึงรีบพูดไปว่า "ถ้าไม่สะดวกที่จะตอบ ก็ถือซะว่าฉันไม่ได้ถามแล้วกัน"

ทันทีที่สิ้นเสียง ก็ได้ยินเหลียงซินเวยพูดออกมาเบาๆ ว่า "พี่สาวของฉันตายแล้วค่ะ"

เมื่อเจียงสื้อสื้อได้ยินแบบนั้น เธอก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกผิด นี่เธอถามคำถามที่ทำให้คนต้องรู้สึกเจ็บปวดไปแล้ว

“ขอโทษนะ ฉันไม่ควรจะถามแบบนั้นเลย”

เหลียงซินเวยส่ายหน้าเบาๆ “ไม่เป็นไรค่ะ”

“แล้วตอนนี้เธอเลี้ยงดูอานอานแค่คนเดียวเหรอ?”

“อืม ฉันกับอานอานญาติที่สนิทกันที่สุดในโลกแล้ว”

ตอนที่เธอพูดแบบนั้นออกมา แววตาของเหลียงซินเวยก็ดูค่อนข้างโศกเศร้า

เจียงสื้อสื้อรู้สึกเป็นห่วงมาก แต่เธอก็ไม่กล้าแสดงมันออกมา เธอกลัวว่าจะทำให้เหลียงซินเวยรู้สึกไม่พอใจ เธอเปลี่ยนเรื่องคุยอย่างเนียนๆ "ต่อไปเธอก็มีฉันเป็นเพื่อนเพิ่มขึ้นอีกคนแล้ว ถ้ามีปัญหาอะไรก็หาฉันได้ทุกเมื่อเลย"