ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 1093
ด้วยความช่วยเหลือของข่ายสื้อลิน ฝู้จิงเหวินก็หนีออกมาจากคอนโดได้สำเร็จ
เขาขับรถมุ่งหน้าไปยังคฤหาสน์ส่วนตัวของเบอร์เกน ระหว่างทางใช้ความเร็วสูงมาก ขับผ่าไฟแดงต่อเนื่องกันหลายครั้ง จนกระทั่งดึงดูดความสนใจให้ตำรวจมาแล้ว
“จอดรถ！รถยนต์สีดำคันหน้านั้นได้ยินหรือเปล่า จอดรถ! จอดรถ!”
“ไอ้บ้าเอ้ย!”
ฝู้จิงเหวินมองที่กระจกมองหลัง พบว่ามีตำรวจจราจรตามมาไม่ปล่อย
เหยียบคันเร่งจนมิด เขาพยายามจะสะบัดตำรวจให้หลุด
ใครจะไปรู้ ด้านหน้าไม่ไกลก็มีรถตำรวจจราจรมาดักหน้าไว้แล้ว
หน้าหลังบีบเข้ามา
เขาจึงได้แต่เอารถจอดข้างทาง นั่งอยู่บนรถรอตำรวจมา
“ก็อกๆ!”
ตำรวจจราจรมาเคาะหน้าต่างรถ
กระจกรถค่อยๆเลื่อนลงมา ตำรวจจราจรก้มหน้ามองฝู้จิงเหวิน พูดเสียงขรึมว่า “ขับผ่าไฟแดงสามครั้ง ความเร็วเกินกำหนด มีเหตุผลพอที่พวกเราจะสงสัยว่าคุณดื่มแล้วขับ เชิญคุณลงมารับการตรวจด้วย!”
ฝู้จิงเหวินหัวเราะเยาะ “ผมไม่ได้ดื่มเหล้า”
เห็นว่าเขาไม่ลงรถ ตำรวจเคาะหลังคารถอย่างแรง เสียงแข็งกร้าวขึ้นเล็กน้อย “ลงรถ! เร็วๆหน่อย!”
ฝู้จิงเหวินได้แต่ลงจากรถ
ตำรวจจราจารเอาเครื่องวัดปริมาณแอลกอฮอร์วางใกล้ปากของเขา “เป่าแรงๆ”
แม้ว่าในใจจะไม่เต็มใจมากแค่ไหน ฝู้จิงเหวินก็ยังต้องเป่าแรงๆ
ตำรวจมองดูจอแสดงผลเครื่องวัด แล้วขมวดคิ้ว “ไม่ได้ดื่มเหล้าเหรอ”
“ผมก็บอกแล้ว ผมไม่ได้ดื่ม” ใบหน้าฝู้จิงเหวินเผยให้เห็นความรำคาญ
“ไม่ได้ดื่มเหล้าก็ไม่ได้แสดงว่าไม่มีสภาพอื่นๆ อย่างเช่นกินยา” ตำรวจจราจรก้มหน้าเขียนใบสั่ง จากนั้นก็พูดว่า “คุณต้องไปตรวจที่โรงพยาบาล เพื่อยืนยันว่าไม่ได้มีสภาพอื่นๆจึงจะไปได้”
“ผมก็บอกแล้วว่าผมไม่ได้เป็นอะไร!” ฝู้จิงเหวินโมโหแล้ว เขาไม่มีเวลาไปโรงพยาบาลเพื่อตรวจอะไรนั่น
แต่ตำรวจบังคับให้เขาต้องไป
หมดหนทางแล้วจริงๆ เขาได้แต่ผลักตำรวจออก เปิดประตูเตรียมขึ้นรถ
เวลานี้เองตำรวจสองสามนายเข้ามาล้อม ควบคุมตัวเขาไว้
“ปล่อยผมนะ! ปล่อยผม!” เขาออกแรงขัดขืน
ตอนที่กู้เนี่ยนขับรถผ่านมา หันไปมองอย่างไม่ได้ตั้งใจ คิดว่าจับคนเมาแล้วขับปกติทั่วไป
ใครจะรู้ว่า มองแวบเดียวกลับเห็นคนที่คุ้นตา
เขารีบหยุดรถอย่างกะทันหัน
ล้อรถกับพื้นเสียดสีกันเกิดเสียงดังบาดหู
รถจอดสนิท กู้เนี่ยนรีบลงจากรถ วิ่งไป
“ฝู้จิงเหวิน”
ได้ยินเสียงเรียก ฝู้จิงเหวินหันมองตามเสียงไป ตอนที่มองเห็นกู้เนี่ยน ในดวงตาฉายความแปลกใจ
ภายใต้การจัดการของกู้เนี่ยน ฝู้จิงเหวินเพียงแค่จ่ายค่าปรับ ไม่ต้องไปตรวจอะไรที่โรงพยาบาลแล้ว
“ครั้งต่อไปก็ระวังหน่อย!” ตำรวจจราจรมองไปที่ฝู้จิงเหวินอย่างตักเตือน
กู้เนี่ยนยิ้มแล้ว พูดว่า “ครั้งต่อไปเขาจะระมัดระวังแน่นอน ขอบคุณพวกคุณด้วยนะครับ”
หลังจากตำรวจจราจรไปแล้ว ฝู้จิงเหวินเอ่ยขอบคุณกู้เนี่ยน หมุนตัวเตรียมจะขึ้นรถ
“เดี๋ยวก่อน” กู้เนี่ยนกดไหล่เขาไว้
ฝู้จิงเหวินหันมา
“คุณรู้มั้ยว่าคุณชายกับคุณหญิงของเราอยู่ที่ไหน” กู้เนี่ยนถาม
เขาแทบพลิกแผ่นดินทั้งหมดของเกาะซีซีลีแล้ว แต่ก็ไม่มีร่องรอยของคุณชายและคุณหญิงเลย
ฝู้จิงเหวินนิ่งเงียบอยู่ครู่หนึ่ง จึงตอบว่า “ผมรู้ว่าสื้อสื้ออยู่ที่ไหน แต่จิ้นเฟิงเฉิน ผมไม่รู้”
กู้เนี่ยนมีสีหน้าดีใจ “อย่างนั้นคุณรีบบอกมาว่าคุณหญิงของผมอยู่ที่ไหน”
“เธออยู่ที่คฤหาสน์ส่วนตัวของเบอร์เกน”
“ที่ซีซีลีเหรอ”
“ไม่ใช่” ฝู้จิงเหวินปฏิเสธ จากนั้นก็พูดชื่อสถานที่แห่งหนึ่ง
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！