ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 1102

ฝู้จิงเหวินทำตามแผนของกู้เนี่ยนที่วางไว้ก่อนหน้านี้​ จอดรถไว้ข้างถนนตรงข้ามบ้านพัก ​และรอให้เขาออกมา

ได้แต่หวังว่า เขาจะช่วยสื้อสื้อออกมาได้อย่างปลอดภัย

หลังจากผ่านไปเกือบยี่สิบนาที เขาเห็นลูกน้องคนสนิท​ของ​ลี่ซาลากตัวผู้หญิงคนหนึ่งออกมาจากบ้าน

เขาหยิบกล้องส่องทางไกลขึ้นมาอย่างรวดเร็ว พอเห็นว่าเป็นเจียงสื้อสื้อ รู้สึกดีใจมาก ขอบตาของเขาอดที่จะเปียกชื้นขึ้นมาไม่ได้

จากครั้งสุดท้ายที่เจอกัน ไม่รู้​ว่า​มันผ่านมา​นานแค่ไหนแล้ว

เขาพยายามควบคุม​ตัวเองไม่ให้ลงจากรถเพื่อไปแย่งตัวเธอมา

สักพัก​ กู้เนี่ยนก็ดึงเจียงสื้อสื้อเดินตรงมาทางเขา

ยิ่งพวกเขาเข้ามาใกล้มากขึ้น​ หัวใจของเขาก็ยิ่งเต้นเร็วขึ้นมากขึ้น

กู้เนี่ยนเปิดประตูเบาะหลัง “คุณหญิง รีบขึ้นรถครับ”

เจียงสื้อสื้อรีบเข้าไปในรถ พอเธอเงยหน้าขึ้น เธอก็พบกับสายตาที่ตื่นเต้นดีใจ​ของฝู้จิงเหวิน

“พี่ฝู้” เจียงสื้อสื้อรู้สึกประหลาดใจมาก เธอคิดไม่ถึง​ว่าฝู้จิงเหวินก็มาด้วย

“สื้อสื้อ...”

ฝู้จิงเหวินเพิ่งเอ่ยพูด แต่ยังไม่ทันที่เขาจะพูดอะไรต่อ เขาก็ถูกขัดจังหวะโดยกู้เนี่ยนที่ขึ้นรถมา “มีอะไรจะคุยไว้ค่อยคุยกันภายหลัง รีบไปกันก่อนเร็ว”

ฝู้จิงเหวินเพิ่งตะนึกขึ้น​ได้​ เขาส่งยิ้มให้เจียงสื้อสื้อ แล้วสตาร์ทรถ

ก่อนที่รถจะแล่นออกไปอย่างรวดเร็วราวกับลูกศร

พอหันกลับ​ไป​มอง​บ้านพัก​ที่ค่อยๆ ลับหายไปจากสายตา กู้เนี่ยนจึงถอนหายใจอย่างโล่งอก “ผมลุ้นระทึก​มากจริงๆ​”

เขาหันไปมองเจียงสื้อสื้อ ก่อนจะยก​ยิ้ม “คุณหญิง ในที่สุดพวกเราก็ช่วยคุณออกมาได้สักทีนะครับ”

“ลำบากพวกคุณ​แล้ว​จริงๆ​ค่ะ” เจียงสื้อสื้อเหลือบมองกระจกมองหลัง จึงสบตา​เข้ากับสายตา​ของ​ฝู้จิงเหวินพอดี เธอค่อยๆยกยิ้มอย่างอ่อนโยน​

“พวกเขาทำอะไรคุณหรือเปล่าครับ” กู้เนี่ยนถาม

“ไม่ค่ะ” เจียงสื้อสื้อส่ายหัว “พวกเขาค่อนข้างสุภาพกับฉันพอตัว​ พวกเขาปฏิบัติกับฉันในฐานะแขก”

“งั้น​ก็​ดีแล้ว​ครับ​” กู้เนี่ยนถอนหายใจด้วยความโล่งอก

เขามองไปทางฝู้จิงเหวินที่กำลังขับรถอยู่ แล้วถามด้วยความสงสัย “ทำไมคุณดูเงียบจัง อุตส่าห์​ช่วยคนออกมาได้แล้ว​ คุณ​จะไม่พูดอะไรหน่อยเหรอ?”

ฝู้จิงเหวินบีบพวงมาลัยรถแน่น เขาก็อยากจะพูด แต่เขาไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดี

“พี่ฝู้” เจียงสื้อสื้อเริ่มพูดก่อน “ขอบคุณที่มาช่วยฉันนะคะ”

“ไม่ต้องขอบคุณหรอก นี่คือสิ่งที่พี่ควรทำอยู่​แล้ว​” ฝู้จิงเหวินเหลือบมองเธอผ่านกระจกมองหลัง

ถ้าไม่ใช่เพราะเขา เธอคงไม่ตกอยู่ในอันตรายแบบนี้

ท้ายที่สุดเขาคือคนผิด

เจียงสื้อสื้อยกยิ้ม “พี่ฝู้คะ ไม่มีอะไรที่เป็นสิ่งที่พี่ควรทำหรอกค่ะ ขอบคุณมากนะคะที่พี่มาช่วยฉัน”

ฝู้จิงเหวินเม้มปากแน่น เพื่อไม่ส่งเสียงออกมา

ความใจกว้าง​ของเธอ ทำให้เขายิ่งรู้สึก​อับอายมากขึ้น

ภายในรถ บรรยากาศจึงเริ่มแปลกเล็กน้อย

กู้เนี่ยนรีบพูดขึ้น​มา​ “คุณหญิงครับ ที่สามารถช่วยคุณออกมาได้เร็วแบบนี้ ก็เพราะแผนการของคุณฝู้ครับ รอพวกเราตามหาคุณ​ชายพบ ต้องให้คุณชายขอบคุณคุณฝู้สักหน่อย​แล้ว​”

พอพูดถึงเรื่องนี้ เจียงสื้อสื้อถึงได้นึกถึง​สิ่งที่สำคัญที่สุดขึ้นมา​ได้

“เฟิงเฉินล่ะคะ” เธอถาม

“คุณ​ชาย เขา…” กู้เนี่ยนลังเลใจเล็กน้อย​ “เพื่อปกป้องซูหานกับชีซา เขาก็เลยต้องยอมไปกับนายเบอร์​เกนครับ”

“ไม่ใช่​สิ” เจียงสื้อสื้อขมวดคิ้ว “เบอร์เกนบอกฉันว่าเฟินเฉินออกจากบริษัท​เขาไปแล้ว”

“อะไรนะครับ” กู้เนี่ยนแปลกใจ “ออกไปแล้วเหรอครับ”

เจียงสื้อสื้อพยักหน้า “ใช่ค่ะ หรือว่าเขายังไม่กลับไปเหรอคะ”

“ไม่ครับ”

กู้เนี่ยนกับฝู้จิงเหวินมองหน้ากัน แล้วเริ่มรู้สึกมีลางสังหรณ์​ไม่ดีเกิดขึ้นในใจ

เจียงสื้อสื้อเริ่มร้อนใจ“แล้วเขาได้ติดต่อพวกคุณบ้างหรือเปล่าคะ”

“ไม่เลยครับ ตั้งแต่เขากับเบอร์เกนจากไปในวันนั้น พวกเราก็ไม่ได้ข่าวของ​เขาอีกเลย”

มันเหมือนกับฟ้าผ่ากลางวันแสก​ๆ ผ่าลงมาจนเจียงสื้อสื้อรู้สึก​เวียนหัว เธอรีบหลับตาลง