ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 1101
“คุณฟางคะ ดิฉันเองค่ะ”
ฟางยู่เชินฟังออกทันทีว่าอีกฝ่ายคือใคร “คุณเหลียง มีอะไรหรือเปล่าครับ”
“ฉันแค่อยากจะถามว่าพี่สื้อสื้อตอนนี้เป็นยังไงบ้างคะ” เหลียงซินเวยกอดอานอานไว้ ถึงได้ควบคุมความตึงเครียดในใจของเธอได้
“ยังช่วยออกมาไม่ได้ครับ”
“แล้วสถานการณ์ตอนนี้เป็นอย่างไรบ้างคะ” เหลียงซินเวยรีบถามต่อ
“เรากำลังคิดหาวิธีอยู่ครับ คุณเหลียง ไม่ต้องห่วงนะครับ”
“ค่ะ”
เหลียงซินเวยนิ่งเงียบไปสักพัก เธอไม่รู้จะพูดอะไรอีก
“คุณเหลียง ถ้าไม่มีเรื่องอะไรแล้ว ผมขอวางสายก่อนนะครับ”
ฟางยู่เชินที่กำลังจะวางสาย ในเวลานี้ อีกฝั่งของโทรศัพท์ก็เริ่มร้อนใจ “รอเดี๋ยวก่อนค่ะ”
“มีอะไรอีกไหมครับ” ฟางยู่เชินเอ่ยถามเสียงนุ่มนวล
“คุณฟางคะ ถ้าช่วยพี่สื้อสื้อออกมาได้ ช่วยโทรบอกฉันหน่อยได้ไหมคะ”
เสียงของเธอแฝงไปด้วยความตื่นเต้น ฟางยู่เชินอดที่จะยกยิ้มไม่ได้ “ได้ครับ ถึงตอนนั้นผมจะโทรไปบอกนะครับ”
“ค่ะ ขอบคุณนะคะ”
“ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ผมขอวางสายก่อนนะครับ”
“ลาก่อนค่ะ”
เหลียงซินเวยวางสายโทรศัพท์ลง แล้วยกมือขึ้นกุมหน้าอกของเธอ
“คุณแม่ครับ ไม่สบายตรงไหนหรือเปล่าครับ”
เมื่อเห็นแบบนี้ อานอานก็ถามด้วยความเป็นห่วง
“ไม่จ้ะ” เหลียงซินเวยส่ายหน้าเล็กน้อย
“คุณน้าสื้อสื้อเป็นยังไงบ้างครับ” อานอานถามขึ้นมาอีกครั้ง
“ยังช่วยออกมาไม่ได้เลยจ้ะ แต่ว่าน่าจะเร็วๆนี้แล้วจ้ะ” เหลียงซินเวยลูบศีรษะของลูกชายอย่างอ่อนโยน ก่อนจะลุกขึ้นยืน แล้วเดินไปทางห้องครัว “แม่ไปทำอาหารเย็นนะจ้ะ”
……
หลังจากได้รับอนุญาตจากพ่อบ้าน ในที่สุดเจียงสื้อสื้อก็ไม่ต้องอยู่ในห้องที่น่าเบื่ออีกต่อไปแล้ว อีกทั้งยังมีอิสระที่จะเดินบริเวณรอบบ้านพักได้
“ห้ามขึ้นไปในห้องที่ถูกล็อกบนชั้นสาม คุณขึ้นไปไม่ได้เด็ดขาด โปรดจำไว้ด้วยนะครับ”
คำสั่งของพ่อบ้านดูเหมือนยังดังก้องอยู่ในหูของเธอ
ด้วยความที่ต้านทานความอยากรู้อยากเห็นของเธอไม่ได้ เธอจึงแอบขึ้นไปบนชั้นสาม และไปที่ห้องที่ประตูถูกล็อกไว้ที่พ่อบ้านเคยพูดไว้
เธอบิดลูกบิดประตู แล้วมันก็ถูกล็อกไว้จริงๆ
ความลับที่ซ่อนอยู่ในนั้นคืออะไรกันแน่
“คุณกำลังจะทำอะไรครับ”
เสียงที่ดังขึ้นมากะทันหัน ทำให้เจียงสื้อสื้อสะดุ้งตกใจ พอหันหลังกลับไป เป็นพ่อบ้านนั่นเอง
เธอเริ่มร้อนรนเล็กน้อย ก่อนจะยิ้มแหย“ฉันก็แค่มาเดินเล่นค่ะ”
“ผมบอกแล้วใช่ไหมครับ ว่าห้ามขึ้นมาบนชั้นสาม” พ่อบ้านเดินไปหาเธอด้วยสีหน้าจริงจัง
“ฉันจะลงไปเดี๋ยวนี้เลยค่ะ”
เจียงสื้อสื้อรีบวิ่งผ่านเขาไป และรีบลงไปข้างล่างทันที
พ่อบ้านหันกลับไปมองแผ่นหลังเธอเดินลงไปชั้นล่าง คิ้วขมวดเข้าหากันแน่น ผู้หญิงชาวตะวันออกคนนี้ อย่าสร้างปัญหาให้เขาลำบากใจออกมาเชียว
เขานิ่งคิด ก่อนจะตัดสินใจขังเธอไว้ในห้องดีกว่า แบบนี้จะได้หลีกเลี่ยงปัญหามากมาย
เจียงสื้อสื้อวิ่งลงชั้นหนึ่ง ลมหายใจหอบเหนื่อยเล็กน้อย
เธอมองกลับไปที่บันได พบว่าพ่อบ้านไม่ได้ตามลงมาด้วย เธอจึงถอนหายใจยาวด้วยความโล่งอก
ดูเหมือนต่อไปนี้คงจะขึ้นไปที่ชั้นสามไม่ได้จริงๆ เธอจะได้ไม่ต้องถูกขังไว้อีกครั้ง
“คุณผู้หญิงครับ คุณเข้าไปไม่ได้นะครับ”
ในเวลานี้เอง มีเสียงดังอึกกระทึกครึกโครมมาจากข้างนอก เจียงสื้อสื้อมองตามเสียงไปที่ประตูทางเข้า จึงเห็นลี่ซา ที่เดินหน้าโหดเข้าไปพร้อมกับบุคคลแปลกหน้า
แย่แล้ว
เจียงสื้อสื้อหันหลังกลับเพื่อเตรียมจะวิ่งขึ้นไปชั้นบน
“หยุดเดี๋ยวนี้” คาร์อันตะโกนสั่งเสียงดัง
เจียงสื้อสื้อสะดุ้งตกใจ แล้วหยุดฝีเท้า ยืนตัวแข็งทื่อไม่กล้าหันกลับไปมอง
กู้เนี่ยนเดินตามหลังลี่ซาเข้าไปในบ้าน พอเห็นคุณนายน้อยของตนเอง จึงอดที่จะดีใจไม่ได้
“คุณหญิงครับ เธอก็คือผู้หญิงตะวันออกที่คุณพูดถึงเหรอครับ” กู้เนี่ยนมองไปทางเจียงสื้อสื้อตาไม่กะพริบ เพราะกลัวว่าเธอจะหายตัวไปจากสายตา
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！