ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 1111

ลี่ซาเดินออกจากห้อง ก็ได้หยุด กลับไปมองที่ห้องสักพัก ก็ได้พูดกับคาร์อันที่อยู่ข้างๆ เสียงเบา “ช่วยฉันจองตั๋วเครื่องบินไปเมืองจิ่นใบหนึ่ง”

พูดถึงตรงนี้ เธอก็ได้ขมวดคิ้วเล็กน้อย “เมืองจิ่นมันเป็นที่ไหนกันแน่?”

ใบหน้าของคาร์อันก็ได้มีความลังเลเล็กน้อย “คุณหญิง ที่จริง......”

“ทำไม?” ลี่ซาก็ได้หันไปมองเขา

“เจียงสื้อสื้อก็อยู่ที่เมืองจิ่น”

สีหน้าของลี่ซาก็ได้เปลี่ยนเล็กน้อย “นายแน่ใจนะ?”

“ผมแน่ใจครับ”

ลี่ซาก็ได้เงียบไปกี่วิ อยู่ก็ได้หัวเราะออกมา รอยยิ้มก็ได้เต็มไปด้วยความสมเพช “เบอร์เกนนะเบอร์เกน ผู้หญิงคนนั้นได้เอายาอะไรให้คุณกินกันแน่ ถึงได้ไล่ตามไปถึงประเทศของเขา”

“คุณหญิง งั้นคุณยังจะไปไหมครับ?” คาร์อันก็ได้ถามอยากระมัดระวัง

“ไป ทำไมจะไม่ไป” ลี่ซาก็ได้หรี่ตา สายตาก็ได้มีความน่ากลัว “คราวนี้ฉันไม่มีทางปล่อยผู้หญิงคนนั้นไปแน่”

คาร์อันก้มหน้า “งั้นเดี๋ยวผมไปจองตั๋วให้คุณครับ”

พูดจบ เขาก็จะจากไป

“เดี๋ยวก่อน” ลี่ซาก็ได้เรียกเขาไว้ “นายก็ไปด้วย”

คาร์อันตอบ “ครับ” แล้วก็ได้รีบออกไป

ลี่ซาก็ได้กลับไปมองที่ห้อง มุมปากก็ได้มีรอยยิ้มที่เยือกเย็น เบอร์เกน ไม่ว่าจะใช้วิธีอะไร ฉันไม่มีทางที่จะให้คุณได้ดั่งใจหวังแน่

......

เมืองหลวง

ตอนเช้า ซ่างหยิงก็ได้ลุกขึ้นมาเตรียมอาหารเช้า

เธอก็ได้ตั้งใจต้มโจ๊กซุปไก่ออกมา แล้วก็ได้เตรียมกับข้าวต่างๆ นานาหลายอย่าง

รอให้ทุกอย่างเตรียมเสร็จแล้ว เธอถึงได้ขึ้นไปปลุกเจียงสื้อสื้อตื่น

“สื้อสื้อ ตื่นได้แล้ว” เธอก็ได้เปิดประตู ก็ได้เดินเข้าไปในห้องที่มืดมิด

คนที่อยู่บนเตียงก็ไม่มีปฏิกิริยาอะไร

ซ่างหยิงก็อดขำไม่ได้ ก็ได้ไปเปิดผ้าม่านที่หนาออก แสงแดดยามเช้าก็ได้ส่องเข้ามา ทำให้ในห้องสว่างขึ้นมาเลยทันที

เธอก็ได้เดินไปที่เตียง โค้งตัว ยื่นมือค่อยๆ ไปเขย่าตัวเจียงสื้อสื้อที่ได้หลับลึกบนเตียง “สื้อสื้อ ตื่นมาทานข้าวเช้าได้แล้วจ้ะ”

ก็ยังไม่มีปฏิกิริยาอะไร

“สื้อสื้อ ตื่นได้แล้ว” เธอก็ได้พูดเสียงดัง

แต่เจียงสื้อสื้อก็ยังไม่มีท่าทีอะไร

เธอก็ได้ขมวดคิ้ว ต่อให้หลับลึกขนาดไหน ตนนั้นเรียกไปหลายครั้งขนาดนี้ เป็นไปไม่ได้ที่จะไม่ได้ยินจริงหรือเปล่า

เจียงสื้อสื้อได้ยินคนเรียกชื่อของเธอรางๆ เธออยากที่จะลืมตา แต่ว่าหนังตาได้หนักมาก ไม่ว่าพยายามยังไงก็ลืมตาไม่ได้

มีความมืดมิดไม่มีที่สิ้นสุดได้มาคลุมเธอไว้ มองไม่เห็นแสงเลยแม้แต่น้อย

เธอกลัวมากๆ อยากจะลืมตาเรียกให้คนมาช่วยเธอ แต่ไม่ว่ายังไงก็ส่งเสียงออกมาไม่ได้

เหนื่อยมาก

น้ำตาหยดหนึ่งก็ได้ไหลลงมาจากตาของเธอ

ซ่างหยิงเห็นแบบนั้น สีหน้าก็ได้เปลี่ยนทันที ก็ได้เรียก “สื้อสื้อ หนูได้ยินที่น้าเรียกใช่ไหม? สื้อสื้อ หนูตื่นสิ!”

ไม่ว่าเธอจะเรียกยังไง เขย่ายังไง เจียงสื้อสื้อก็คือไม่ตื่นขึ้นมา

เวลานี้ เธอก็ได้รู้สึกว่าเรื่องไม่ปกติ ก็ได้รีบหันตัววิ่งออกไป

“ยู่เชิน เกิดเรื่องแล้ว” เธอได้วิ่งไปที่ห้องฟางยู่เชิน

ฟางยู่เชินยังเปลี่ยนเสื้ออยู่ เห็นว่าแม่ได้วิ่งมาด้วยสีหน้าที่ตื่นตระหนก เขาก็ได้กังวลชั่วขณะ ถามเสียงเข้มว่า “เกิดอะไรขึ้นครับ?”

“ไม่รู้ว่าสื้อสื้อเป็นอะไร แม่เรียกเธอยังไงเธอก็ไม่ตื่น”

สีหน้าของฟางยู่เชินก็ได้เปลี่ยน วิ่งออกไปเลยทันที

เจียงสื้อสื้อก็เหมือนว่าหลับไป มองไม่ออกเลยว่ามีอะไรที่ผิดปกติ

ฟางยู่เชินก็ได้ลองเรียกไปกี่ที ไม่มีปฏิกิริยาอะไร