ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 1110
สรุปบท บทที่1110 ไม้แข็งไม่ได้ ก็ใช้ไม้อ่อน: ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！
อ่านสรุป บทที่1110 ไม้แข็งไม่ได้ ก็ใช้ไม้อ่อน จาก ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ โดย เมียวเมียว
บทที่ บทที่1110 ไม้แข็งไม่ได้ ก็ใช้ไม้อ่อน คืออีกหนึ่งตอนเด่นในนิยายมนุษย์หมาป่าแวมไพร์ ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ ที่นักอ่านห้ามพลาด การดำเนินเรื่องในตอนนี้จะทำให้คุณเข้าใจตัวละครมากขึ้น พร้อมกับพลิกสถานการณ์ที่ไม่มีใครคาดคิด เขียนโดย เมียวเมียว อย่างเฉียบคมและลึกซึ้ง
“งั้นพวกลูกก็รีบไปหาเขากลับมาสิลูก” ซ่างหยิงเริ่มรู้สึกร้อนใจ “ตอนนี้ร่างกายของสื้อสื้อทนรับแรงกดดันแบบนี้ไม่ได้”
เธอไม่สนใจว่าซ่างกวนหยวนจะชอบใคร เธอสนใจแต่ร่างกายของหลานสาวเธอเท่านั้น
สื้อสื้อกับเฟิงเฉินรักกันมาก ถ้าคนหนึ่งหายไป อีกคนคงจะรับไม่ได้อย่างแน่นอน
ซ่างหยิงรู้สึกกังวลมาก
“คุณแม่ครับ ใจเย็นๆก่อนครับ เรากำลังตามหาอยู่ครับ” ฟางยู่เชินรีบพูดปลอบมารดาอย่างรวดเร็ว
“แล้วได้ข่าวอะไรบ้างหรือยัง” ซ่างหยิงเอ่ยถาม
ฟางยู่เชินส่ายหน้า “ไม่ครับ”
“ทำไมถึงไม่มีข่าวคราวอะไรเลยล่ะ คนทั่วไปจะหายไปโดยไม่มีข่าวคราวเลยได้ยังไงกัน” ซ่างหยิงนิ่งคิดอยู่สักพัก “ใช้เครือข่ายการติดต่อของตระกูลฟางทั้งหมด ถึงจะต้องพลิกโลกตามหา ก็ต้องหาให้เจอ”
“คุณแม่ครับ ผมเข้าใจแล้วครับ แต่หยวนหยวนจงใจจะซ่อนคน ผมกลัวว่ามันจะไม่ง่ายที่จะหาพวกเขาเจอ”
อีกอย่างพวกเขาอยู่ในที่สว่าง ซ่างกวนหยวนอยู่ในที่มืด ขอแค่เธอต้องการ เธอสามารถรู้ความเคลื่อนไหวของพวกเขาได้ตลอดเวลา แบบนี้มันไม่เป็นผลดีต่อพวกเขาเลย
นี่เป็นเรื่องที่ฟางยู่เชินกังวลมากที่สุด
“จงใจจะซ่อนคนอย่างนั้นเหรอ” ซ่างหยิงยิ้มเยาะ “เธอไร้ยางอายจริงๆ เธอรู้ทั้งรู้ว่าเฟิงเฉินกับสื้อสื้อแต่งงานกันแล้ว ยังจะชอบเฟิงเฉินอีก แม่ไม่รู้จริงๆว่าในสมองเธอกกำลังคิดอะไรอยู่”
แค่ซ่างหยิงนึกถึงตอนที่เธอพูดต่อหน้าตนเองว่าเธอมีคนที่ชอบแล้ว และคนๆนั้นเป็นจิ้นเฟิงเฉิน เธอก็ยิ่งรู้สึกไม่ชอบใจเอามากๆ
ถ้ารู้ตั้งแต่แรกว่าเธอมีความคิดเช่นนั้นกับเฟิงเฉิน ตนเองคงไม่คิดจะให้เธอมาเป็นลูกสะใภ้ หรือแม้แต่จะพยายามจับคู่เธอกับยู่เชินอย่างโง่เขลาแน่นอน
นี่มันไม่ใช่แค่โง่ธรรมดา แต่มันโง่เอามากๆเลยต่างหาก
ผ่านประสบการณ์มาหลายสิบปี กลับถูกผู้หญิงคนหนึ่งหลอกจนหัวปั่นแบบนี้
พอฟังออกถึงความโกรธที่มารดามีต่อซ่างกวนหยวน ฟางยู่เชินจึงอดหัวเราะไม่ได้ “คุณแม่ชอบหยวนหยวนมากไม่ใช่เหรอครับ ทำไมตอนนี้ถึงได้พูดแบบนี้ล่ะครับ”
“ที่แม่ชอบเธอก็เพราะ เพราะแม่คิดว่าเธอเป็นเด็กที่มีจิตใจดีไร้เดียงสา ใครจะรู้ว่าเธอเป็นคนแบบนี้”
ซ่างหยิงโกรธมากจริงๆ ถ้าซ่างกวนหยวนยืนอยู่ข้างหน้าเธอตอนนี้ เธออยากจะต่อว่าเธอจริงๆ คอยดูสิว่าเธอจะต่อว่าจนเธอสำนึกผิดได้หรือเปล่า
“ดังนั้น คุณแม่ครับ จากนี้ไปอย่ามองคนเพียงผิวเผิน รู้ไหมครับ” ฟางยู่เชินพูดอย่างตั้งใจ
ซ่างหยิงพยักหน้า “ถูกต้อง คนเรารู้หน้าไม่รู้ใจ คราวหน้าแม่จะต้องระวังให้มากกว่านี้”
หางยู่เฉินกอดไหล่ของเธอไว้ “ไม่เพียงแต่ต้องระวังนะครับ อีกอย่างต้องไม่ให้ผมไปนัดดูตัวอีกด้วย”
“ได้สิจ้ะ” ซ่างหยิงหันไปมองเขา “งั้นลูกลองทำความรู้จักกับเสี่ยวอี้ดู บางทีลูกอาจจะชอบเธอก็ได้ แบบนี้ลูกจะได้ไม่ต้องไปนัดดูตัวอีก”
“คุณแม่ครับ”
ความรู้สึกหมดแรงพุ่งเข้ามาในหัวใจของฟางยู่เชิน เขาอุตส่าห์พูดไว้อย่างชัดเจนแล้ว แล้วทำไมเธอถึงยังจับคู่เขากับเย่เสี่ยวอี้อีกล่ะ
“คุณแม่ไม่กลัวว่าเสี่ยวอี้กับหยวนหยวนจะนิสัยเหมือนกันเหรอครับ”
“เป็นไปไม่ได้จ้ะ” น้ำเสียงของซ่างหยิงมุ่งมั่นเป็นอย่างมาก
“คุณแม่มั่นใจได้ยังไงครับ ว่าจะเป็นไปไม่ได้”
“เพราะเธอบอกแม่อย่างชัดเจน ว่าเธอชอบลูก”
ฟางยู่เชินถอนหายใจ “ก็ได้ครับ แต่ตอนนี้ผมไม่มีเวลาที่จะทำความรู้จักกับคนอื่น รอหาเฟิงเฉินเจอแล้วค่อยพูดเรื่องนี้นะครับ”
ซ่างหยิงเองก็รู้ว่านี่ไม่ใช่เวลามาพูดถึงเรื่องนี้ “ได้จ้ะ รอหาเฟิงเฉินกลับมาแล้ว ค่อยมาคิดเรื่องของลูกอีกที”
“ขอบคุณครับคุณแม่” ฟางยู่เชินมองขึ้นไปชั้นบนด้วยสีหน้าเคร่งขรึม “คุณแม่ครับ ก่อนที่จะพาน้องเขยกลับมาได้ แม่ต้องคอยอยู่เป็นเพื่อนสื้อสื้อให้มาก อย่าปล่อยให้เธออยู่คนเดียว ไม่อย่างนั้น เธอจะคิดอะไรฟุ้งซ่านไปเอง “
ซ่างหยิงพยักหน้า “แม่รู้จ้ะ แม่จะอยู่เป็นเพื่อนเธอตลอดเวลา”
……
คุณเบอร์เกนครับ คุณหนูเจียงสื้อสื้อเดินทางกลับประเทศแล้วครับ”
พอได้ยินรายงานของผู้ช่วย เบอร์เกนก็เงยหน้าขึ้นด้วยความตกตะลึง “นายพูดอะไรนะ เธอกลับไปแล้วอย่างนั้นเหรอ”
“ใช่ครับ เราพบข้อมูลเที่ยวบินที่เธอนั่งแล้ว”
“เดินทางไปตอนไหน” เบอร์เกนถาม
“เมื่อคืนครับ”
เบอร์เกนยกยิ้ม แต่รอยยิ้มไม่ได้ปรากฏในแววตาของเขาเลย “โซเฟย่า คุณคิดว่าคุณกลับบ้านแล้ว ผมทำอะไรคุณไม่ได้หรือไง”
“ไม่จำเป็น ผมไม่มีดวงที่จะรับมัน” เบอร์เกนมองเธออย่างเย็นชา แล้วก้มหน้าลง ไม่มองเธออีก
เขานี่มันโง่เง่าจริงๆ
เธอตั้งใจทำการเปลี่ยนแปลงตัวเองเพื่อเขา และเขากลับพูดถากถางเธอแบบนี้
ลี่ซาเริ่มโกรธเล็กน้อย เธอถลึงตาใส่เบอร์เกน มือของเธอกำหมัดไว้แน่นทั้งสองข้าง
“ผมยุ่งมาก ไม่มีเวลามาดูคุณอาละวาดหรอกนะ” เบอร์เกนพูดโดยไม่เงยหน้าขึ้นมอง
“นี่คุณ”
ลี่ซาโกรธมากจนอยากจะด่าเขา แต่พอนึกถึงสิ่งที่กู้เนี่ยนเคยพูดไว้ เธอก็กัดฟันทน ระงับความเกรี้ยวกราดที่ปะทุอยู่ในใจ และพยายามแสยะยิ้มออกมา “คุณกำลังพูดเรื่องอะไรคะ ฉันจะอาละวาดได้ยังไงกัน”
เบอร์เกนเงยหน้าขึ้นมอง ก่อนจะขมวดคิ้วแน่น “คุณคิดจะทำอะไรกันแน่”
นี่เธอคิดว่าใช้ไม้แข็งไม่ได้ ก็ใช้ไม้อ่อนอย่างนั้นเหรอ
ลี่ซากะพริบตาปริบๆ “ไม่ได้จะทำอะไรนี่คะ ฉันแค่อยากอยู่เป็นเพื่อนคุณ และมองดูคุณแบบนี้”
“ไม่จำเป็น”
คำพูดของเขาเหมือนน้ำเย็นเทใส่หน้าเธอ
รอยยิ้มบนใบหน้าของลี่ซาชะงักงัน ก่อนจะกลับมายิ้มเหมือนเดิม แล้วถามอย่างระมัดระวัง “งั้นคุณบอกฉันได้ไหมคะ ว่าคุณไปเมืองจิ่นทำอะไร”
“ไปทำธุระ”
คำตอบนั้นสั้นและกระชับได้ใจความมาก
ลี่ซาคิดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วถามลองเชิง“งั้นฉันไปกับคุณด้วยได้ไหมคะ เรายังไม่เคยออกไปเที่ยวด้วยกันเลยสักครั้ง ดังนั้นเราใช้โอกาสนี้…”
“ลี่ซา ผมจะไปทำงาน ไม่ได้ไปเที่ยวเล่น” เบอร์เกนมองหน้าเธออย่างเย็นชา
“อ้อ” ลี่ซายิ้มแหย “ไม่เป็นไรค่ะ งั้นฉันไม่ไปกับคุณแล้ว คุณทำงานต่อเถอะค่ะ”
เธอหันหลังแล้วเดินออกไป
เบอร์เกนคิดแค่ว่าเธอกินยาผิดมาอีกแล้ว จึงไม่ได้ใส่ใจอะไรมาก ความสนใจของเขากลับไปที่แฟ้มเอกสารอีกครั้ง
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！