ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 1110

“งั้นพวกลูกก็รีบไปหาเขากลับมาสิลูก” ซ่างหยิงเริ่มรู้สึกร้อนใจ “ตอนนี้​ร่างกายของสื้อสื้อทนรับแรงกดดันแบบนี้ไม่ได้”

เธอไม่สนใจว่าซ่างกวนหยวนจะชอบใคร เธอสนใจแต่ร่างกายของหลานสาวเธอเท่านั้น

สื้อสื้อกับเฟิงเฉินรักกันมาก ถ้าคนหนึ่งหายไป อีกคนคงจะรับไม่ได้อย่างแน่นอน

ซ่างหยิงรู้สึกกังวลมาก

“คุณ​แม่ครับ ใจเย็นๆก่อนครับ เรากำลังตามหาอยู่​ครับ” ฟางยู่เชินรีบพูดปลอบมารดาอย่างรวดเร็ว

“แล้วได้ข่าวอะไรบ้างหรือยัง” ซ่างหยิงเอ่ยถาม

ฟางยู่เชินส่ายหน้า​ “ไม่ครับ”

“ทำไมถึงไม่มีข่าวคราว​อะไรเลยล่ะ คนทั่วไป​จะหายไปโดยไม่มีข่าวคราว​เลยได้ยังไง​กัน” ซ่างหยิงนิ่งคิดอยู่สักพัก​ “ใช้เครือข่ายการติดต่อของตระกูลฟางทั้งหมด​ ถึงจะต้อง​พลิกโลกตามหา ก็ต้องหาให้เจอ”

“คุณ​แม่ครับ ผมเข้าใจแล้วครับ แต่หยวนหยวนจงใจจะซ่อนคน ผมกลัวว่ามันจะไม่ง่ายที่จะหาพวกเขาเจอ”

อีกอย่างพวกเขาอยู่ในที่สว่าง ซ่างกวนหยวนอยู่ในที่มืด ขอแค่เธอต้องการ เธอสามารถรู้ความเคลื่อนไหวของพวกเขาได้ตลอดเวลา แบบนี้มันไม่เป็นผลดีต่อพวกเขาเลย

นี่เป็นเรื่องที่ฟางยู่เชินกังวลมากที่สุด

“จงใจจะซ่อนคนอย่างนั้น​เหรอ​” ซ่างหยิงยิ้มเยาะ “เธอไร้ยางอายจริงๆ​ เธอรู้ทั้งรู้ว่าเฟิงเฉินกับสื้อสื้อแต่งงานกันแล้ว ยังจะชอบเฟิงเฉินอีก แม่ไม่รู้จริงๆว่าในสมองเธอกกำลังคิดอะไรอยู่”

แค่ซ่างหยิงนึกถึงตอนที่​เธอพูดต่อหน้าตนเองว่าเธอมีคนที่ชอบแล้ว และคนๆนั้นเป็นจิ้นเฟิงเฉิน เธอก็ยิ่งรู้สึกไม่ชอบใจเอามากๆ

ถ้ารู้ตั้งแต่​แรกว่าเธอมีความคิดเช่นนั้นกับเฟิงเฉิน ตนเองคงไม่คิดจะให้เธอมาเป็นลูกสะใภ้ หรือแม้แต่จะพยายามจับคู่เธอกับยู่เชินอย่างโง่เขลาแน่นอน​

นี่มันไม่ใช่แค่โง่ธรรมดา แต่มันโง่เอามากๆเลยต่างหาก

ผ่านประสบการณ์​มาหลายสิบปี กลับถูกผู้หญิงคนหนึ่งหลอกจนหัวปั่นแบบนี้

พอฟังออกถึงความโกรธที่มารดามีต่อซ่างกวนหยวน ฟางยู่เชินจึงอดหัวเราะ​ไม่ได้ “คุณ​แม่ชอบหยวนหยวนมากไม่ใช่​เหรอครับ ทำไมตอนนี้ถึงได้พูดแบบนี้ล่ะครับ”

“ที่แม่ชอบเธอก็เพราะ เพราะแม่คิดว่าเธอเป็นเด็กที่มีจิตใจดีไร้เดียงสา​ ใครจะรู้ว่าเธอเป็นคนแบบนี้”

ซ่างหยิงโกรธมากจริงๆ ถ้าซ่างกวนหยวนยืนอยู่ข้างหน้าเธอตอนนี้ เธออยากจะต่อว่าเธอจริงๆ คอยดูสิว่าเธอจะต่อว่าจนเธอสำนึกผิดได้หรือเปล่า​

“ดังนั้น คุณ​แม่ครับ จากนี้ไปอย่ามองคนเพียงผิวเผิน​ รู้ไหมครับ” ฟางยู่เชินพูดอย่างตั้งใจ

ซ่างหยิงพยักหน้า “ถูกต้อง คนเรารู้หน้าไม่รู้ใจ คราวหน้าแม่จะต้องระวังให้มากกว่านี้”

หางยู่เฉินกอดไหล่ของเธอไว้ “ไม่เพียงแต่ต้องระวังนะครับ อีกอย่างต้องไม่ให้ผมไปนัดดูตัวอีกด้วย”

“ได้สิจ้ะ” ซ่างหยิงหันไปมองเขา “งั้นลูกลองทำความรู้จักกับเสี่ยวอี้ดู บางทีลูกอาจจะชอบเธอก็ได้ แบบนี้ลูกจะได้ไม่ต้องไปนัดดูตัวอีก”

“คุณ​แม่ครับ”

ความรู้สึกหมดแรงพุ่งเข้ามาในหัวใจของฟางยู่เชิน เขาอุตส่าห์​พูดไว้อย่างชัดเจนแล้ว แล้วทำไมเธอถึงยังจับคู่เขากับเย่เสี่ยวอี้อีกล่ะ

“คุณ​แม่ไม่กลัวว่าเสี่ยวอี้กับหยวนหยวนจะนิสัยเหมือนกันเหรอครับ”

“เป็นไปไม่ได้จ้ะ” น้ำเสียงของซ่างหยิงมุ่งมั่นเป็นอย่างมาก

“คุณ​แม่มั่นใจได้ยังไง​ครับ ว่าจะเป็นไปไม่ได้”

“เพราะเธอบอกแม่อย่างชัดเจน ว่าเธอชอบลูก”

ฟางยู่เชินถอนหายใจ “ก็ได้ครับ แต่ตอนนี้ผมไม่มีเวลาที่จะทำความรู้จักกับคนอื่น รอหาเฟิงเฉินเจอแล้วค่อยพูดเรื่องนี้นะครับ”

ซ่างหยิงเองก็รู้ว่านี่ไม่ใช่เวลามาพูดถึงเรื่องนี้ “ได้จ้ะ รอหาเฟิงเฉินกลับมาแล้ว​ ค่อยมาคิดเรื่องของลูกอีกที”

“ขอบคุณครับคุณ​แม่​” ฟางยู่เชินมองขึ้นไปชั้นบนด้วยสีหน้าเคร่งขรึม “คุณ​แม่ครับ ก่อนที่จะพาน้องเขยกลับมาได้ แม่ต้องคอยอยู่เป็นเพื่อนสื้อสื้อให้มาก​ อย่าปล่อยให้เธออยู่คนเดียว ไม่อย่างนั้น เธอจะคิดอะไรฟุ้งซ่าน​ไปเอง “

ซ่างหยิงพยักหน้า “แม่รู้จ้ะ แม่จะอยู่เป็นเพื่อนเธอตลอด​เวลา”

……

คุณเบอร์เกนครับ คุณ​หนู​เจียงสื้อสื้อเดินทางกลับประเทศแล้วครับ”

พอได้ยินรายงานของผู้ช่วย เบอร์เกนก็เงยหน้าขึ้นด้วยความตกตะลึง​ “นายพูดอะไรนะ เธอกลับไปแล้วอย่างนั้น​เหรอ”

“ใช่ครับ เราพบข้อมูลเที่ยวบินที่เธอนั่งแล้ว”

“เดินทางไปตอนไหน” เบอร์เกนถาม

“เมื่อคืนครับ”

เบอร์เกนยกยิ้ม แต่รอยยิ้มไม่ได้ปรากฏ​ใน​แววตาของเขาเลย “โซเฟย่า คุณ​คิดว่าคุณ​กลับบ้านแล้ว ผมทำอะไรคุณ​ไม่ได้หรือไง”