ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 1109
สรุปบท บทที่1109 แค่คนน่าสงสารคนหนึ่ง: ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！
ตอน บทที่1109 แค่คนน่าสงสารคนหนึ่ง จาก ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ – ความลับ ความรัก และการเปลี่ยนแปลง
บทที่1109 แค่คนน่าสงสารคนหนึ่ง คือตอนที่เปี่ยมด้วยอารมณ์และสาระในนิยายมนุษย์หมาป่าแวมไพร์ ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ ที่เขียนโดย เมียวเมียว เรื่องราวดำเนินสู่จุดสำคัญ ไม่ว่าจะเป็นการเปิดเผยใจตัวละคร การตัดสินใจที่ส่งผลต่ออนาคต หรือความลับที่ซ่อนมานาน เรียกได้ว่าเป็นตอนที่นักอ่านรอคอย
“พวกเรามาหาหยวนหยวน เพราะมีเรื่องสำคัญที่จะถามเธอ” ฟางยู่เชินพูดเสียงเป็นกันเอง
ซ่างกวนเชียนถอนหายใจ “ผมไม่รู้จริงๆว่าเธออยู่ที่ไหน ผมเองก็กำลังตามหาเธออยู่เหมือนกัน”
ทั้งสามคนนิ่งเงียบไป
หลังจากผ่านไปสักพัก ซ่างกวนเชียนก็พูดขึ้นอีกครั้ง “พวกคุณมาหาเธอทำไม”
“ไม่รู้ว่าเธอพาน้องเขยของผมไปไว้ที่ไหนแล้ว” ฟางยู่เชินพูด
“อะไรนะ” ซ่างกวนเชียนคิดว่าเขาฟังผิดไป “จิ้นเฟิงเฉินอย่างนั้นเหรอ”
เขามองไปที่เจียงสื้อสื้อ จึงเห็นว่าใบหน้าของเธอซีดจนไม่มีสีเลือด เหมือนกับว่าเธอจะเป็นลมเมื่อไหร่ก็ได้
ฟางยู่เชินพยักหน้า
ซ่างกวนเชียนยังคงไม่เชื่อ “พวกคุณเข้าใจอะไรผิดหรือเปล่า จิ้นเฟิงเฉินผู้ชายร่างใหญ่ขนาดนั้น จะถูกหยวนหยวนจับไปได้ยังไงกัน”
ฟางยู่เชินยิ้มอย่างช่วยไม่ได้ “พวกเราเองก็หวังว่าจะเข้าใจผิดไปเอง แต่นี่มันเป็นความจริง ผมเองก็ไม่รู้ว่าหยวนหยวนใช้วิธีไหนพาเขาไปเหมือนกัน”
ซ่างกวนเชียนนึกถึงฐานะของซ่างกวนหยวน นักวิจัยทางการแพทย์
มันไม่ใช่เรื่องยากสำหรับเธอที่จะพาใครสักคนไป
แต่เขาก็ยังไม่อยากยอมรับความจริงข้อนี้
“ผมคิดว่าพวกคุณคงเข้าใจผิดแล้วล่ะ หยวนหยวนไม่มีทางทำเรื่องแบบนี้แน่นอน”
ถึงแม้ในเวลาปกติซ่างกวนหยวนจะไม่อยากเจอหน้าเขา แต่ในเวลาแบบนี้ เขาก็ยังอยากจะปกป้องเธอ
เจียงสื้อสื้อยิ้มเยาะ “เธอเป็นน้องสาวของคุณ คุณก็ต้องแก้ตัวแทนเธออยู่แล้ว ฉันคิดว่าคุณก็น่าจะรู้อยู่แล้วว่าเธอแอบชอบสามีของฉัน และที่เธอเข้าหาฉัน ก็เพื่อจะเข้าใกล้สามีของฉันเท่านั้น ใช่ไหมคะ”
ใบหน้าของซ่างกวนเชียนดูบูดบึ้งเล็กน้อย เขามองออกไปทางอื่น ไม่กล้าสู้หน้าเจียงสื้อสื้อ
ร้อนตัวแล้วสินะ
“เดิมทีฉันคิดว่าเธอเป็นผู้ใหญ่แล้ว น่าจะรู้วิธีระงับความรู้สึกของตัวเอง ไม่เข้ามาทำลายความสัมพันธ์ระหว่างฉันกับเฟิงเฉิน แต่ความจริงแล้ว เธอกลับเห็นแก่ตัวอย่างยิ่ง อีกทั้งยังแอบพาตัวของเฟิงเฉินไป ทำให้ฉันกับเฟิงเฉินต้องถูกแยกจากกัน และคุณในฐานะที่เป็นพี่ชายของเธอ กลับไม่คิดที่จะหยุดเธอ”
น้ำเสียงของเจียงสื้อสื้อเรียบนิ่งมาก แต่คำพูดของเธอเหมือนฝ่ามือที่ตบใส่หน้าซ่างกวนเชียนอย่างแรง
ใบหน้าของซ่างกวนเชียนเคร่งขรึมและซีดเผือดสลับกันไปมา ริมฝีปากของเขาขยับ แต่สุดท้ายก็ไม่รู้จะพูดอะไรดี
“ถ้าคุณรู้ว่าหยวนหยวนอยู่ที่ไหน ฉันหวังว่าคุณจะยอมบอกเรา เพื่อป้องกันไม่ให้เธอทำผิดพลาดไปมากกว่านี้”ฟางยู่เฉินพูดเกลี้ยกล่อม
“ผมไม่รู้จริงๆว่าเธออยู่ที่ไหน” ซ่างกวนเชียนนยิ้มอย่างขมขื่น “บางทีพวกคุณอาจไม่รู้ว่าเธอเกลียดพี่ชายอย่างผมมากแค่ไหน ก่อนที่เธอจะไปอิตาลี ผมก็เคยพูดเกลี้ยกล่อมเธอแล้ว แต่เธอไม่ฟัง และยืนกรานหนักแน่นที่จะไป”
เมื่อพูดถึงตรงนี้ เขาก็มองไปที่เจียงสื้อสื้ออย่างยอมรับผิด “ผมยอมรับ ว่าผมรู้ว่าที่เธอไปเพื่อไปหาจิ้นเฟิงเฉิน”
เจียงสื้อสื้อหลับตาลง สองมือที่วางไว้ด้านข้างกำหมัดแน่น
เธอเสียใจจริงๆ
ถ้าหากเธอรู้ว่าซ่างกวนหยวนไปอิตาลี เธอจะรีบตามไปทันที บางทีอาจจะไม่มีเหตุการณ์พวกนั้นที่เกิดขึ้นก็ได้
จะว่าไปแล้ว เธอเองก็ผิดเหมือนกัน
เธอลืมตา แล้วหันกลับไปมองที่ฟางยู่เชิน ก่อนจะพูดว่า “พี่คะ เรากลับกันเถอะ”
“กลับกันเลยเหรอ” ฟางยู่เชินขมวดคิ้ว “เราไม่...”
เจียงสื้อสื้อลืมตาขึ้น แล้วมองไปที่เขา “ฉันเชื่อว่าคุณซ่างกวนจะไม่โกหกพวกเราค่ะ”
เธอหันกลับไปมองทางซ่างกวนเชียน“เขาเป็นแค่คนน่าสงสารคนหนึ่ง”
พอได้ยินแบบนี้ ซ่างกวนเชียนก็ชะงักตกใจเล็กน้อย หรือว่าเธอจะมองออกว่าเขาชอบหยวนหยวน
“น้องกำลังพูดเรื่องอะไร ทำไมพี่ไม่เข้าใจเลยล่ะ” ฟางยู่เชินขมวดคิ้วแน่น
“ไม่มีอะไรหรอกค่ะ พวกเรากลับไปเถอะ”
เจียงสื้อสื้อถอนสายตาของเธอกลับมา แล้วหันหลังเดินออกไป
“คุณซ่างกวน ถ้ามีข่าวเกี่ยวกับหยวนหยวน อย่าลืมแจ้งให้พวกเราทราบให้เร็วที่สุดด้วยนะครับ”
“ได้ครับ”
ฟางยู่เชินมองลึกลงไปที่เขาก่อนที่ดวงตาของเขา ก่อนจะหันหลังเดินตามเจียงสื้อสื้อ
ซ่างกวนเชียนมองดูพวกเขาเดินจากไป พอพวกเขาเดินลับสายตาไป เขาก็ถอนสายตากลับมา แล้วล้มตัวลงบนโซฟา ก่อนจะยิ้มเยาะให้ตัวเอง
เดิมทีเขายังเป็นห่วงหยวนหยวน กลัวว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับเธอ แต่ใครจะรู้ว่าเธอจะเอาจิ้นเฟิงเฉินไปซ่อนไว้แบบนี้
เขารู้สึกเหมือนความจริงใจของตัวเองถูกเอาไปให้สุนัขกิน
……
ฟางยู่เชินเหลือบมองที่เธอ แต่ยังไม่รีบร้อนตอบคำถาม แต่กลับเดินไปที่โซฟาห้องนั่งเล่นแล้วนั่งลง
ซ่างหยิงรีบเดินตามไป
“ลูกคนนี้นี่ พูดอะไรสักอย่างสิ” ซ่างหยิงเริ่มร้อนใจ
“แม่ครับ เฟิงเฉินหายตัวไปครับ”
“อะไรนะ” ซ่างหยิงขมวดคิ้ว “เจ้าลูกคนนี้ กำลังพูดเรื่องบ้าอะไร”
เธอคิดว่าเขากำลังพูดเล่น
ฟางยู่เชินเงยหน้าขึ้นมา สีหน้าของเขาจนใจมาก “คุณแม่ครับ ผมไม่ได้พูดไร้สาระ น้องเขยหายตัวไปจริงๆครับ”
ซ่างหยิงยังคงไม่เชื่อ “เขาตัวใหญ่ขนาดนั้น จะหายตัวไปได้ยังไงกัน”
“เขาถูกคนพาตัวไปครับ” ฟางยู่เชินพูด
“ใครกัน”
“หยวนหยวนครับ”
พอได้ยินชื่อที่คุ้นเคยนี้ ซ่างหยิงก็เบิกตากว้างด้วยความตกใจ “ลูก...ลูกพูดว่าใครนะ”
“หยวนหยวนครับ ซ่างกวนหยวน”
“เป็นไปได้ยังไงกัน” ซ่างหยิงส่ายหน้า “ไม่ใช่สิ แล้วเธอจะพาตัวเฟิงเฉินไปทำอะไร”
“คุณแม่ครับ มีบางอย่างที่ผมกับสื้อสื้อยังไม่ได้บอกคุณแม่”
“เรื่องอะไรจ้ะ”
“คนที่หยวนหยวนชอบก็คือน้องเขยครับ”
เรื่องนี้ทำให้ซ่างหยิงตกใจมากกว่าเดิม “เป็นไปได้ยังไงกัน”
ฟางยู่เชินยิ้มแหย “คุณแม่เอ็นดูเธอมากเกินไปครับ เลยมองข้ามอะไรบางอย่างไป ถ้าหากมองให้ดีๆ จะพบว่าแววตาของเธอที่มองเฟิงเฉินมันแตกต่างจากคนอื่น”
“ทำไมถึงเป็นอย่างนี้” ซ่างหยิงทรุดตัวลงบนโซฟา ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความไม่เชื่อ
เธอจะรู้ได้ยังไงว่าคนที่หยวนหยวนชอบจะเป็นจิ้นเฟิงเฉิน นี่มันยากที่จะยอมรับจริงๆ
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！