ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 1113

ฟางยู่เชินก็ได้ไปที่เมืองจิ่นด้วยตัวเอง ตอนที่เขาได้ไปถึงจิ้นกรุ๊ป จิ้นเฟิงเหรายังประชุมอยู่ ผู้ช่วยได้พาเขามารอที่ห้องรับแขก

“คุณฟาง ประธานให้คุณรอก่อน เดี๋ยวการประชุมก็ใกล้เสร็จแล้วครับ”

ฟางยู่เชินยิ้มให้กับผู้ช่วย “ครับ ผมรู้แล้ว”

ผ่านไปประมาณสิบกว่านาที จิ้นเฟิงเหราเปิดประตูแล้วรีบเดินเข้ามา

“ยู่เชิน โทษที ให้นายรอนานแล้ว”

ฟางยู่เชินลุกขึ้น ยิ้มแล้วส่ายหน้า “ไม่เป็นไร”

จิ้นเฟิงเหราก็ได้ยื่นมือเป็นการเชิญให้เขานั่งลง “เรื่องของพี่ชายของฉันกับพี่สะใภ้ฉันรู้หมดแล้ว ลำบากนายจริงๆ”

“ฉันไม่ลำบากหรอก ที่ลำบากน่ะเป็นสื้อสื้อ” ฟางยู่เชินก็ได้ถอนหายใจ “ตอนนี้อาการของสื้อสื้อไม่ดีนัก”

“เป็นเพราะเชื้อไวรัสใช่ไหม?” จิ้นเฟิงเหราถาม

ฟางยู่เชินพยักหน้า “อืม โม่เหยียบอกว่าที่ไวรัสมีท่าทีที่จะออกฤทธิ์ แต่ว่าตอนนี้ควบคุมไว้ได้แล้ว”

จิ้นเฟิงเหราก็ได้โล่งใจเล็กน้อย “งั้นก็ดี”

“เฟิงเหรา ที่ฉันมาวันนี้เพราะว่าจะพาตัวเสี่ยวเป่ากับเถียนเถียนไปอยู่เป็นเพื่อนสื้อสื้อที่เมืองหลวง”

“ได้” จิ้นเฟิงเหราพยักหน้า “เดี๋ยวฉันพานายกลับบ้านตระกูลจิ้น เป็นวันหยุดของตัวยุ่งสองคนพอดี สามารถไปเที่ยวหลายวัน”

ฟางยู่เชินยิ้ม “ได้”

ทั้งสองก็ได้เงียบลง

อยู่นาน จิ้นเฟิงเหราถึงได้เริ่มพูดอีกครั้งว่า “กู้เนี่ยนกับซูหานก็ได้ทางร่องรอยของพี่ชายฉันสุดกำลังแล้ว แต่ว่าตอนนี้ยังไม่มีเบาะแสอะไร”

ฟางยู่เชินก็ได้เงียบไปสักพัก “ไม่แน่พวกเราสามารถเริ่มลงมือที่เบอร์เกน เขาน่าจะรู้อะไรบ้าง”

“เบอร์เกน?” จิ้นเฟิงเหราขมวดคิ้ว “นายคิดว่าเขายอมที่จะบอกกับพวกเราไหม?”

ฟางยู่เชินยิ้มแบบลำบากใจ “ไม่ยอม”

ตอนนี้เบอร์เกนต้องแค้นพวกเขามากๆ เป็นไปได้เหรอว่าจะยอมบอกพวกเขาเรื่องจิ้นเฟิงเฉินอยู่ที่ไหน?

จิ้นเฟิงเหราก็ได้หยักไหล่ “พึ่งพาพวกเราเองดีกว่า”

“ฉันได้ส่งคนไปช่วยพวกกู้เนี่ยนที่อิตาลีแล้ว เว้นแต่ว่าเฟิงเฉินไม่อยู่ที่อิตาลี ไม่อย่างนั้นอิตาลีที่ใหญ่ขนาดนั้น ไม่นานก็ต้องหาเจอแน่” ฟางยู่เชินพูด

จิ้นเฟิงเหราก็ได้ถอนหายใจอีกครั้ง “หวังว่านะ”

“การทำงานของบริษัทใหม่ได้หยุดไปแล้วใช่ไหม?” จิ้นเฟิงเหราก็ได้เปลี่ยนเรื่อง ถาม

ฟางยู่เชินหัวเราะอย่างช่วยไม่ได้ “ก่อนหน้าเรื่องของบริษัทซ่างกวนหยวนเป็นคนที่ดูแลเกือบทั้งหมด ตอนนี้หาคนของเธอไม่เจอ ไม่หยุดก็ไม่ได้ แต่ว่าไม่นานก็น่าจะเริ่มทำงานขึ้นมาใหม่”

“งั้นก็ดี”

จิ้นเฟิงเหราก็ได้ลุกขึ้น “ไปเถอะ พวกเรากลับบ้านฉันไปรับเสี่ยวเป่ากับเถียนเถียน”

......

ไม่ว่าจะเป็นจิ้นเฟิงเหราหรือฟางยู่เชิน ก็ได้ต่างพากันเลือกที่จะปิดบังพ่อจิ้นแม่จิ้นเรื่องที่จิ้นเฟิงเฉินหายตัวไป

“ทำไมเราเป็นคนพาตัวเด็กสองคนไป เฟิงเฉินล่ะ?” แม่จิ้นก็ได้ถามด้วยความสงสัย

ฟางยู่เชินหัวเราะ “ช่วงนี้เฟิงเฉินยุ่งเล็กน้อยครับ เขาก็ไม่มีเวลาอยู่เป็นเพื่อนสื้อสื้อ ก็ได้คิดให้พาเด็กสองไปอยู่เป็นเพื่อนไม่กี่วัน จะได้อยู่เป็นเพื่อนสื้อสื้อด้วยพอดี”

แม่จิ้นไม่ได้สงสัยในคำพูดของเขาเลยสักนิด “ที่แท้แบบนี้นี่เอง ถึงว่าไม่กี่วันมานี้ไม่โทรมาที่บ้านเลย”

“คุณน้าครับ ช่วงนี้เฟิงเฉินได้จัดการกับการร่วมลงทุนที่สำคัญมาก เพราะงั้นพวกท่านก็พยายามไม่ต้องติดต่อไปหาเขานะครับ เขาจะได้ไม่ต้องฟุ้งซ่าน”

ที่ฟางยู่เชินพูดแบบนี้ ก็เป็นเพราะไม่อยากให้พ่อจิ้นแม่จิ้นติดต่อไปหาจิ้นเฟิงเฉิน กลัวว่าพวกเขาจะรู้เรื่องที่จิ้นเฟิงเฉินหายตัวไป

แม่จิ้นพยักหน้า “ได้ น้ารู้แล้ว งั้นเราไปพูดกับเขาหน่อย รอให้ยุ่งเรื่องงานเสร็จ ก็พาสื้อสื้อกลับมา ไม่ต้องไปลำบากพวกเธอมาก”

“คุณน้า ไม่เป็นไรครับ ในบ้านมีคนเยอะหน่อยมันคึกคักกว่าครับ” ฟางยู่เชินพูดพร้อมยิ้ม

“แบบนั้นก็ไม่ได้” แม่จิ้นก็ได้ขมวดคิ้วขึ้น ใบหน้าเต็มไปด้วยความไม่เห็นด้วย “พวกเขาจะอยู่ที่ตระกูลฟางแบบนี้ตลอด ลำบากพ่อแม่ของเราเกินไป”

ฟางยู่เชินก็ได้หัวเราะอย่างช่วยไม่ได้ “ครับ คุณน้า เดี๋ยวผมเอาคำพูดของคุณน้าไปบอกกับพวกเขา”

ใบหน้าของแม่จิ้นก็ได้มีรอยยิ้ม พูดกับเขาว่า “ปะ น้าพาเราไปหาเสี่ยวเป่ากับเถียนเถียนชั้นบน”

“ครับ”

ฟางยู่เชินก็ได้ตามหลังแม่จิ้นไปชั้นบน