ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 1117

ทานมื้อค่ำเสร็จ อานอานดูทีวีสักพัก ก็ได้กลับไปนอนที่ห้องอย่างว่าง่าย

เหลียงซินเวยเก็บกวาดห้องครัวเสร็จ ก็ได้เป็นเช็กที่ห้องอานอานว่าเขานั้นได้ห่มผ้าดีๆ ไหม ถึงได้ช่วยเขาปิดไฟ

เธอได้เอาโทรศัพท์ไปนั่งที่โซฟาในห้องนั่งเล่น

เปิดโทรศัพท์ กดไปที่สายโทรเข้า มองเบอร์ที่ไม่ได้รับเบอร์นั้น เธอก็ได้ลังเลว่าจะลองโทรไปอีกรอบดีไหม

แต่ว่าลังเลอยู่นาน เธอก็ยังไม่โทรออกไป

สุดท้าย เธอก็ได้ดับจอโทรศัพท์ เอามันวางไปข้างๆ ร่างกายก็ได้พิงที่ไปโซฟา เงยหน้ามองเพดาน

เธอยังจำครั้งแรกที่ได้เจอกับฟางยู่เชินได้

“เธอเป็นคนช่วยขับเหรอ?” ตอนนั้นน้ำเสียงของฟางยู่เชินคือความสงสัย

คงคิดไม่ถึงว่าเธอที่เป็นผู้หญิงดึกขนาดนี้แล้วยังออกมารับจ้างช่วยขับ

เพราะงั้น เธอก็ได้ตบหน้าอกของตัวเองรับประกันว่า “คุณวางใจเถอะค่ะ อายุการขับขี่ของฉันมีห้าปีแล้ว อีกอย่างดูแล้วคุณก็ไม่เหมือนคนไม่ดี จริงไหม?”

เขาหัวเราะ

นั่นเป็นครั้งแรกที่เธอรู้สึกว่ารอยยิ้มของผู้ชายคนหนึ่งนั้นน่าดูมากๆ

“อ๊าย!”

เหลียงซินเวยก็ได้เอาหมอกกอดที่อยู่ข้างๆ มาปิดหน้าตัวเอง

ทำอะไรกันแน่?

เธอทำไมอยู่ๆ ถึงได้คิดถึงเรื่องนี้?

หรือว่าเหมือนที่อานอานพูด เธอชอบคนอื่นเขาแล้ว?

เป็นไปไม่ได้!

เธอก็ได้รีบลุกขึ้นนั่ง ส่ายหน้า “เป็นไปไม่ได้ เธอไม่มีทางที่จะชอบเขา ใช่ ไม่มีทาง!”

พูดจบ เธอก็ได้ทิ้งหมอนกอดออก ลุกขึ้นเตรียมตัวไปอาบน้ำให้ตัวเองตื่นตัวหน่อย

ในเวลานี้ อยู่ๆ โทรศัพท์ก็ได้ดังขึ้น

ใจของเธอก็ได้ตกใจจนหัวใจหยุดเต้นไปหนึ่งจังหวะ

เดินไปดู เป็นฟางยู่เชินโทรมา

ใจก็ได้เริ่มเต้นเร็วอย่างห้ามไม่อยู่

เธอก็ได้สูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วรับสาย “สวัสดีค่ะ ฉันคือเหลียงซินเวย”

“คุณเหลียง สวัสดีครับ”

เสียงที่ทุ้มต่ำของฟางยู่เชินก็ได้ส่งมา เหลียงซินเวยก็ได้จับโทรศัพท์แน่นอย่างไม่ได้ตั้งตัว “สวัสดีค่ะ”

“ดึกขนาดนี้ ไม่ได้รบกวนคุณใช่ไหมครับ?”

“ไม่ค่ะไม่ค่ะ”

ราวกับว่าเธอได้ตอบไปเลยทันที จากนั้นเธอก็ได้รู้สึกว่าตัวเองนั้นตอบไปเร็วเก็บไป ก็ได้รีบเสริม “วัยรุ่นสมัยนี้จะไปพักผ่อนเช้าได้ยังไงกันค่ะ”

ปลายสายนั้นก็ได้ส่งเสียงหัวเราะของฟางยู่เชินมา

เหลียงซินเวยรู้สึกว่าตอนนี้ใจแทบที่จะเต้นออกมาแล้ว

เธอก็ได้ด่าตัวเองไม่ได้เรื่องในใจ ก็แค่การโทรมาแบบธรรมดาๆ ก็ตื่นเต้นแบบนี้ ต้องขนาดนี้เลยเหรอ?

ก็ได้สูดหายใจเข้าลึกๆ รอให้ใจเย็นลงเล็กน้อย เธอถึงได้ค่อยๆ เปิดปากพูดว่า “มีเรื่องอะไรไหมคะ?”

ฟางยู่เชินก็ได้มองฟ้าที่มืดนอกหน้าต่าง มุมปากก็ได้เหมือนว่าชี้ขึ้น “ผมแค่อยากจะบอกเธอว่า สื้อสื้อกลับมาแล้ว”

“พี่สื้อสื้อกลับมาแล้ว?”

เสียงที่ดีใจจนเสียงหลงของเหลียงซินเวยที่ได้ดังมาจากปลายสาย ทำเอาฟางยู่เชินขำออกมาอย่างอดไม่ได้ “คุณเหลียง บ้านของคุณเก็บเสียงดีไหมครับ?”

“เก็บเสียง?”

เหลียงซินเวยก็ได้รู้สึกช้าไปเล็กน้อย ว่านี่คือการเยาะเย้ยของเขา

เธอก็ได้จับหน้าที่ร้อนของตน พูดอุบอิบเสียงเบาว่า “ฉันก็ไม่ได้เสียงดังมากสักหน่อย”

ฟางยู่เชินได้ยินเข้า หัวเราะ จากนั้นก็ได้เปลี่ยนเรื่อง พูด “ของเล่นของลูกชายเธออยู่ที่ห้องทำงานของผม เธอหาเวลามาเอาที่บ้านของผมหน่อย จะได้มาเที่ยวหาสื้อสื้อด้วย”

“ค่ะ ฉันไปพรุ่งนี้เลย”

ไม่ต้องให้เขาพูด เธอก็อยากที่จะไปเที่ยวหาพี่สื้อสื้อ

“เธอรู้ที่อยู่เหรอ?” ฟางยู่เชินถาม

“ไม่รู้ค่ะ”

“งั้นเดี๋ยวผมส่งให้เธอ เธอบอกกับคนขับก็พอ”

“ค่ะ ขอบคุณค่ะ”

จากนั้น ทั้งสองก็ได้เงียบ