ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 1119

“อย่าพูดแบบนั้น ไม่แน่อาจจะนับเธอคนหนึ่งล่ะ?”

เจียงสื้อสื้อก็ได้มองเหลียงซินเวยอย่างมีเล่ห์นัยน์

“จะเป็นไปได้ยังไง?” เหลียงซินเวยก็ได้ฝืนยิ้มมุมปาก เธอไม่กล้าที่จะคิดแบบนั้น

“อย่าดูถูกตัวเองแบบนั้น เธอก็ยอดเยี่ยมมากๆ เลยนะ”

นี่ไม่ได้ปลอบใจเธอ แต่เป็นความจริง

เธอก็แค่หญิงสาวอายุยี่สิบกว่าๆ ต้องหาเงินเลี้ยงเด็กอายุแปดขวบเพียงคนเดียว ก็น่านับถือมากแล้ว

เหลียงซินเวยก็ได้ยิ้มอย่างซาบซึ้ง “ขอบคุณพี่สื้อสื้อที่เห็นค่าในตัวฉัน”

เจียงสื้อสื้อก็ได้ยิ้มอ่อนๆ “เวยเวย อย่าดูถูกตัวเอง เธอไม่ได้แพ้ให้ใคร รู้หรือยัง?”

“ฉันรู้” เหลียงซินเวยไม่อยากที่จะพูดเรื่องนี่ต่อ ก็ได้เปลี่ยนเรื่อง “พี่สื้อสื้อ พวกเราสามารถที่จะขึ้นไปดูพวกเด็กๆ ไหมคะ?”

เจียงสื้อสื้อก็ได้พยักหน้า “แน่นอนอยู่แล้ว”

ที่จริงเธอยังอยากจะพูดกับเหลียงซินเวยว่า เจอคนที่ชอบก็ไปจีบ ไม่ต้องแคร์เรื่องฐานะของตัวเอง แต่ว่าเหลียงซินเวยไม่อยากที่จะพูดต่อไป เธอก็ได้ปล่อยมันไป

ยังไงซะ ถ้าเกิดคนที่เหลียงซินเวยชอบเป็นฟางยู่เชินล่ะก็ เธอนั้นสนับสนุน

ห้องของเล่นเด็กอยู่ด้านขวาในสุดของชั้นสอง ต้องผ่านห้องหนังสือ

เหลียงซินเวยก็ได้เดินไปแล้วก็หันหน้าไปพูดกับเจียงสื้อสื้อไป เพราะงั้นก็ไม่เห็นคนที่ออกมาจากห้องหนังสือ

เจียงสื้อสื้อกำลังจะเปิดปากเตือนเธอแต่ก็ไม่ทันแล้ว

ก็ได้เห็นเธอชนไป

“ระวัง!” ฟางยู่เชินก็ได้ยื่นมือไปประคองเธอทัน

หัวของเหลียงซินเวยโล่ง เธอก็ได้มองฟางยู่เชินไปอย่างอึ้งๆ

เจียงสื้อสื้อที่อยู่ข้างๆ ก็อดอมยิ้มไม่ได้

ฟางยู่เชินมองเจียงสื้อสื้อสักพัก ก็ได้ปล่อยมือ ถอยหลังไปก้าว สร้างระยะห่างระหว่างตนกับเหลียงซินเวย

เวลานี้ เหลียงซินเวยถึงได้ตั้งตัว ใบหน้าที่ขาวสะอาดก็ได้แดงขึ้นทันที เธอก็ได้รีบขอโทษไม่หยุด “ขอโทษค่ะ ขอโทษค่ะ”

ท่าทางที่หวาดกลัวของเธอ ก็ทำให้ฟางยู่เชินขำออกมาอย่างอดไม่อยู่ “คุณเหลียง ผมน่ากลัวขนาดนั้นเลยเหรอ?”

“คะ?” เหลียงซินเวยตกใจจนต้องจับคอ เงยหน้ามาดู ก็ได้เจอกับสายตาที่มีรอยยิ้มของเขา ใจดวงนี้ก็ได้เต้นแรงมากๆ ทันที

“ฉัน......” หัวของเธอก็ได้โล่งไปเลย ไม่รู้จริงๆ ว่าควรพูดอะไร

เจียงสื้อสื้อก็ได้เดินไป ควงแขนของเธอ หัวเราะแล้วพูด “พี่ฉันเป็นคนดีนะ เธอไม่ต้องเป็นทางการขนาดนั้นก็ได้”

เหลียงซินเวยก็ได้พูด “อ่อ” เบาๆ ก้มหน้าไม่กล้ามองฟางยู่เชินอีก

“พวกเธอจะไปดูพวกเสี่ยวเป่าเหรอ?” หลังจากที่ฟางยู่เชินเก็บเอกสารขึ้นมาเสร็จ ก็ได้ถาม

“อืม” เจียงสื้อสื้อพยักหน้า เธอก็ได้มองเหลียงซินเวยที่อยู่ข้างๆ ก็ได้ถามเสียงต่ำว่า “พี่ พี่จะทานข้าวกลางวันที่บ้านไหม?”

“ไหนๆ ก็กลับมาแล้วทานเสร็จแล้วค่อยกลับไปทำงาน”

เจียงสื้อสื้อก็ได้พูดอย่างเยาะเย้ย “บังเอิญเลย เวยเวยมาที่บ้าน พี่ก็ลืมเอกสารที่บ้านพอดี”

ฟางยู่เชินทำไมจะฟังไม่ออกในกับคำพูดที่มีความนัยแอบแฝงของเธอ ก็ได้ส่ายหน้าแล้วหัวเราะ เอาเอกสารไปเคาะที่หัวของเธอเบาๆ “อย่าคิดอะไรมั่วๆ บังเอิญนั่นแหละ”

เจียงสื้อสื้อก็ได้แลบลิ้ม “จ๊ะ บังเอิญจ๊ะ”

เธอก็ยังรู้สึกว่าตนนั้นกลับมาเพื่อเหลียงซินเวยโดยเฉพาะแน่ๆ

ฟางยู่เชินก็ไม่อยากที่จะอธิบายต่อ “จะไปดูพวกเสี่ยวเป่าไม่ใช่เหรอ? ไปเถอะ เดี๋ยวก็ต้องทานข้าวแล้ว”

พูดจบ เขาก็ได้เดินผ่านพวกเธอไป เดินตรงไปชั้นล่าง

“พี่ฉันไปแล้ว” เจียงสื้อสื้อก็ได้ใช้ศอกดันเหลียงซินเวยที่อยู่ข้างๆ

เหลียงซินเวยถึงได้เงยหน้า ใบหน้าก็ยังแดงเล็กน้อย

“เธอเป็นอะไรอ่ะ?” เจียงสื้อสื้อก็ได้หัวเราะแล้วมองเธอ

สายตาของเหลียงซินเวยได้ลอยเล็กน้อย “ไม่ ไม่เป็นอะไร”