ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 1124
“คุณแน่ใจว่าให้แหวนเป็นของขวัญ” ฟางยู่เชินเอียงศีรษะ แล้วมองเธอด้วยแววตาสงสัย
“ไม่ดีเหรอคะ” เหลียงซินเวยไม่ตอบแต่ถามกลับ
ฟางยู่เชินยิ้ม “ต้องไม่ดีอยู่แล้วสิ เย่เสี่ยวอี้กับผมแม้แต่เพื่อนก็ไม่ได้เป็น ถ้าผมให้แหวนกับเธอ คนอื่นจะคิดอย่างไร”
“เธอไม่ใช่คู่ดูตัวของคุณเหรอคะ”
เดิมทีนี่ก็เป็นเรื่องส่วนตัวของคนอื่น เหลียงซินเวยไม่ควรถามคำถามส่วนตัวแบบนี้ แต่เธอก็อดไม่ได้ เธออยากจะรู้จากปากของเขาเกี่ยวกับความรู้สึกที่เขามีต่อเย่เสี่ยวอี้
“คู่ดูตัวอย่างนั้นเหรอ” ฟางยู่เชินขมวดคิ้ว ไม่รู้ว่าจะอธิบายยังไง “ที่แล้ววันนั้นผมถูกแม่หลอกให้ไป ผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเธอกำลังจะนัดดูตัวให้ผมกับเย่เสี่ยวอี้”
“ดังนั้น คุณยังไม่คิดจะแต่งงานอย่างนั้นเหรอคะ”
“ผม…” ฟางยู่เชินกำลังจะตอบ แต่นึกขึ้นได้ว่าพวกเขากำลังพูดผิดประเด็น จึงยิ้มอย่างช่วยไม่ได้ “เรามาที่นี่เพื่อซื้อของขวัญ เรื่องนี้เราจะพูดกันในภายหลัง”
เหลียงซินเวยเองก็รู้สึกว่าเธอเข้าไปยุ่งเรื่องเขามากเกินไป จึงรีบอธิบาย “ฉันแค่ถามไปเฉยๆ ไม่ได้ตั้งใจจะละลาบละล้วงความเป็นส่วนตัวของคุณนะคะ”
“ผมเข้าใจ” ฟางยู่เชินไม่ใส่ใจ
เขาหันกลับไปพูดกับพนักงานว่า “ไม่เลือกแหวนครับ แนะนำสินค้าอื่นให้เราเถอะ”
“งั้นเชิญทางนี้ค่ะ”
พนักงานพาพวกเขาไปที่เคาน์เตอร์อื่น
“นี่คือฝั่งสร้อยคอและสร้อยข้อมือค่ะ พวกคุณลองดูก่อนนะคะ”
ฟางยู่เชินมองดู หลังจากดูจนครบ เขาก็เลือกไม่ถูกว่าอันไหนสวยกว่ากัน
“เวยเวย คุณเป็นคนเลือกเถอะ” เขาพูด
“ฉันเหรอคะ” เหลียงซินเวยชี้หน้าตัวเองอย่างประหลาดใจ
“อืม”
เหลียงซินเวยลังเลเล็กน้อย “จะดีเหรอคะ นี่เป็นสิ่งที่คุณจะเอาไปมอบเป็นของขวัญให้คนอื่นนะคะ คุณน่าจะเลือกเองมากกว่า”
“ไม่เป็นไร ผมให้คุณเลือก คุณก็มาเลือกเถอะ”
ในเมื่อเขาพูดแบบนี้แล้ว เหลียงซินเวยเองก็ไม่สามารถพูดอะไรได้ เธอขยับเข้าใกล้เคาน์เตอร์ แล้วยืนเลือกด้วยสีหน้าจริงจัง
เดิมทีฟางยู่เชินเองก็มองไปที่สร้อยคอ แต่ไม่รู้ทำไมสายตาของเขาถึงได้หันไปมองเหลียงซินเวยนเวยโดยไม่รู้ตัว
ผิวของเธอขาวมาก พออยู่ภายใต้แสงไฟในร้าน ยิ่งทำให้ดูขาวผ่องมากขึ้น
ภายใต้ขนตาที่ยาวและโค้งมน ดวงตาใสสะอาดหนึ่งคู่ จมูกเล็กน่ารัก และริมฝีปากสีดอกกุหลาบที่เปิดออกเล็กน้อย เหมือนจะสามารถดึงดูดสายตาทุกคน
นายกำลังคิดอะไรอยู่กัน
ฟางยู่เชินตกใจกับความคิดของเขาเอง เขาเงยหน้าขึ้นนวดขมับตัวเอง ก่อนที่จะยกยิ้มอย่างช่วยไม่ได้
“คุณฟางคะ ฉันคิดว่าอันนี้ไม่เลวนะคะ”
เหลียงซินเวยหันกลับมา พอเห็นเขากำลังขมวดคิ้วมุ่น แล้วรีบพูดว่า “คุณเป็นอะไรหรือเปล่าคะ ไม่สบายเหรอคะ”
ฟางยู่เชินลืมตาขึ้น จึงสบตาเข้ากับสายตาที่ห่วงใยของเธอ ทำให้เกิดความรู้สึกแปลก ๆ ผุดเข้ามาในหัวใจของเขา
ปลายคิ้วขมวดขึ้นเล็กน้อย เขาพยายามเมินเฉยต่อความรู้สึกตัวเอง แล้วพูดยิ้มๆ “ผมสบายดี คุณเลือกชิ้นไหนนะ”
เหลียงซินเวยเห็นท่าทางของเขาเป็นปกติ ไม่มีอะไรแตกต่าง เธอถึงได้วางใจแล้วชี้ไปที่สร้อยคอบนเคาน์เตอร์ แล้วพูดว่า “อันนี้ค่ะ สวยมาก ผู้หญิงน่าจะชอบ”
ฟางยู่เชินมองไปตามมือที่เธอชี้ไป
เป็นสร้อยคอเพชรที่เขาดูแล้วมันธรรมดามาก
“คุณแน่ใจเหรอ” ฟางยู่เชินถาม
“ค่ะ” เหลียงซินเวยพยักหน้า “จี้เป็นรูปใบโคลเวอร์สี่แฉก ชาวตะวันตกมักพูดเสมอว่าใบโคลเวอร์สี่ใบแสดงถึงความโชคดี ฉันคิดว่าสร้อยคอนี้เหมาะสำหรับมอบให้เป็นของขวัญวันเกิดค่ะ”
“คุณชอบเหรอ” ฟางยู่เชินถามอีกครั้ง
เหลียงซินเวยยิ้มอย่างเขินอาย “ชอบค่ะ แต่ฉันไม่ซื้อไม่ไหว”
ฟางยู่เชินมองเธออย่างลึกซึ้ง แล้วหันไปพูดกับพนักงาน “งั้นก็ซื้อเส้นนี้”
พนักงานหยิบมันออกมา แล้วถามว่า “ลองใส่ก่อนไหมคะ”
“ได้”
ฟางยู่เชินหยิบสร้อยคอที่พนักงานยื่นให้ แล้วส่งให้เหลียงซินเวย “คุณลองใส่ดูสิ”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！