ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 113

บทที่ 113 แด๊ดดี๊ป่วยครับ

เจียงสื้อสื้อเดินไปที่ประตูบริษัท อดไม่ได้ที่จะกังวลว่าจิ้นเฟิงฉินก็มาด้วยไหมนะ

คิดไม่ถึงว่า ไม่นานเธอก็สบายใจขึ้น

ตอนนี้ เห็นน้ำตาของเสี่ยวเป่าเอ่อล้นที่เบ้าตา พูดอย่างกังวลว่า “แด๊ดดี๊ป่วยครับ หนักมากด้วย แถมยังไม่กินยาอีก คุณน้าสื้อสื้อ คุณรีบไปดูเขาเถอะ!”

ได้ยินแบบนี้ สายตาของเจียงสื้อสื้อเป็นประกาย เขาป่วย? แถมยังป่วยหนักอีก?

สีหน้าเจียงสื้อสื้อสับสน และพูดออกมาว่า “จะป่วยได้ยังไง คนรับใช้ไปไหนล่ะ? หนูไปหาคุณชายรองไหม?”

“วันนี้คนรับใช้ลาพักครับ คุณอารองไม่รับโทรศัพท์ คุณน้าสื้อสื้อ คุณไปดูหน่อยเถอะ แค่นิดเดียว”

เจียงสื้อสื้อถูกเสี่ยวเป่าอ้อนวอนก็หมดหนทาง แต่ว่าในใจของเธอยังสับสน ตอนนี้ถ้าเธอไปดูจิ้นเฟิงฉิน กลัวว่าคงไม่ค่อยดี

“เสี่ยวเป่า......”

“คุณน้าสื้อสื้อไม่อยากไปเหรอครับ? งั้นก็ช่างมันเถอะ เสี่ยวเป่าดูแลแด๊ดดี๊เองก็ได้! “เสี่ยวเป่าก้มหน้า น้ำตาเอ่ออยู่ในเบ้าตา ใบหน้านุ่มนิ่มนั้นดูเหมือนกับรู้สึกหดหู่

ไม่พูดก็ไม่ได้ เด็กน้อยคนนี้เหมาะกับการเป็นนักแสดงจริงๆ

เจียงสื้อสื้อเห็นแบบนี้ หัวใจก็เจ็บแปลบ รีบพูดขึ้นอย่างรวดเร็ว “ไป น้าเจียงจะไปกับหนู”

ฟังจบ สีหน้าของเสี่ยวเป่าก็ดีใจขึ้นทันที

“จริงเหรอครับ? ผมรู้ว่าคุณน้าเจียงดีที่สุดเลย”

หลังจากพูดจบ เสี่ยวเป่าก็รีบดึงเจียงสื้อสื้อขึ้นรถ เหมือนกับกลัวว่าวินาทีถัดไปเธอจะเปลี่ยนใจ

ขึ้นรถแล้ว เจียงสื้อสื้อทั้งกังวลทั้งเสียใจ

เธออดไม่ได้ที่จะคิดถึงคำพูดเมื่อวานของจิ้นเฟิงเหรา หรือว่าเพราะทำงานยุ่ง จิ้นเฟิงฉินถึงได้ป่วย? คิดไป เจียงสื้อสื้อก็อดทุกข์ใจไม่ได้

เสี่ยวเป่านั่งอยู่ด้านข้าง ถามว่า “คุณน้าสื้อสื้อ ช่วงนี้คุณคิดถึงเสี่ยวเป่าไหม?”

เจียงสื้อสื้อพยักหน้ารับ “คิดถึงสิ! คิดถึงอยู่แล้ว”

คำพูดนี้คือความจริง

“เสี่ยวเป่าก็คิดถึงคุณมากๆ แต่ว่าช่วงนี้คุณปู่คุณย่าอยู่บ้าน ผมเลยไม่มีเวลามาหาคุณ”

ฟังจบ เจียงสื้อสื้อแววตาเป็นประกาย

คุณพ่อคุณแม่ไม่อนุญาตให้เสี่ยวเป่ามาเจอเธอจริงๆ ด้วย เจียงสื้อสื้ออดไม่ได้ที่จะถอนหายใจออกมา

……

รถเคลื่อนตัวมาถึงตระกูลจิ้น เจียงสื้อสื้อเดินเข้าไปกับเสี่ยวเป่า เธอสงสัยว่า คนรับใช้ก็อยู่ตั้งหลายคน? แถม รถของคุณชายรองก็จอดอยู่หน้าบ้าน หรือว่าเขาก็อยู่ในบ้าน? งั้นจะไม่มีคนดูแลจิ้นเฟิงฉินได้ยังไง

เจียงสื้อสื้อรู้สึกผิดปกติ แต่ว่ายังตามเสี่ยวเป่าเข้ามาในห้อง จิ้นเฟิงฉินยังนอนหลับอยู่บนเตียงเขาหลับตาอยู่ ดูเหมือนว่ากำลังหลับลึก

เจียงสื้อสื้อหยุดเท้าลง ในใจของเธอยังคงวุ่นวาย ไม่งั้นเธอออกไปก่อนดีกว่า! ในบ้านคนรับใช้มากมาย จะไม่มีคนดูแลจิ้นเฟิงฉินได้ยังไง

ในใจของเธอรู้แล้วว่า เสี่ยวเป่าแค่อยากให้เธอมาแค่นั้น

เสี่ยวเป่าเห็นความกังวลของเจียงสื้อสืเอ เขาผลักเธอเข้าไป และพูดอย่างออดอ้อนว่า “คุณน้าสื้อสื้อ คุณมาถึงแล้ว เข้าไปดูหน่อยเถอะ!”

เจียงสื้อสื้อเม้มริมฝีปาก ช่างเถอะ มาก็มาแล้ว ก็เข้าไปดูเขาเถอะ! รอสักพักก็เดินเข้าไป

คิดไป เจียงสื้อสื้อก็เดินไปข้างเตียง

เสี่ยวเป่ายังคงยืนอยู่ที่เดิม เห็นเจียงสื้อสื้อเดินเข้าไปแล้ว ใบหน้าของเขาก็มีรอยยิ้มเจ้าเล่ห์

เจียงสื้อสื้อไม่ได้สังเกตุเห็น เธอยื่นมือไปลูบหน้าผากของจิ้นเฟิงฉิน อุณหภูมิอะไรก็ปกติ นอกจากใบหน้าที่เหนื่อยล้า อย่างอื่นก็ดีหมด ก็ไม่ได้ป่วยนิ่