ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 114

บทที่ 114 อยู่ในอ้อมกอดของจิ้นเฟิงฉิน

เจียงสื้อสื้อรู้ว่าเสี่ยวเป่าคงไม่มาเปิดประตู ทำได้แค่หาที่นั่งลง

เธออดที่จะมองจิ้นเฟิงฉินไม่ได้ ตอนนี้เขากำลังหลับตาอยู่ แต่ก็ไม่รู้ว่ากลับจริงๆ ไหม

เจียงสื้อสื้อไม่กล้าส่งเสียง จ้องใบหน้าของเขามานานแล้ว แต่เขาก็ไม่ได้ตอบกลับอะไร ดูเหมือนว่าจะหลับแล้วจริงๆ

ตอนนี้ เจียงสื้อสื้อยิ่งอยากร้องไห้แบบไม่มีน้ำตา เมื่อคืนจิ้นเฟิงเหราพูดไปก็ชั่งมันเถอะ วันนี้เสี่ยวเป่ายังมาล็อคเธอไว้ในห้องอีก แต่จิ้นเฟิงฉินตอนนี้ กลับนอนหลับอย่างสบายใจ ผู้ชายคนนี้แปลกเกินไปจริงๆ! คิดถึงความรู้สึกเธอหน่อยได้ไหม!

เจียงสื้อสื้ออยากตะโกนเรียกให้เขาตื่นหาวิธีเปิดประตู แต่ว่าพอคิดถึงคำพูดของจิ้นเฟิงเหราเมื่อวาน แต่ทำงานยุ่งทั้งวัน คิดว่าเมื่อคืนเขาคงไม่ได้หลับ

คิดไปคิดมา เจียงสื้อสื้อก็อดทนไม่ไปปลุกเขา ทำได้แค่รอให้จิ้นเฟิงฉินหรือว่าเสี่ยวเป่ามาเปิดประตู

เธอนั่งลงบนเก้าอี้ อดไม่ได้ที่จะมองรอบๆ ห้องของจิ้นเฟิงฉิน ของในห้องเรียบง่ายแต่ยังดูหรูกนา มองดูสบายตา รอบๆ มีกลิ่นของน้ำหอมอ่อนๆ มองไปรอบหนึ่ง เจียงสื้อสื้อก็เห็นของที่คุ้นตาวางอยู่บนโต๊ะ

นี่ไม่ใช่กุญแจบ้านนี่เหรอ? ที่แท้ก็ตกอยู่ที่ห้องจิ้นเฟิงฉิน

หยิบกุญแจดูอยู่ตั้งนาน เจียงสื้อสื้อก็รู้สึกเบื่อหน่าย เธอหยิบโทรศัพท์ออกมา ดูเวยป๋อ และเล่นเกม

ตอนนี้ เจียงสื้อสื้อได้รับข้อความจาก ลู่เจิงที่ส่งมา ถามเธอว่าตอนกลางคืนมีเวลาไปทานข้าวด้วยกันไหม

ทานข้าว? ตอนนี้เธอออกจากห้องนี้ไม่ได้เป็นปัญหา อย่าว่าแต่กินข้าวเลย

เจียงสื้อสื้อถอนหายใจออกมา และปฏิเสธ ลู่เจิงอย่างนุ่มนวล

“ขอโทษค่ะ! รุ่นพี่ลู่ ฉันมีธุระนิดหน่อย คืนนี้เกรงว่าจะไปไม่ได้ เปลี่ยนวันแล้วฉันจะเลี้ยงคุณเอง!”

ไม่นาน ลู่เจิงก็ตอบกลับ

“ครับ งั้นรอให้คุณมีเวลาค่อยติดต่อผมมาแล้วกัน”

เจียงสื้อสื้อไม่ได้สนใจอีก และเล่นเกมต่อไป

ตอนกลางคืน เธอรู้สึกเหนื่อยแล้ว เจียงสื้อสื้อมองจิ้นเฟิงฉิน เขาไม่มีท่าทีที่จะตื่นขึ้นมาเลย ไม่รู้อะไรเลย เจียงสื้อสื้อก็ก้มหน้าหลับไปบนโต๊ะ......ไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหน สะลึมสะลือ เธอรู้สึกว่ามีคนกอดเธออยู่ อ้อมกอดที่คุ้นเคย ทำให้เจียงสื้อสื้อรู้สึกอุ่นใจ

จิ้นเฟิงฉินกอดเธออยู่ เบาๆ มองเห็นเธอหลบอยู่ในอ้อมกอด เขารู้สึกอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก

หลังจากนั้นเขาก็วางเจียงสื้อสื้อลงบนเตียง ห่มผ้าให้ หลังจากนั้นตัวเองก็เอนตัวนอนลงข้างๆ

มองดูหญิงสาวหลับอย่างเงียบๆ …… แววตาของจิ้นเฟิงฉินเป็นประกายของความอบอุ่น เขาค่อยๆ ยิ้มที่มุมปาก และค่อยๆ หลับไป

ตอนนี้ ในห้องรับแขก

เสี่ยวเป่าและจิ้นเฟิงเหราทั้งดูโทรทัศน์ ทั้งกินขนม

“คุณอาเล็ก คุณลองบอกหน่อยว่าตอนนี้คุณน้าสื้อสื้อกับแด๊ดดี้กำลังทำอะไรกันอยู่? ”

“อาจะไปรู้ได้ยังไง”

ถึงจะพูดแบบนั้น แต่จิ้นเฟิงเหรากลับอดไม่ได้ที่จะคิดภาพที่จะทำให้คนหน้าแดง

“งั้นพวกเราจะปล่อยน้าสื้อสื้อตอนไหนครับ! หลังจากที่น้าสื้อสื้อออกมาเธอจะโกรธไหมครับ ถ้าเธอโกรธเธอจะไม่สนใจเสี่ยวเป่าหรือเปล่า”

จิ้นเฟิงเหราลูบหัวของเขา ยิ้มและพูดว่า “วางใจเถอะ เสี่ยวเป่า น้าสื้อสื้อไม่สนใจ หนูก็ทำตัวน่ารักๆ ก็ได้แล้ว”

เสี่ยวเป่าพยักหน้ารับ รู้สึกว่ามีเหตุผล

ทั้งสองคนก็คุยกันแบบนี้ ทั้งกินขนมและดูโทรทัศน์ต่ออย่างสบายใจ

……

ตอนที่เจียงสื้อสื้อตื่นมาอีกครั้ง เหมือนกับได้ยินเสียงหัวใจเต้นที่ข้างหู นิ่งอึ้งไปสักพักถึงรู้ว่าตัวเองอยู่ในอ้อมกอดของจิ้นเฟิงฉิน และอบอุ่นมากๆ