ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 115

บทที่ 115 ขอโทษ จิ้นเฟิงฉิน

จิ้นเฟิงฉินรู้ว่าเจียงสื้อสื้อต้องการจะหลีกอีก เขาถอนหายใจอย่างจนใจ สุดท้ายก็พูดว่า “รอผมอาบน้ำสักพัก เดี๋ยวผมไปส่งคุณ”

ชานเมืองนอกบ้าน เจียงสื้อสื้อคิดว่าตัวเองกลับเองคงเป็นไปไม่ได้ เธอพยักหน้ารับ และไม่ได้พูดอะไรออกมา มองจิ้นเฟิงฉินเข้าไปในห้องน้ำ

หลังจากจิ้นเฟิงฉินล้างหน้าล้างตาเสร็จ ก็ไปเปิดประตู สุดท้ายแค่เปิดก็เปิดออกแล้ว เจียงสื้อสื้อมองเขางงๆ ตอนนี้เธอถึงรู้สึกว่า เมื่อกี้เจียงสื้อสื้อไม่ได้ล็อคประตูไว้เหมือนเดิม!

เมื่อกี้ทั้งสองคนเพิ่งลงมาจากด้านบน ประตูบ้านก็ถูกเปิดออก ซูชิงหยิงและแม่จิ้นก็เดินเข้ามา

ทั้งสี่คนเผชิญหน้ากันอยู่ในห้องโถงใหญ่ จู่ๆ บรรยายกาศก็อึดอัด มองเห็นแม่จิเน เจียงสื้อสื้อตื่นตระหนก เมื่อไม่กี่วันก่อนเธอเองยังตกลงกับเธอว่าจะเจอจิ้นเฟิงฉินให้น้อยลง วันนี้กลับมาอยู่ที่บ้าน......

สักพีก เจียงสื่อสื้อก็สงบลง และทักทายอย่างมีมารนาท “สวัสดีค่ะ คุณป้า”

แม่จิ้นขมวดคิ้วจึ้น คิดไม่ถึงว่าเจียงสื้อสื้อจะอยู่ที่นี่จริงๆ เธอพยักหน้าช้าๆ ไม่ได้พูดอะไรออกมา แต่ว่ากลับเห็นได้ว่า สีหน้าแสดงความไม่พอใจ

ซูชิงหยิงที่ยืนอยู่ข้างๆ สีหน้าก็เปลี่ยนไปเหมือนกัน นิ้วมือของเธอกำไว้แน่น

ความสัมพันธ์ของเจียงสื้อสื้อและจิ้นเฟิงฉินไม่ได้มีปัญหาหรอกเหรอ?

ทำไมเธอถึงมาอยู่ที่นี่? แถมทั้งสองคู่เหมือนจะออกมาจากห้องด้วยกัน เมื่อพวกเขาทำอะไรกันอยู่ในห้อง?

ซูชิงหยิงยิ่งคิดยิ่งเยอะ ใบหน้าอารมณ์ที่สง่างามของเธอจะฝืนไม่อยู่แล้ว

บรรยายกาศเงียบไปสองวินาที สุดท้ายสีหน้าที่ไร้อารมณ์ของจิ้นเฟิงฉินก็พูดขึ้นมาว่า “แม่ พวกคุณมาได้ยังไง?”

เมื่อเรียกสติกลับมาได้ แม่จิ้นก็เหลือบมองจิ้นเฟิงฉิน ถึงจะพูดว่า “มารับเสี่ยวเป่า เขาไปไหนล่ะ?”

พวกเธอมารับเสี่ยวเป่าจริงๆ เสี่ยวเป่าไม่อยู่ข้างกายแค่วันเดียว แม่จิ้นก็อดที่จะกังวลว่าเขาจะไปเจียงสื้อสื้อไม่ได้

แต่กลับคิดไม่ถึงว่า มาที่บ้านก็จะเจอกับเจียงสื้อสื้ออยู่ที่นี่ และก็ไม่รู้ว่าเธอมาทำไม

“ถูกจิ้นเฟิงเหราพาออกไปแล้วครับ” จิ้นเฟิงฉินตอบ

แม่จิ้นพยักหน้า และพูดว่า “งั้นก็ดี ตอนกลางคืน ซูชิงหยิงจะไปทานข้าวที่บ้าน แกก็ต้องกลับมานะ!”

ฟังจบ จิ้นเฟิงฉินก็ปฏิเสธ “ไม่ไปครับ ยังมีธุระอีก พวกคุณทานกันเถอะ!”

มีธุระ สีหน้าของแม่จิ้นและ ซูชิงหยิงก็เปลี่ยนทันที พวกเธอรู้ทันทีว่าต้องเกี่ยวกับเจียงสื้อสื้อแน่ แม่จิ้นขมวดคิ้วขึ้น น้ำเสียงเต็มไปด้วยความไม่พอใจ

“ธุระอะไร? เกี่ยวกับคุณหญิงเจียงไหม? ในเมื่อเจอกันแล้ว ก็ไปด้วยกันเลยเป็นไง?”

เจียงสื้อสื้อหน้าซีดนิดหน่อย แม่จิ้นมองที่เธอ เหมือนกับกำลังพูดว่า เธอลืมแล้วใช่ไหมว่าเมื่อก่อนเธอสัญญากับฉันว่าอะไร?

สักพัก เจียงสื้อสื้อก็รีบพูดขึ้นว่า “ไม่ต้องหรอกค่ะ ฉันยังมีธุระ จิ้นเฟิงฉินคุณไปทานข้าวกับคุณป้าเถอะ! ฉันไปก่อนนะคะ”

หลังจากพูดจบ เธอก็ไม่กล้ามองแววตาของจิ้นเฟิงฉินและแม่จิ้น ก้มหน้าก้มตาเธอออกไปไม่หันกลับมามองเลย

เมื่อเจียงสื้อสื้อเดินมาถึงประตู ก็เห็นจิ้นเฟิงเหราและเสี่ยวเป่ากลับมาจากด้านนอกพอดี

เมื่อเสี่ยวเป่าเห็นเจียงสื้อสื่อ ก็กระโดดออกจากอ้อมกอดของจิ้นเฟิงเหรา และพูดอย่างดีใจว่า “คุณน้าสื้อสื้อ!”

ตอนนี้ จิ้นเฟิงฉินก็ตามมาด้วย เขาดึงข้อมือเจียงสื้อสื้อไว้

“ผมไปส่งคุณ”

เจียงสื้อสื้อพยายามสลัดข้อมือออก และพูดอย่างเย็นชาว่า “ไม่ต้องหรอกค่ะ ฉันพูดไปแล้ว ว่าจะไม่เจอกันอีก หวังว่าประธานจิ้นจะไม่ทำให้ฉันลำบากอีก ฉันไปก่อนนะคะ”

พูดจบ เจียงสื้อสื้อก็รีบวิ่งออกไป ด้านหลังของเธอยังมีเสียงเสี่ยวเป่าดังขึ้น