ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 1131
สรุปบท บทที่ 1131 แต่ฉันไม่อยากไปเป็นเพื่อนพี่: ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！
บทที่ 1131 แต่ฉันไม่อยากไปเป็นเพื่อนพี่ – ตอนที่ต้องอ่านของ ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！
ตอนนี้ของ ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ โดย เมียวเมียว ถือเป็นช่วงเวลาสำคัญของนิยายมนุษย์หมาป่าแวมไพร์ทั้งเรื่อง ด้วยบทสนทนาทรงพลัง ความสัมพันธ์ของตัวละครที่พัฒนา และเหตุการณ์ที่เปลี่ยนโทนเรื่องอย่างสิ้นเชิง บทที่ 1131 แต่ฉันไม่อยากไปเป็นเพื่อนพี่ จะทำให้คุณอยากอ่านต่อทันที
กลางดึก
ลี่ซานอนหลับแล้ว
เบอร์เกนมองลี่ซาที่หลับสนิทอยู่บนเตียง ในแววตามีความรังเกียจอย่างไม่ปิดบังเลยสักนิด
ตลอดทั้งวันมานี้ เธอตามติดเขาตลอด ทำให้เขาแทบจะไม่มีเวลาเป็นของตนเองที่จะจัดการเรื่องของเจียงสื้อสื้อ
ถ้าเป็นอย่างนี้ต่อไป เขาจะไปหาเจียงสื้อสื้อได้อย่างไร
ไม่ได้
ต้องหาทางส่งเธอกลับไปอิตาลี
เขาหมุนตัวเดินออกจากห้อง
วินาทีที่เขาปิดประตูนั้นเอง ลี่ซาที่ตอนแรกนอนหลับอยู่บนเตียงก็ลืมตาขึ้นมาทันที เธอลุกขึ้นมานั่ง สายตาจับจ้องไปยังประตูที่ปิดอยู่ นัยน์ตามืดมน
พอเบอร์เกนออกมา ผู้ช่วยก็ออกไปรับหน้าทันที
“นายท่าน เจียงสื้อสื้อไม่ได้อยู่ที่เมืองจิ่น”
ได้ยินดังนั้น เบอร์เกนก็หันไปถลึงตาใส่เขา “แกว่าอะไรนะ”
“คนของพวกเราเฝ้าอยู่ด้านนอกบ้านตระกูลจิ้นตลอดทั้งวัน ไม่เห็นเจียงสื้อสื้ออกมาเลยครับ”
เบอร์เกนขมวดคิ้ว “ดังนั้นพวกแกก็เลยมั่นใจว่าหล่อนไม่อยู่ที่เมืองจิ่นเหรอ”
“ถามคนรับใช้ของตระกูลจิ้นแล้ว เจียงสื้อสื้อไม่อยู่จริงๆครับ”
“แล้วอยู่ที่ไหน”
“เมืองหลวงครับ”
เบอร์เกนครุ่นคิด ถามว่า “ตรงไหนของเมืองหลวง”
“บ้านตระกูลฟาง”
เบอร์เกนพยักหน้า “อย่างนั้นก็ดี พรุ่งนี้พวกเราก็ไปที่เมืองหลวงกัน”
“งั้น……คุณหญิงล่ะครับ” ผู้ช่วยถามอย่างระมัดระวัง
“ช่วยจองตั๋วเครื่องบินของวันพรุ่งนี้ให้เธอด้วย เธอจำเป็นต้องกลับอิตาลี” น้ำเสียงของเบอร์เกนไม่เปิดโอกาสให้โต้แย้ง
ผู้ช่วยรีบตอบรับอย่างนอบน้อมทันที “ครับ”
พวกเขาไม่รู้ว่าลี่ซาที่อยู่ในห้องก็ยืนอยู่ตรงประตู เธอเปิดประตูเบาๆพอให้มีช่องว่าง สามารถมองเห็นพวกเขาสองคนได้พอดี
และก็ได้ยินคำพูดที่พวกเขาคุยกันพอดี
อยากให้เธอกลับอิตาลีเหรอ
มุมปากลี่ซากระดกขึ้นเป็นรอยยิ้มเยาะ
ในเมื่อเขายังอยู่ที่ประเทศนี้ เธอก็จะไม่มีทางกลับไปอิตาลี
……
วันต่อมา
ตอนแรกคิดว่าตอนที่ได้ยินว่าจะให้เธอกลับอิตาลีนั้น ลี่ซาจะโวยวายต่อต้าน
แต่คิดไม่ถึงเลย ว่าเธอจะยอมรับปาก
“คุณยอมกลับอิตาลีเหรอ” เบอร์เกนถามอย่างไม่แน่ใจ
ลี่ซาพยักหน้า “ยอมสิ ทำไมเหรอ”
เบอร์เกนก็ยังไม่ค่อยอยากจะเชื่อ แต่เขาก็ไม่ได้พูดอะไรอีก และยังเผยให้เห็นรอยยิ้มที่ยากจะได้เห็น “ขอบคุณที่คุณเข้าใจ”
“ความจริงฉันก็มีเงื่อนไขนะ” ลี่ซาพูด
เป็นอย่างที่คิด
รอยยิ้มจางหายไปทันที เบอร์เกนถามด้วยเสียงเคร่งขรึม “เงื่อนไขอะไร”
“เงื่อนไขก็คือ……” ลี่ซาแกล้งลากเสียงยาว ไม่พูดให้จบประโยค
“ตกลงว่าคืออะไรกันแน่”
เบอร์เกนซักไซ้อย่างไร้ความอดทน
“พอคุณเสร็จงานเมื่อไหร่ คุณต้องกลับอิตาลีทันที” ลี่ซาพูด “นี่คือเงื่อนไขของฉัน”
“ก็มีแค่ข้อนี้ข้อเดียวเหรอ”
“อืม”
เบอร์เกนแอบถอนหายใจอย่างโล่งอก จากนั้นพยักหน้า “ได้ ผมรับปากคุณ”
“งั้นฉันไปเก็บของก่อน”
ลี่ซาเข้าไปในห้อง เบอร์เกนหันหน้าไปถามผู้ช่วย “เธอตกลงยอมที่จะกลับไปอิตาลีจริงเหรอ”
ผู้ช่วยพยักหน้า “ครับ คุณหญิงยอมตกลงแล้ว”
เช่นนั้นทำไมเขาจึงยังมีความรู้สึกบางอย่างที่ไม่สบายใจอยู่เลยนะ
ลี่ซาหยิ่งยโสโอหังมาตลอด น้อยครั้งที่จะเชื่อฟังเขาแบบนี้
เบอร์เกนนิ่งเงียบอยู่พักหนึ่ง ก่อนจะสั่งว่า “แกต้องเฝ้าดูจนเธอขึ้นเครื่องบินนะ”
……
พรุ่งนี้เป็นงานเลี้ยงฉลองวันคล้ายวันเกิดของเย่เสี่ยวอี้
ซ่างหยิงกลัวว่าฟางยู่เชินจะลืม ตอนทานอาหารเย็นจึงเอ่ยเตือนสามสี่ครั้ง
“พรุ่งนี้ลูกอย่าลืมว่าเลิกงานเร็วหน่อยนะ กลับมาบ้านก่อน พาเจียงสื้อสื้อแล้วก็เสี่ยวเป่าเถียนเถียนไปร่วมงานเลี้ยงวันเกิดด้วย”
ฟางยู่เชินวางชามกับตะเกียบลง เงยหน้า มองผู้เป็นแม่อย่างจนปัญญา “แม่ครับ ความจำผมไม่ได้แย่ขนาดนั้น แม่ต้องเตือนตลอดเวลาก็ได้”
“แม่กลัวว่าลูกจะจำไม่ได้นี่” ซ่างหยิงถลึงตาใส่เขาอย่างไม่พอใจ “แม่กลัวว่าลูกจะจงใจลืม”
เจียงสื้อสื้ออดขำไม่ได้ คุณน้าสะใภ้ช่างรู้จักพี่ชายดีเหลือเกิน
ด้วยนิสัยของพี่ชาย เป็นไปได้มากว่าถึงเวลาอาจจะไม่ไปจริงๆ จากนั้นก็พูดลอยๆขึ้นมาประโยคหนึ่ง“ลืมไปเลย”
“สื้อสื้อ ตลกหรือไง” ฟางยู่เชินหันไปมองเธอ
เจียงสื้อสื้อตกใจ รีบหุบยิ้ม ส่ายหน้า “ไม่ตลกค่ะ ไม่ตลกเลยสักนิดเดียว”
ฟางยู่เชินกลั้นหัวเราะไม่อยู่ “เอาละ พวกคุณวางใจเถอะ ผมบอกว่าจะไป ก็ต้องไปแน่”
แม้ว่าเขาจะไม่ชอบเย่เสี่ยวอี้ แต่ตระกูลฟางและตระกูลเย่ไม่ได้มีความขัดแย้งอะไรกัน สิ่งที่ควรทำตามมารยาท เขาก็ยังต้องทำ
“ฉันก็ไม่ไปแล้ว” เจียงสื้อสื้อพูด
ซ่างหยิงขมวดคิ้ว “ทำไม”
“ไม่ชอบบรรยากาศแบบนั้นค่ะ” เจียงสื้อสื้อตอบด้วยความจริงใจมาก
ที่สำคัญที่สุดคือเธอและเย่เสี่ยวอี้ไม่ได้รู้จักอะไรกัน ไปแล้วจะรู้สึกแปลกมาก
“ไม่ได้ เธอต้องไปเป็นเพื่อนพี่” ฟางยู่เชินรีบพูดทันที เขาไม่อยากไปร่วมงานวันเกิดคนเดียว ใครจะรู้ว่าถึงเวลาเย่เสี่ยวอี้จะออกอุบายอะไรมาอีก
มีคนเพิ่มมา ถึงเวลาเขาจะได้หาเหตุผลออกไปได้
เจียงสื้อสื้อมองเขาอย่างไม่รู้จะทำอย่างไร “พี่คะ พี่โตเป็นผู้ใหญ่แล้ว แค่ไปร่วมงานวันเกิดต้องให้คนไปเป็นเพื่อนด้วยเหรอ”
“ใช่ พี่ต้องการคนไปเป็นเพื่อน” ฟางยู่เชินทำท่าทางหนักแน่นมั่นใจมาก
“แต่ฉันไม่อยากไปเป็นเพื่อนพี่” เจียงสื้อสื้อคีบอาหารในชาม พูดเบาๆประโยคหนึ่งว่า “ตอนนี้ฉันไม่มีอารมณ์จะไปร่วมงานวันเกิดหรอกค่ะ”
ซ่างหยิงและฟางยู่เชินต่างก็ได้ยินแล้ว
บรรยากาศเงียบลงในชั่วพริบตา
พักใหญ่ ฟางยู่เชินจึงเอ่ยขึ้นว่า “ได้ พี่ไปเองก็ได้”
เรื่องที่เธอไม่เต็มใจทำ ใครก็ไม่สามารถบังคับเธอได้
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！