ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 1132
ในคืนที่จัดงานวันเกิด ฟางยู่เชินไม่ได้เลิกงานเร็วกว่าปกติ อีกทั้งยังทำงานนอกเวลาจนเกือบจะสองทุ่มจึงค่อยๆไปที่บ้านตระกูลเย่
ระหว่างทาง เขารับโทรศัพท์จากแม่ของเขาซ่างหยิง
“ไอ้ลูกเวร แกจงใจใช่มั้ย” เสียงที่เต็มไปด้วยความโกรธของแม่ดังมาจากทางปลายสายนั้น
ฟางยู่เชินกระตุกยิ้มมุมปาก “แม่ครับ ถ้าผมบอกว่าไม่ใช่ แม่จะเชื่อมั้ย”
“แกคิดว่าแม่จะเชื่อเหรอ” ซ่างหยิงย้อนถามเขา
“ไม่เชื่อ”
ข้างหน้าเป็นไฟแดง ฟางยู่เชินค่อยๆเหยียบเบรกรถ พูดว่า “แม่ครับ พอดีมีประชุมทางโทรศัพท์ ดังนั้นก็เลยสายขนาดนี้ ผมไม่ได้ตั้งใจ”
“ดีที่สุดขอให้เป็นอย่างนั้น ตอนนี้แกอยู่ที่ไหน”
“อยู่ระหว่างทางไปบ้านตระกูลเย่ครับ”
“เอาของขวัญไปด้วยหรือเปล่า”
ฟางยู่เชินหันไปมองถุงที่วางอยู่บนเบาะข้างคนขับ ตอบว่า “แม่วางใจได้ ผมเอามาแล้ว”
“อย่างนั้นก็ดี ถึงแล้วอย่าลืมทักทายกับคุณอาเย่กับคุณน้าเย่ของลูกด้วย รู้มั้ย”
เธอเห็นเขาเป็นเหมือนเด็กน้อยอย่างนั้น แม้แต่เรื่องพื้นฐานง่ายที่สุดก็ยังต้องคอยกำชับ
เขาถอนหายใจอย่างอดไม่ได้ “แม่ครับ ผมรู้แล้ว ถ้าไม่มีเรื่องอะไรแล้ว แค่นี้ก่อนนะคะ ผมยังต้องขับรถนะครับ”
ตอนที่เขาเตรียมจะวางสายนั้น ซ่างหยิงรีบร้องเตือนขึ้นมาว่า “ใช่แล้ว ทำตัวดีๆกับเย่เสี่ยวอี้หน่อย รู้มั้ย”
“รู้แล้วครับ วางแล้วนะ”
ไม่รอให้แม่พูดอะไร เขาวางสายทันที
เขาหัวเราะเบาๆ ความจริงเขาคิดจะนำของขวัญไปมอบให้ แล้วก็จากไปเลย
พอไฟเขียวสว่าง เขาก็ออกรถ ขับมุ่งหน้าไปทางคฤหาสน์ตระกูลเย่ตามขบวนรถ
……
เมื่อถึงสถานที่จัดงานวันเกิด คนรับใช้ของตระกูลเย่ก็นำเขาไปพบกับเย่เสี่ยวอี้
เย่เสี่ยวอี้อยู่ข้างกายพ่อของเธอ เหม่อลอยเล็กน้อย หันไปมองทางด้านนอกเป็นครั้งคราว
เสิ่นมั่นชิงสังเกตเห็นแล้ว อดไม่ได้ที่จะกระเซ้าเย้าแหย่ว่า “คนนี้ยังไม่มา ใจลูกก็ไม่สงบเสียแล้วเหรอ”
ความรู้สึกของตนเองถูกมองออกแล้ว เย่เสี่ยวอี้กระทืบเท้า “แม่!”
พ่อเย่ที่อยู่ข้างๆหัวเราะร่วนพูดว่า “ลูกสาวโตแล้วก็ต้องออกเรือน”
“พ่อ ทำไมแม้แต่พ่อก็……” เย่เสี่ยวอี้เบะปาก ถลึงตาใส่เขาอย่างไม่พอใจ
“พ่อทำไมเหรอ” พ่อเย่สีหน้างุนงง
“หนูเป็นลูกสาวสุดที่รักของพ่อนะคะ หรือว่าพ่อก็อยากจะให้หนูแต่งงานกับยู่เชินแบบนี้เหรอคะ”
พูดถึงแต่งงานกับยู่เชิน เย่เสี่ยวอี้ก็เขินอายจนก้มหน้าหนี
“อ้าว” พ่อเย่ขมวดคิ้วอย่างแปลกใจ “ที่แท้ลูกก็ไม่อยากแต่งเหรอ อย่างนั้นเรื่องการหมั้นหมายของสองตระกูล พ่อก็คงต้องปฏิเสธแล้ว”
“ไม่ได้ค่ะ!” เย่เสี่ยวอี้ร้อนใจขึ้นมาทันที พอเธอเงยหน้าขึ้นมาก็สบตาเข้ากับดวงตาที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มของพ่อเย่
ทันใดนั้นก็เข้าใจได้ทันทีว่าเขากำลังแกล้งแหย่เธอ
เธอโกรธแล้ว เมินหน้าหนี “พ่อ หนูไม่สนใจพ่อแล้ว”
เวลานี้เอง จู่ๆพ่อเย่ก็พูดขึ้นมาว่า “ยู่เชินมาแล้ว”
เย่เสี่ยวอี้ยังโกรธอยู่ คิดว่าเขาแกล้งเธออีกแล้ว ไม่ยอมหันหน้ามา “พ่อคะ หนูไม่มีทางเชื่อพ่อแล้ว”
“คุณอาเย่ คุณน้าเย่ สวัสดีครับ”
จนกระทั่งเสียงที่คุ้นเคยดังขึ้นข้างหู เย่เสี่ยวอี้จึงหันมา มองคนที่มาด้วยความตกใจ
ฟางยู่เชินมองเธอด้วยรอยยิ้มบางๆ ยื่นกล่องในมือมา “เสี่ยวอี้ สุขสันต์วันเกิด”
เย่เสี่ยวอี้มองเขาอย่างอึ้งตะลึง ไม่ปกปิดความหลงใหลในสายตาเลยแม้แต่น้อย
“เสี่ยวอี้ ยังไม่รีบรับของขวัญของยู่เชินอีก” เสิ่นมั่นชิงผลักเธอเบาๆ
ดึงสติกลับมาอย่างรวดเร็ว รีบรับของขวัญมา “ขอบคุณค่ะ”
“รีบเปิดดูสิ ว่ายู่เชินให้อะไรกับลูก”
เสิ่นมั่นชิงเหลือบมองฟางยู่เชิน กระซิบเบาๆข้างหูลูกสาว
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！