ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 1134

รอบๆตัวเงียบสงบ ได้ยินเสียงพูดคุยกันจากด้านในคฤหาสน์ดังออกมาเบาๆ

เย่เสี่ยวอี้จ้องฟางยู่เชินเขม็ง เธอไม่ได้พูดอะไร แต่รอให้เขาเป็นคนอธิบายอย่างสมเหตุสมผลกับเธอเองสักข้อ

ทว่าเธอลืมไปแล้ว เธอในตอนนี้ ก็แค่คนแปลกหน้าคนหนึ่งสำหรับฟางยู่เชิน

เธอจะอยู่กับใคร ทำอะไร ก็ไม่จำเป็นต้องไปอธิบายกับเธอ

ดังนั้นเขาจึงไม่พูดอะไร

สุดท้าย เย่เสี่ยวอี้ก็ทนไม่ไหว

“นี่ คุณไม่มีอะไรจะพูดกับฉันเลยหรือไง”

“พูดอะไร” ฟางยู่เชินถามด้วยน้ำเสียงเฉยเมย สีหน้าเรียบเฉยไม่ทุกข์ร้อนอะไร

“พูดว่า……” เย่เสี่ยวอี้ชะงักพูดไม่ออก

เห็นชัดว่าเธอมีเหตุมีผล แต่ทำไมพอถูกเขาถาม ตนเองกลับพูดอะไรไม่ออกเลย

เธอสูดลมหายใจเข้าลึกๆ “ได้ ฉันไม่ถือสาเรื่องคุณกับผู้หญิงคนนั้น แต่ต่อไปฉันจะไม่อนุญาตให้คุณไปติดต่ออะไรกับหล่อนอีก”

ได้ยินดังนั้น ฟางยู่เชินหัวเราะ “เสี่ยวอี้ คุณมีสิทธิ์อะไรมาห้ามไม่ให้ผมติดต่อพูดคุยกับผู้หญิงคนไหน”

“ฉันเป็นว่าที่ภรรยาคุณ” เย่เสี่ยวอี้เชิดหน้า พูดอย่างภาคภูมิใจ

“ว่าที่ภรรยาเหรอ” ฟางยู่เชินยิ้มเยาะที่มุมปาก “ผมไม่ยอมรับการเกี่ยวดองของตระกูลเย่และตระกูลฟางสองตระกูล ดังนั้นคุณไม่มีทางเป็นว่าที่ภรรยาของผม”

น้ำเสียงของเขาเห็นชัดว่าอ่อนโยน แต่ทำไมคำพูดถึงได้ไร้ความรู้สึกมาก

เย่เสี่ยวอี้อดไม่ได้ที่จะชะงัก “คุณ คุณไม่ต้องพูดเด็ดขาดขนาดนี้ ไม่แน่ว่า……”

เธอคิด แล้วพูดต่อว่า “ไม่แน่ว่าต่อไปคุณอาจจะชอบฉันก็ได้”

“ชอบคุณเหรอ” ฟางยู่เชินขมวดคิ้ว “คุณอยากฟังความจริงมั้ย”

ความจริงเหรอ

เขาคิดจะพูดคำพูดที่ไร้เยื่อใยมาทำร้ายเธออีกใช่มั้ย

เย่เสี่ยวอี้เบือนหน้าหนี “ไม่ฟัง ฉันไม่อยากฟังอะไรทั้งนั้น!”

ฟางยู่เชินนิ่งเงียบอยู่ครู่หนึ่ง จึงพูดว่า “สุขสันต์วันเกิด”

ได้ยินประโยคนี้ มุมปากของเย่เสี่ยวอี้อดไม่ได้ที่จะยกขึ้น แต่ก็ยังพูดอย่างไม่เต็มใจว่า “อย่าคิดว่าคุณพูดว่า ‘สุขสันต์วันเกิด’ แล้ว ฉันก็จะให้อภัยคุณ”

ฟางยู่เชินก้มหน้าหัวเราะเบาๆ “คุณจะให้อภัยหรือไม่ให้อภัยผม ผมไม่สนใจ ผมก็แค่อยากบอกคุณ ผมยังมีธุระต้องทำไปก่อนนะ”

พูดจบ ไม่รอให้เย่เสี่ยวอี้โต้ตอบอะไร ยกเท้าเดินจากไปทันที

“ฟางยู่เชิน!” เย่เสี่ยวอี้ตะโกนใส่ด้านหลังเขาอย่างโมโห แต่ดูเหมือนเขาจะไม่ได้ยิน เดินไปไม่หยุด

เย่เสี่ยวอี้กระทืบเท้าด้วยความโกรธอยู่ที่เดิม ท้ายที่สุดทำอะไรไม่ได้จึงไล่ตามไป

ถึงด้านหน้าสวน ฟางยู่เชินพบกับพ่อเย่พอดี

เขาหยุดฝีเท้า พูดตามมารยาทอย่างนอบน้อมว่า “คุณอาเย่ครับ”

พ่อเย่มองไปทางด้านหลังเขา ถามอย่างสงสัยว่า “เสี่ยวอี้ไม่ได้อยู่กับคุณเหรอ”

ฟางยู่เชินไม่ได้พูดอะไร

เวลานี้เอง เย่เสี่ยวอี้ก็วิ่งมา พูดอย่างโมโหว่า “ฟางยู่เชิน ฉันจะบอกนายให้นะ คนที่ตามจีบฉันมีเยอะแยะไป แค่นายคนเดียวฉันไม่สนหรอก!”

“เสี่ยวอี้ ลูกกำลังพูดอะไร” พ่อเย่ขมวดคิ้ว จ้องมองเธออย่างไม่พอใจ

เย่เสี่ยวอี้โกรธมาก ในสายตามองเห็นแต่ฟางยู่เชิน ไม่ได้สังเกตเห็นพ่อเย่ จนกระทั่งพ่อเย่ส่งเสียงพูดออกมา เธอจึงพบว่าเขาอยู่ตรงนี้ด้วย

เธอรีบสงบสติอารมณ์ ร้องเรียกอย่างเป็นเด็กดีว่า “พ่อ”

“เมื่อกี้ลูกพูดว่าอะไร” พ่อเย่ถาม

“ไม่ได้พูดอะไรค่ะ” เย่เสี่ยวอี้ส่ายหน้า “หนูหยอกล้อกับยู่เชินเล่นๆค่ะ”

“จริงเหรอ” พ่อเย่เห็นชัดว่าไม่เชื่อ เขามองไปทางฟางยู่เชิน “ที่เธอพูดจริงเหรอ”