ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 1136

วินาทีที่ประตูถูกกระแทกเปิดออกนั้น เหลียงซินเวยก็หยิบผ้าห่มข้างๆมาพันรอบตัวเองเอาไว้ หดตัวอยู่ที่หัวมุมเตียง

“พรึ่บ!”

เย่เฉินหยุนเปิดไฟ ภายในห้องสว่างไสวขึ้นมาทันที มองเห็นไอ้อ้วนยืนอยู่

บนใบหน้าของไอ้อ้วนเต็มไปด้วยรอยยิ้มประจบสอพลอ “พี่หยุน ไม่เจอกันนานเลยนะครับ”

สายตาของเย่เฉินหยุนมองข้ามเขาไป มองที่หญิงสาวที่ตัวสั่นเทาอยู่บนเตียงคนนั้น ความโกรธก็ออกมาจากในใจไม่หยุด “ไอ้อ้วน แกบ้าไปแล้วเหรอ ถึงได้กล้าทำเรื่องแบบนี้ในบ้านของฉัน!”

“พี่หยุน พี่อย่าเพิ่งเข้าใจผิด ผมก็แค่ดื่มมากไปหน่อย” รีบอธิบาย “อีกอย่างเธอก็เป็นคนยั่วผมเอง”

“เธอยั่วแกเหรอ” เย่เฉินหยุนโกรธอย่างมาก “สภาพแกแบบนี้ ยังมีคนยั่วแกอีกเหรอ”

“ใช่ครับ ก็เธอยั่วผม” ไอ้อ้วนตอบอย่างมั่นใจ

เวลานี้ เสียงที่อ่อนแอบอบบางดังขึ้นภายในห้อง “ไม่……ไม่ใช่ เขา เขาเป็น……”

พูดได้ครึ่งเดียว เหลียงซินเวยก็สะอื้นพูดไม่ออกแล้ว

“พี่หยุน พี่อย่าไปฟังเธอ เธอก็แค่คิดจะแว้งกัดผม ใส่ร้ายผม”

มองเห็นรอยยิ้มประจบสอพลอน่าขยะแขยงบนใบหน้านั้นของไอ้อ้วน เย่เฉินหยุนก็ระงับความโกรธไว้ไม่อยู่ ยกเท้าขึ้นมาถีบเขาทันที

“โอ้ย!”

ไอ้อ้วนล้มลงกระแทกที่บนพื้นด้านหลังอย่างแรง สัมผัสได้ว่าเย่เฉินหยุนโกรธแล้วจริงๆ อีกทั้งยังไม่เชื่อคำพูดของเขา

เขารีบคุกเข่าขอร้อง “พี่หยุน พี่อย่าโกรธเลยนะ ผมก็แค่ดื่มมากไป ไม่ได้ตั้งใจจะข่มขืนเธอจริงๆนะครับ”

“ไอ้อ้วน” เย่เฉินหยุนเดินมาตรงหน้าเขา นั่งยองๆ สบตากับเขา “ต่อไปอย่าติดต่อคบหากับเสี่ยวอี้อีก ตระกูลเย่ของพวกเราไม่ต้อนรับแก”

มีความไม่เต็มใจฉายขึ้นในแววตาของเขา เขากำหมัดแน่น ตอนที่เย่เฉินหยุนลุกขึ้นมานั้นเขาร้องตะโกนว่า “เย่เสี่ยวอี้ให้ผมทำแบบนี้……”

ได้ยินดังนั้น เย่เฉินหยุนก้มหน้า มองเขาด้วยความตกใจ “แกพูดว่าอะไรนะ”

“ผมบอกว่าเสี่ยวอี้ให้ผมทำแบบนี้ เธอบอกผมว่าผู้หญิงคนนี้หยิ่งยโสทระนงตัว มาที่งานวันเกิดเธอเพื่อที่จะจับผู้ชายรวย”

“คุณพูดเหลวไหล!” เหลียงซินเวยตะคอก “ฉันเป็นพนักงานของร้านอาหารชัดๆ มาช่วยงาน ไม่ได้มาจับผู้ชายรวยๆอย่างที่คุณว่าเลย”

เย่เฉินหยุนเงยหน้ามองเธอ เห็นเธอยกมือขึ้นมาเช็ดน้ำตาแรงๆ ผมที่ยุ่งเหยิงอยู่ข้างหน้าในตอนแรกถูกเธอปัดไปอยู่ข้างๆ เผยให้เห็นใบหน้าของเธอ

“เหลียงซีเอน！”

เมื่อเห็นใบหน้านั้นชัดเจน เย่เฉินหยุนร้องออกมาอย่างตกใจ

แต่ไม่นานก็พบว่า เขาจำคนผิดแล้ว

แม้ผู้หญิงตรงหน้ากับเหลียงซีเอนที่เขารู้จักจะหน้าตาคล้ายคลึงกันมาก แต่ถ้ามองให้ดีๆแล้ว ไม่ใช่คนเดียวกัน

ตอนที่เหลียงซินเวยได้ยิน“เหลียงซีเอน”สามคำนี้ ก็ตกใจอย่างเห็นได้ชัด จากนั้นจึงตั้งสติกลับมาได้ ดวงตาฉ่ำจ้องมองผู้ชายตรงหน้า ถามอย่างระแวงระวังว่า “คุณรู้จักพี่สาวฉันด้วยเหรอ”

“พี่สาวคุณเหรอ” เย่เฉินหยุนตกใจอีกครั้ง

ไอ้อ้วนเห็นว่าทั้งสองคนไม่ได้สนใจเขาแล้ว ก็แอบลุกขึ้น อยากจะหนีไป

“แกหยุดเดี๋ยวนี้!”

เย่เฉินหยุนสาวเท้าเข้าไป ขวางทางที่เขาจะไป

เขาหันไปมองเย่เฉินหยุน บนใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้ม “พี่หยุน”

เย่เฉินหยุนมุมปากโค้งขึ้นมา “แกคิดว่าเรื่องนี้จะจบลงง่ายๆเหรอ”

“ไม่ใช่อย่างนั้นเหรอครับ” ไอ้อ้วนถาม

“ในเมื่อกล้าทำ ก็ต้องกล้ารับ ใช่มั้ย”

ไอ้อ้วนรีบพยักหน้า “ที่พี่หยุนพูดถูกทุกอย่าง”

มุมปากเย่เฉินหยุนยิ้มกว้างมากขึ้น “งั้นก็ดี แกไปบอกกับตำรวจให้ชัดเจนว่าตกลงเกิดเรื่องอะไรขึ้น”

พอได้ยินว่าจะแจ้งตำรวจ ไอ้อ้วนก็ตื่นตระหนก “พี่หยุน แบบนี้ไม่ได้นะครับ พี่ห้ามไปแจ้งตำรวจนะครับ”

จากนั้น เขาก็หันไปขอร้องอ้อนวอนกับเหลียงซินเวย “คนสวย ขอโทษนะ ผมเลอะเลือนขาดสติเองตอนนั้น คุณดูสิคุณก็ไม่ได้เป็นอะไร ครั้งนี้คุณก็ปล่อยผมไปสักครั้งนะ”