ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 1137

หลังจากเปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อยแล้ว เหลียงซินเวยเดินตามหลังเย่เฉินหยุนลงไปชั้นล่าง

“วันนี้เป็นงานวันเกิดของน้องสาวผม ดังนั้นรบกวนคุณช่วยทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นได้มั้ยครับ ต้องขอโทษด้วยครับ ”

ก่อนจะลงมาชั้นล่าง เย่เฉินหยุนเอ่ยคำขอร้องของเขากับเหลียงซินเวย

เหลียงซินเวยมองเขา มุมปากยอกขึ้นเป็นรอยยิ้มเยาะหยัน “คุณเย่คะ คุณนี่ช่างดีต่อน้องสาวของคุณจริงๆนะคะ”

ได้ยินการเยาะเย้ยในคำพูดเธอ เย่เฉินหยุนยิ้มอย่างเขิน ถามอย่างระมัดระวังว่า “ได้มั้ยครับ”

อาจเป็นเพราะท่าทางที่จริงใจของเขาทำให้เธอใจอ่อน เหลียงซินเวยพยักหน้า “ได้ แต่เรื่องนี้คุณต้องให้ข้อสรุปที่น่าพอใจกับฉันนะคะ”

“ไม่มีปัญหา” เย่เฉินหยุนยืนยันกับเธอ

หลังจากลงมาที่ชั้นล่างแล้ว เหลียงซินเวยก็ไปหาผู้จัดการที่รับผิดชอบงานวันเกิดนี้ เพื่อขอลางาน

เกิดเรื่องแบบนั้นขึ้น เธอจะมีกระจิตกระใจทำงานต่อไปได้อย่างไร

“เกิดอะไรขึ้น ทำไมต้องลางาน” ผู้จัดการสังเกตเห็นว่าเธอเปลี่ยนชุด ก็ขมวดคิ้ว “นี่เกิดอะไรขึ้นกับเธอ ชุดพนักงานของเธอล่ะ”

เหลียงซินเวยเพลียนิดหน่อย ไม่อยากพูดอะไรมาก ได้แต่อธิบายสั้นๆว่า “ทำเลอะไปแล้วค่ะ คุณเย่เอาชุดมาให้ฉันยืมเปลี่ยน”

ผู้จัดการเห็นสีหน้าเธอไม่สู้ดีนักจริงๆ ก็พยักหน้า “ก็ได้ ไม่สบายก็กลับไปพักผ่อน พรุ่งนี้มาทำงานตรงเวลาล่ะ”

“ขอบคุณค่ะผู้จัดการ”

เหลียงซินเวยเดินออกไป ถนนทั้งสายไม่มีคนเลย มีโคมไฟข้างถนนสว่างอยู่ แสดงให้เห็นถึงความอ้างว้างเงียบเหงาไม่มีที่สิ้นสุด

และด้านหลังของเธอ ก็ได้ยินเสียงครึกครื้นดังออกมาจากบ้านตระกูลเย่เบาๆ

เธอมองไปรอบๆตัว ถอนหายใจ ที่นี่เป็นเขตคฤหาสน์ ต้องเดินอีกไกลมากจึงจะมีป้ายรถประจำทาง

ถ้ารู้แต่แรกว่าจะเกิดเรื่องน่ากลัวขนาดนั้น เธอก็คงไม่แลกกันกับเพื่อนร่วมงาน

แต่ว่า ถ้าเธอไม่มา ก็จะไม่ได้พบกับฟางยู่เชิน

แค่นึกถึงฟางยู่เชิน ในใจเธอก็รู้สึกดีขึ้นมาบ้าง

เวลานี้เอง จู่ก็มีรถยนต์คันหนึ่งมาจอดที่ด้านข้างเธอ

เธอหันหน้าไปดู คือเย่เฉินหยุน

“คุณเหลียง ผมจะส่งคุณกลับไป”

“ไม่ต้องหรอกค่ะ” เหลียงซินเวยปฏิเสธ เธอไม่อยากเกี่ยวข้องกับคนตระกูลเย่มากเกินไป ต่อไปอยู่ให้ไกลได้แค่ไหนก็แค่นั้น

“ดึกขนาดนี้แล้ว ที่นี่ไม่มีรถเมล์ ” เย่เฉินหยุนเปิดประตูรถลงมา กล่อมเธออย่างอดทน “ขึ้นรถเถอะ ไม่อย่างนั้นคุณต้องเดินจนสว่างกว่าจะถึงบ้าน”

เหลียงซินเวยขมวดคิ้ว อานอานอยู่บ้านคนเดียว เธอกลับบ้านดึกเกินไปไม่ได้

ดังนั้น เธอจึงใจอ่อน ขึ้นไปบนรถของเขา

“บ้านคุณอยู่ที่ไหน” เย่เฉินหยุนถาม

เหลียงซินเวยพูดชื่อสถานที่แห่งหนึ่งออกมา แล้วจึงหันหน้าไปอีกด้าน ไม่อยากแสดงออกชัดเจนว่าไม่อยากพูดคุยกับเขา

เย่เฉินหยุนยิ้ม แล้วก็ไม่ได้พูดอะไรอีก

รถขับเคลื่อนไปอย่างมั่นคงบนถนน แสงไฟตามถนนก็กระทบบนหน้าต่างรถ ภายในรถเดี๋ยวก็สว่างเดี๋ยวก็สลัว

เย่เฉินหยุนหันไปมองเหลียงซินเวยที่อยู่เงียบๆ ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง จึงเอ่ยปากถามว่า “ซีเอน เป็นพี่สาวคุณเหรอ เธอสบายดีมั้ย”

เหลียงซินเวยไม่ได้ตอบคำถาม

เย่เฉินหยุนเกรงว่าเธอจะเข้าใจผิด อธิบายว่า “ซีเอนเป็นเพื่อนของผม ไม่ได้เจอกันหลายปีแล้ว ก็แค่อยากจะถามว่าเธอสุขสบายดีมั้ย”

“คุณเป็นเพื่อนเธอเหรอ” เหลียงซินเวยไม่ตอบแต่ย้อนถาม

“ใช่แล้ว ผมเป็นเพื่อน……ของเธอ”

ตอนที่พูดถึงคำว่า“เพื่อน” สองคำนี้ มือที่กำพวงมาลัยของเย่เฉินหยุนก็กำแน่นขึ้นโดยไม่รู้ตัว ในดวงตามีความรู้สึกที่มองเห็นไม่ชัดเจนอยู่

เหลียงซินเวยนิ่งเงียบอยู่หลายวินาที จึงพูดว่า “คุณจะไม่ได้พบเธออีกแล้ว”

เย่เฉินหยุนขมวดคิ้ว “หมายความว่าอะไร”

“ความหมายอยู่ในคำพูดนั้นแล้ว”