ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 1145
สรุปบท บทที่1145เขาไม่มีทางกลับมาหาคุณ: ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！
สรุปเนื้อหา บทที่1145เขาไม่มีทางกลับมาหาคุณ – ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ โดย เมียวเมียว
บท บทที่1145เขาไม่มีทางกลับมาหาคุณ ของ ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ ในหมวดนิยายมนุษย์หมาป่าแวมไพร์ เป็นตอนที่โดดเด่นด้วยการพัฒนาเนื้อเรื่อง และเปิดเผยแก่นแท้ของตัวละคร เขียนโดย เมียวเมียว อย่างมีศิลป์และชั้นเชิง ใครที่อ่านถึงตรงนี้แล้ว รับรองว่าต้องติดตามตอนต่อไปทันที
“พี่เจอเขาเหรอคะ?” เหลียงซินเวยทำหน้าสงสัย
เจียงสื้อสื้อพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม “ใช่จ้ะ เจอเขาตอนที่ไปซื้อดอกไม้ที่ร้าน”
เธอเดินมาถึงที่ห้องรับแขก หยิบดอกไม้ที่วางอยู่บนโซฟาขึ้นมา ยื่นให้เหลียงซินเวย “สุขสันต์วันเกิดนะ เวยเวย”
จ้องมองดอกไม้ที่สวยงามช่อนั้น เหลียงซินเวยก็ยกมือขึ้นมาปิดปากตัวเอง ดวงตาเจิ่งนองไปด้วยน้ำตา เธอมองไปที่เจียงสื้อสื้อ” พี่สื้อสื้อ พี่……”
“วันนี้เป็นวันเกิดของเธอ ต้องดีใจสิ อย่าร้องไห้เลย” เจียงสื้อสื้อยื่นมือไปปาดน้ำตาให้เธอ ยื่นดอกไม้เข้าไปในอ้อมอกของเธอ “ขอให้เธอได้พบกับความสุขที่เป็นของตัวเองเร็วๆ นะ”
“ขอบคุณค่ะพี่สื้อสื้อ”
เหลียงซินเวยร้องไห้อีกแล้ว ร้องไห้เหมือนเด็กคนหนึ่ง
นับตั้งแต่ที่พี่สาวเสียไป นี่เป็นครั้งแรกเลยที่รู้สึกว่าตัวเองถูกเห็นค่า
พอเห็นเหลียงซินเวยร้องไห้ออกมาแบบนั้น หางตาของเจียงสื้อสื้อก็อดไม่ได้ที่จะมีน้ำตาซึมออกมาเหมือนกัน เธอรีบหายใจเข้าลึกๆ บังคับน้ำตาให้กลับเข้าไป แย้มปากขึ้น จากนั้นก็พูดด้วยรอยยิ้มว่า “หยุดร้องได้แล้ว เราไปกินข้าวกันเถอะ เด็กๆกำลังรอเราอยู่นะ”
เหลียงซินเวยรีบเช็ดน้ำตาออก เม้มปากแล้วยิ้ม “ค่ะ”
งานเลี้ยงวันเกิดในคืนนี้ลากยาวจนถึงสี่ทุ่มกว่าถึงยอมเลิกรา เสี่ยวเป่ากับเถียนเถียนเล่นกันจนเหนื่อยแล้ว พอขึ้นรถก็หลับไปเลย
เจียงสื้อสื้อเอาผ้าห่มที่เตรียมไว้ในรถไปห่มให้พวกเขา มองดูใบหน้าที่อ่อนเยาว์ของทั้งคู่ แววตาก็เต็มไปด้วยความอบอุ่น
กู้เนี่ยนหันมามองเธอแวบหนึ่ง เขาทำหน้าลังเล เขาบีบๆ ฝ่ามือ สุดท้ายก็ตัดสินใจถามไปว่า “คุณหญิงครับ เพื่อนของคุณเลี้ยงลูกเพียงลำพังเหรอครับ?”
พอได้ยินแบบนั้น เจียงสื้อสื้อก็เงยหน้าขึ้นมา “ใช่ค่ะ ทำไมเหรอคะ?”
“ไม่มีอะไรครับ ผมแค่รู้สึกว่าเธอเก่งมาก” กู้เนี่ยนหันไปยิ้มให้เธอ และไม่ได้พูดอะไรต่อ
เจียงสื้อสื้อมองไปที่เขา เหมือนกำลังคิดอะไรอยู่
พอกลับมาถึงบ้านตระกูลฟาง เจียงสื้อสื้อลองปลูกเด็กทั้งสองคนดู แต่มีแค่เสี่ยวเป่าเท่านั้นที่ตื่น เขาขยี้ตาที่ง่วงงุน แล้วเรียกออกมาอย่างไม่ชัดเจนว่า “หม่ามี๊ครับ”
“หม่ามี๊อยู่นี่ เราถึงบ้านแล้ว ลงรถกัน”
“ครับ” เสี่ยวเป่าลงจากรถอย่างว่าง่าย
ส่วนเถียนเถียนที่ยังไม่ตื่นก็ถูกกู้เนี่ยนอุ้มขึ้นชั้นบนไป
เจียงสื้อสื้อเดินตามหลังเขาไป ตอนที่เดินผ่านห้องหนังสือ เธอก็เห็นว่าไฟในห้องนั้นยังเปิดอยู่ เธอจึงไปเคาะประตู
“เข้ามา” เสียงที่ทุ้มลึกของฟางยู่เชินดังออกมา
เจียงสื้อสื้อเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย เปิดประตูแล้วเดินเข้าไป
“พี่คะ” ฟางยู่เชินเงยหน้าขึ้นมา แล้วมองเธอด้วยสายตาที่อบอุ่น “ไปเล่นที่ไหนมา ทำไมถึงกลับมาดึกขนาดนี้?”
“วันนี้เป็นวันเกิดของเวยเวยค่ะ”
“วันเกิดเหรอ?” ฟางยู่เชินแปลกใจนิดหน่อย “วันนี้เป็นวันเกิดของเธอเหรอ?”
“ใช่ค่ะ” เจียงสื้อสื้อพยักหน้า “พี่ไม่รู้เหรอคะ?”
“ฉัน……” สายตาลึกซึ้งที่ฟางยู่เชินมองมายังเธอ ได้ยิ้มออกมาทันที “ทำไมฉันถึงต้องรู้ด้วยล่ะ?”
เจียงสื้อสื้อยักคิ้ว “ฉันนึกว่าพี่ชอบเธอซะอีก”
แล้วฟางยู่เชินก็หัวเราะออกมาทันที “สื้อสื้อ นี่เธอดูตรงไหนว่าฉันชอบเวยเวย? เธอไปจินตนาการเก่งเหมือนแม่ของฉันตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?”
“พี่ไม่ได้ชอบจริงๆ เหรอคะ?” เจียงสื้อสื้อถามเพื่อความมั่นใจอีกครั้ง
ฟางยู่เชินพยักหน้า “ใช่ ฉันไม่ได้ชอบ ไม่ได้ชอบจริงๆ”
“ค่ะ” เจียงสื้อสื้อเบะปาก แล้วแสร้งทำเป็นพูดลอยๆ ว่า “งั้นฉันจะแนะนำเธอให้กู้เนี่ยนนะคะ ฉันรู้สึกว่ากู้เนี่ยนะชอบเธอมากอยู่นะ”
“แนะนำให้กู้เนี่ยนเหรอ?” ฟางยู่เชินขมวดคิ้วเป็นปม “สื้อสื้อ นี่เธอตั้งใจจะเป็นแม่สื่อแล้วใช่มั้ย?”
“เวยเวยลำบากกับการที่ต้องเลี้ยงลูกคนเดียวมาก ยังไงก็ต้องมีคนช่วยแบ่งเบาให้เธอนะ กู้เนี่ยนก็ใช้ได้เลยนะ หน้าตาก็ดีแถมยังมีความรับผิดชอบอีก ไม่มีใครเหมาะไปกว่าเขาอีกแล้ว”
ฟางยู่เชินเงียบไปหลายวิ ถึงได้พูดออกมาอย่างช้าๆ ว่า “เรื่องของความรัก เธออย่างเข้าไปยุ่งจะดีกว่านะ”
พอเจียงสื้อสื้อได้ยิน ก็เกิดสนใจขึ้นมาทันที “พี่ชาย นี่พี่ไม่ค่อยพอใจใช่มั้ยคะ?”
เธอยักคิ้วให้เขา ยิ้มออกมาอย่างมีความนัย
“ฉะ……ฉันเปล่านะ” ฟางยู่เชินมีความไขว้เขวเล็กน้อย
……
ตอนกลับมาที่ห้อง เจียงสื้อสื้อเพิ่งวางมือถือลงบนที่นอน ทันใดนั้นก็ได้มีเสียงกระดิ่งสั้นๆ ดังขึ้น
มันคือเสียงข้อความ
เธอเปิดอ่าน แล้วนัยน์ตาก็ต้องหดเล็กลงทันที
——อยากรู้ว่าจิ้นเฟิงเฉินอยู่ที่ไหนรึเปล่า?
อีกฝ่ายเป็นเบอร์ที่ไม่รู้จัก แต่เธอก็ยังเลือกที่จะตอบกลับไปอย่างรวดเร็ว มือที่ถือโทรศัพท์อยู่นั้นสั่นไปหมดแล้ว
คุณเป็นใคร?
มีการตอบกลับมาอย่างรวดเร็ว :ผมเป็นเพื่อนที่คุณคุ้นเคยเป็นอย่างดี ถ้าคุณยอมมาเจอผม ผมก็จะบอกคุณว่าจิ้นเฟิงเฉินอยู่ที่ไหน
ระหว่างที่จ้องมองตัวหนังสือที่อยู่บนหน้าจอ เจียงสื้อสื้อก็ค่อยๆ ใจเย็นลง เธอหรี่ตาลง นิ้วพิมพ์ข้อความอย่างรวดเร็ว:คุณคือเบอร์เกนใช่มั้ย? ฉันจะบอกคุณให้ ว่าฉันไม่มีทางที่จะไปเจอคุณ ไม่มีทางตลอดไป
พอส่งข้อความเสร็จ เธอก็โยนมือถือไปที่หัวเตียง นอนราบไปบนเตียง ตามองตรงขึ้นไปยังเพดาน
เธอพลิกตัวไป แล้วมือถือก็ได้รับการตอบกลับพอดี
เปิดออก
โซเฟย่า คุณไม่อยากรู้จริงๆ เหรอว่าจิ้นเฟิงเฉินอยู่ที่ไหน? ถ้าอย่างนั้นมันก็เป็นเรื่องที่น่าเสียดายมาก เพราะด้วยความสามารถของพวกคุณนั้นไม่มีทางที่จะหาเขาเจอแน่นอน และเขาก็ไม่มีทางกลับมาหาคุณด้วยตนเองแน่นอน
เจียงสื้อสื้อลุกพรวดขึ้นมานั่งทันที แล้วเธอก็ตัดสินใจโทรหาเบอร์นั้น
ไม่นานทางนั้นก็รับสาย เสียงของเบอร์เกนดังออกมาจากมือถือ “โซเฟย่า คุณสบายดีมั้ยครับ?”
“ไม่ค่ะ ไม่เลยสักนิด” เจียงสื้อสื้อกัดฟันแน่น
เบอร์เกนขำออกมาเบาๆ “บังเอิญจัง ผมเองก็ไม่ดีเหมือนกัน”
เจียงสื้อสื้อหรี่ตาลง “เบอร์เกน เฟิงเฉินอยู่ที่ไหนกันแน่?”
“ผมบอกไปแล้ว ถ้าคุณอยากรู้ คุณก็ออกมาหาผม ถึงตอนนั้นผมก็จะบอกคุณเองว่าเขาอยู่ที่ไหน”
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！