ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 1146

เจียงสื้อสื้อกำมือถือแน่น ภายในห้องเงียบจนได้ยินแค่เสียงลมหายใจของเธอเท่านั้น

“ว่าไงครับ?” เสียงของเบอร์เกนดังออกมาจากมือถืออย่างบางเบา

เจียงสื้อสื้อหลับตาลง ใช้ฟันกัดริมฝีปากล่าง ผ่านไปเนิ่นนานถึงได้เปล่งเสียงออกมาพยางค์เดียวว่า “ได้”

เบอร์เกนขำออกมาเบาๆ “อย่างนั้นก็ดี ผมรอคุณอยู่นะครับ”

พูดจบ สายก็ถูกวางไป

เจียงสื้อสื้อเอามือถือลง นั่งอยู่บนเตียงไปพักใหญ่ถึงได้ลุกขึ้นแล้วเดินออกจากห้องไป

ฟางยู่เชินที่เพิ่งเสร็จงานแล้วเดินออกจากห้องหนังสือ ก็พบกับเจียงสื้อสื้อที่ออกจากห้องมาพอดี

“สื้อสื้อ ไหนเธอบอกว่าจะ……นอนแล้วไม่ใช่เหรอ?” พอเธอเดินเข้ามาใกล้ ฟางยู่เชินก็สังเกตเห็นว่าสีหน้าของเธอดูไม่ดีเท่าไหร่ รอยยิ้มบนใบหน้าหายไปทันที แล้วถามไปด้วยความเป็นห่วงว่า “เกิดอะไรขึ้น?”

“เบอร์เกนติดต่อฉันมาด้วยตนเองค่ะ” เจียงสื้อสื้อหยุดอยู่ตรงหน้าเขา แล้วเล่าทุกอย่างที่เพิ่งเกิดขึ้นให้เขาฟัง

พอฟางยู่เชินฟังจบ คิ้วอันคมกริบของเขาก็ขมวดเป็นปม “แล้วเธอก็รับปากเขาไปแล้ว?”

“ฉันไม่มีทางเลือกอื่น” เจียงสื้อสื้อบอก “ฉันกลัวว่าฉันจะไม่ได้เจอเฟิงเฉินอีก”

พอนึกถึงความเป็นไปได้นี้ เธอก็รู้สึกแย่จนแทบจะหายใจไม่ออกเลย

ถ้าเบอร์เกนไม่บอกว่าเฟิงเฉินจะไม่มีวันกลับมาอีก เธอก็ไม่มีทางรับปากที่จะออกไปเจอเขาเด็ดขาด

ถึงแม้จะรู้ว่าการที่ตัวเองออกไปครั้งนี้ จะอันตรายมาก เธอก็ยังอยากที่จะเสี่ยงกับมัน

แต่ว่า……

“ขอโทษนะคะ พี่ชาย ที่ทำให้พี่ต้องเป็นห่วงอีกแล้ว”

สิ่งที่เธอรู้สึกผิดที่สุดก็คือการที่คนในครอบครัวและเพื่อนฝูงต้องคอยไม่สบายใจกับเรื่องของเธอตลอดเวลา

ฟางยู่เชินยื่นมือมาวางไว้ที่ไหล่เธอ มุมปากแย้มขึ้น แล้วพูดให้กำลังใจเบาๆ ว่า “ไม่ต้องรู้สึกผิดไปหรอก การที่เราเป็นห่วงเธอมันก็เป็นเรื่องที่สมควรอยู่แล้ว แต่การที่เธอยอมตอบตกลงเบอร์เกนไปง่ายๆ แบบนี้ ฉันกลัวว่าเขาแค่กำลังหลอกเธออยู่เท่านั้น”

“ฉันถึงได้มาหาพี่ไงคะ” เจียงสื้อสื้อจ้องเขม็งมาที่เขา “ฉันไม่อยากให้เบอร์เกนได้อย่างสมใจอยาก”

ตอนนี้สายตาเธอเป็นประกายมาก สีหน้าก็ดูมั่นคงกว่าที่เคย

ฟางยู่เชินอดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมา “เธอกลายเป็นคนที่เจ้าเล่ห์แบบนี้ไปตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย?”

“นี่ไม่ใช่ความเจ้าเล่ห์ มันคือความฉลาดต่างหาก” เจียงสื้อสื้อพูดแย้งไป

“ก็ได้ คือความฉลาด” ฟางยู่เชินพูดออกมาเบาๆ จากนั้นก็พูดไปว่า “เอาแบบนี้แล้วกัน เรียกคุณฝู้กับกู้เนี่ยนมา เรามาคิดหาวิธีด้วยกัน เพื่อล้วงเอาข้อมูลของน้องเขยจากปากเบอร์เกนให้ได้ และทำให้เธอสามารถหนีออกมาได้อย่างปลอดภัยด้วย”

เจียงสื้อสื้อพยักหน้า “ได้ค่ะ”

……

พอฝู้จิบเหวินได้ยินว่าเจียงสื้อสื้อจะไปเจอเบอร์เกน เขาก็คัดค้านขึ้นมาทันที “ไม่ได้ คุณห้ามไปหาเขาเด็ดขาด!”

เสียงค่อนข้างดัง ทำเอาคนที่อยู่ตรงนั้นตกใจจนสะดุ้ง

ฟางยู่เชินรีบพูดเกลี้ยกล่อมเขา “คุณฝู้ครับ คุณช่วยใจเย็นลงก่อน ที่ผมเรียกคุณมาก็เพื่อหารือเรื่องนี้ไม่ใช่รึไง?”

ฝู้จิงเหวินหายใจเข้าลึกๆ แล้วนั่งลง

กู้เนี่ยนมองเขาแวบหนึ่ง “ประธานฟาง คุณมีแผนยังไงบ้างครับ?”

ฟางยู่เชินครุ่นคิดไปครู่หนึ่ง แล้วพูดออกมาว่า “คือแบบนี้ เราไปพร้อมกับสื้อสื้อ ถ้าเบอร์เกนต้องการเอาตัวเธอไป เราก็แย่งเธอมาจากเขา”

พอได้ยินแบบนั้น ฝู้จิงเหวินก็ขมวดคิ้ว “แบบนี้มันจะไม่อันตรายไปหน่อยเหรอครับ? ถ้าเบอร์เกนเกิดโมโหขึ้นมา แล้วทำร้ายสื้อสื้อเข้าจะทำยังไง?”

“แล้วคุณมีแผนยังไงล่ะครับ?” ฟางยู่เชินไม่ตอบแต่ถามกลับ

“แผนของผมคือสื้อสื้อไม่ต้องไป แล้วเรามาตามหาจิ้นเฟิงเฉินด้วยความสามารถของเราเอง”

“ไม่ได้” เจียงสื้อสื้อปฏิเสธความคิดของเขา “เบอร์เกนเตือนฉันไว้แล้ว ถ้าฉันไม่ไปหาเขา ชีวิตนี้ฉันก็ไม่มีทางได้เจอเฟิงเฉินอีก”

“คุณเชื่อเขาด้วยเหรอ?” ฝู้จิงเหวินถาม